Το μόνο που της έλειπε τώρα της κυβέρνησης ήταν το μεράκι για τη μελισσοκομία του Δ. Κουφοντίνα - επίσημος λόγος για να πάρει άδεια από τις φυλακές.

Για την ώρα το Μέγαρο Μαξίμου κρύβεται πίσω από την απόφαση της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης». Της ίδιας δικαιοσύνης με την οποία μέχρι πρότινος η κυβέρνηση ήταν στα μαχαίρια, όταν η δικαστική εξουσία δεν συνοδοιπορούσε με τα κυβερνητικά σχέδια και ειλημμένες αποφάσεις της.

Η κυβέρνηση δίνει αυτή τη στιγμή την εντύπωση ότι δεν τη νοιάζει ούτε ασχολείται με την άδεια που δόθηκε στον Δ. Κουφοντίνα. Σιγά το πράγμα.

Και κάνει μέγιστο λάθος.

Διότι υποτιμά σφόδρα το αρνητικό αίσθημα των πολιτών (η πλειοψηφία των οποίων δεν ανήκουν σε «νευρικές συλλογικότητες»), που αθροίζεται απέναντι στην κυβερνητική αδυναμία να διατηρήσει τουλάχιστον σε γενικές γραμμές ένα κλίμα ασφάλειας στην καθημερινότητά τους. Και αντιθέτως δίνει εμμέσως σήμα σε «νευρικές συλλογικότητες» να αυξήσουν την παραβατικότητά τους, που έτσι κι αλλιώς δεν την ακουμπά ο νόμος.

Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η πρόσφατη έξαρση βίας και σοβαρής εγκληματικότητας οφείλεται και στον απρόσεκτο νόμο Παρασκευόπουλου, που αποσυμφόρησε τις φυλακές από βαρυποινίτες και γέμισε την κοινωνία με κάθε λογής σοβαρά επαναλαμβανόμενα εγκλήματα.

Μέσα από τις μέλισσες του Δ. Κουφοντίνα η κυβέρνηση ανοίγει εκ νέου τον φάκελο της τρομοκρατίας, που τις προηγούμενες δεκαετίες στοίχισε πάρα πολλά στη διεθνή εικόνα της χώρας.

Υποτίθεται ότι η εγχώρια τρομοκρατία είχε τελειώσει. Όμως η χαλαρή στάση κυβέρνησης και τμήματος της δικαστικής Αρχής στην απαράδεκτη απόφαση για τον Δ. Κουφοντίνα δίνει σαφώς την εντύπωση προς τους «άσπονδους φίλους» της χώρας -και είναι πολλοί ακόμα- ότι οι κυβερνώντες είναι ελαστικοί και «συγχωρητικοί» απέναντι σε τρομοκρατικά εγκλήματα.

Επομένως, η χαλαρή και ανέμελη κυβερνητική στάση δίνει δικαίωμα σε τρίτους να προκαλέσουν ενδεχομένως προβλήματα στη χώρα, για ελλιπή αστυνόμευση, παρακολούθηση και παρέμβασή της σε σύγχρονες διεθνείς μορφές τρομοκρατίας. Και το χειρότερο, ακόμα και αν οι αρμόδιες υπηρεσίες κάνουν καλά τη δουλειά τους, οι προσπάθειες δεν αποδίδουν τα μέγιστα, λόγω της ανεξήγητης κυβερνητικής «συμπόνιας».

Έτσι, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε μια σώφρων κυβέρνηση είναι να διογκωθεί ένα κλίμα γενικής ανασφάλειας των πολιτών, που μοιραία θα αυξήσουν τις αποστάσεις τους από την κυβέρνηση.

Και ας δηλώνει ο πρωθυπουργός την «αδιαπραγμάτευτη αισιοδοξία του».

Ας προσδιορίσει τουλάχιστον ότι αναφέρεται μόνο στον εαυτό του.