Ας υποθέσουμε καλόπιστα ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί διακαώς να υλοποιήσει την παλιά θέση της, ότι δεν χρειάζονται οι μαθητικές παρελάσεις στη χώρα -κατάλοιπο της περιόδου Μεταξά-, αλλά δεν μπορεί να το κάνει, γιατί ο συγκάτοικος ΑΝΕΛ θα ανέβει στα κάγκελα και θα κατεβάσει την κυβέρνηση.

Ας υποθέσουμε ακόμα ότι η νεο-αριστερόστροφη στις αντιδράσεις και απολύτως δεξιόστροφη-βαριά μνημονιακή κυβέρνηση θέλει να ανακτήσει κάτι από τον μύθο της Αριστεράς και προβάλλει και προτάσσει την έννοια της ισότητας, έναντι κάθε άλλης έννοιας διαφορετικότητας, π.χ. της αριστείας.

Με δύο λόγια, η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως τρόπους να διαφοροποιηθεί από την ήδη σχηματισμένη και αρνητική εικόνα της και να ταράξει τα νερά με ανέξοδες καινοτομίες, που κατοχυρώνουν τη «διαφορετικότητά» της έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Και χθες το κατάφερε, με το Προεδρικό Διάταγμα που εισάγει και επισημοποιεί την έννοια της λοταρίας, του τζόγου δηλαδή, στον χώρο της Παιδείας για την εκλογή των σημαιοφόρων... στα Δημοτικά Σχολεία.

Ας υποθέσουμε ακόμα ότι, πράγματι, όλοι οι μαθητές στην τρυφερή τους ηλικία έχουν το δικαίωμα να δοκιμάσουν την εμπειρία να κρατήσουν τη σημαία του σχολείου -έστω και μέσω λοταρίας- αφού, όπως υποστήριξε ο γραφικός υπουργός Παιδείας (για να μην κατηγορηθεί ότι δεν έχει εθνο-πατριωτικές ευαισθησίες), όλοι, άριστοι και μη, μαθητές θα υπερασπιστούν τη σημαία και τη χώρα, αν παραστεί ανάγκη.

Το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εν προκειμένω, επισημοποιεί την εισαγωγή της λοταρίας στις παιδαγωγικές μεθόδους, που μέχρι τώρα υποτίθεται ότι ενίσχυαν την προσπάθεια προς την αριστεία και την επιβράβευσή της μέσα στην μαθητική κοινότητα.

Τι εμπόδισε, λοιπόν, την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας να διατηρήσει την αριστεία, επιβραβεύοντας τους καλύτερους μαθητές με κάποιον άλλο τρόπο ή μέσο (μαθησιακό ή παιδευτικό), εισάγοντας, παράλληλα, την έννοια του τζόγου -με Προεδρικό Διάταγμα κιόλας- στην υπόθεση του σημαιοφόρου του σχολείου, στο όνομα της «ισότητας»;

Μα ακριβώς η αναχρονιστική αντίληψη ότι πρέπει να πρυτανεύσει «η ισότητα» έναντι της αριστείας, που είναι η διαφορετικότητα (άρα, εν δυνάμει επικίνδυνη τάση) μεταξύ ίσων.

Το κακό είναι ότι η ισότητα δεν εδραιώνεται ούτε επιβάλλεται μέσω λοταρίας.

Απλώς ευτελίζεται και αυτό το δικαίωμα στην ισότητα, στην εποχή της αναχρονιστικής, πεπαλαιωμένης Αριστεράς, δηλαδή νεο-αριστεράς, που κυβερνά τον τόπο.