Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα αυτή η βαθιά προβληματική περιοχή του Θρασίου Πεδίου, της Μάνδρας και της Μαγούλας. Και δεν θα είναι η τελευταία φορά που τα προβλήματα δεν θα έχουν λυθεί, όταν η αμείλικτη επικαιρότητα θα στρέψει αλλού το ενδιαφέρον της.

Το Θριάσιο Πεδίο, μέρος της Ελευσίνας, η Μάνδρα, η Μαγούλα και οι γύρω περιοχές αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της «ανάπτυξης» που γνώρισε η Ελλάδα προτού έρθει το μνημόνιο:

Οι περιοχές αυτές ήταν πάντα «υποβαθμισμένες», δηλαδή κατοικούντο από φτωχούς κατά κανόνα ανθρώπους, που έστηναν το σπιτικό τους όπου μπορούσαν στις περιοχές «εκτός σχεδίου πόλεως». Άναρχα, όπως εξελίσσονταν οι οικισμοί, άλλο τόσο άναρχα αναπτύσσονταν και βιομηχανίες, μικρές και μεγάλες και βιοτεχνίες όλων των ειδών. Χωρίς πολεοδομικό σχεδιασμό, χωρίς χαραγμένους δρόμους, χωρίς φωτισμό, δίκτυο αποχέτευσης κ.λπ. Αλλά πάντως πάνω σε ρέματα και χειμάρρους.

Τα χρόνια της «ευδαιμονίας» οι περιοχές αυτές αναπτύχθηκαν. Τα αγροτόσπιτα έδωσαν τη θέση τους σε σύγχρονες κατοικίες (μεζονέτες κατά κανόνα), αφού όλες οι εκτάσεις, με συνοπτικές διαδικασίες (πάνω και κάτω από το τραπέζι), νομιμοποιήθηκαν. Μαζί με τα μοντέρνα κτίρια, αστικά και βιομηχανικά, νομιμοποιήθηκαν και το μπάζωμα όλων των ρεμάτων και χειμάρρων, οι ανεξέλεγκτες ανοιχτές χωματερές, όπως και οι δαιδαλώδεις «τυφλοί» μονόδρομοι, όπου κυκλοφορούν τεράστιες νταλίκες κατ' ανάγκην.

Οι δημόσιες Αρχές, δήμοι, κοινότητες και κυρίως η Πολεοδομία κοιμήθηκαν τον «ύπνο της ανάπτυξης». Ξυπνούσαν ανά δεκαετία, μόνο ύστερα από τη θεομηνία της εποχής, για να σχεδιάσουν έργα που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Έτσι τα μπαζωμένα ρέματα και οι χείμαρροι, οι χωματερές, η ανεξέλεγκτη αστική και βιομηχανική δόμηση τραβούσαν τον δικό τους δρόμο, εγκλωβίζοντας στη φάκα ανθρώπους και περιουσίες.

Τώρα που «τελειώνει το κακό», όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς αρχίζουν να συσκέπτονται για την επόμενη ημέρα. Δηλαδή αρχίζουν να τσακώνονται για την κατανομή των ευθυνών, που δεν θα αποδοθούν, όπως και δεν θα υπάρξουν μόνιμες και ασφαλείς λύσεις. Και τούτο γιατί δεν μπορεί να ξηλωθεί μια ολόκληρη μικρή πολιτεία, ούτε και να μετακινηθούν μεγάλες βιοτεχνικές κατά κανόνα μονάδες, που έχουν «ριζώσει» πάνω σε εξαφανισμένα ρέματα και χειμάρρους χιλιετιών.

Θα γίνουν βεβαίως εξαγγελίες έργων, που θα μείνουν στη μέση και θα σκεπαστούν ξανά με τη λάσπη της μόνιμης πολιτικής ανικανότητας.