Ότι  η «Συμφωνία των Πρεσπών» θα παράγει τοξικές για την Ελλάδα παρενέργειες, όσο θα υπάρχει το κρατίδιο στα βόρεια σύνορά μας, ήταν εξαρχής σαφές.

Όσοι έχουν στοιχειώδη αντίληψη προϊστορίας του θέματος, ιστορίας της περιοχής και διεθνών σχέσεων αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή το υπονομευτικό βάθος και την αποσταθεροποιητική διάρκεια που θα έχει αυτός ο μηχανισμός βραδείας καύσης, ο οποίος «φυτεύτηκε» στη χώρα. Προ ημερών, έγινε γνωστό ότι το Πρωτοδικείο Φλώρινας απέρριψε την προηγηθείσα ανακοπή της εισαγγελέως για την ίδρυση του «Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας» (sic) και έδωσε το «πράσινο φως» για τη λειτουργία του… Οι προεκτάσεις της απόφασης γίνονται εύκολα αντιληπτές, εκτός αν κάποιος νομίζει ότι οι ανησυχίες των ενδιαφερόμενων είναι φιλολογικές. Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης είναι σεβαστές, αλλά στη Δημοκρατία η διατύπωση κρίσης από τους πολίτες της, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για εθνικά θέματα και ζητήματα ασφαλείας της χώρας, είναι επιβεβλημένη.

Ας δούμε μέρος από το σκεπτικό της απόφασης: «Τα σωματεία που συστήνονται για σκοπούς όπως λ.χ. για την επιδίωξη διαφόρων κοινωνικών ή οικονομικών σκοπών, την προστασία της πολιτιστικής ή πνευματικής κληρονομιάς, την αναζήτηση της εθνικής ταυτότητας ή την επιβεβαίωση μιας μειονοτικής συνείδησης, είναι σημαντικά για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας. Ο τρόπος με τον οποίον η εκάστοτε εθνική νομοθεσία καθιερώνει την ελευθερία αυτή και την εφαρμογή της στην πράξη από τις Αρχές αποκαλύπτει την κατάσταση της δημοκρατίας στο εσωτερικό της εκάστοτε χώρας».

Με αυτή τη λογική, η προσπάθεια της Τουρκίας να δημιουργήσει θέμα «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης, για να διαμελίσει τη χώρα είναι «σημαντική για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας». Ακόμα ένα τμήμα του σκεπτικού: «Η άρνηση λ.χ. εγγραφής σωματείου με την αιτιολογία να δοθεί τέλος στην εικαζόμενη πρόθεση των ιδρυτών τους να διαδώσουν την ιδέα ότι υφίσταται μια εθνική μειονότητα και ότι τα δικαιώματα των μελών της δεν τυγχάνουν πλήρους σεβασμού δεν κρίνεται αναγκαίο και κατάλληλο μέτρο καθόσον ακόμη και αν ήθελε υποτεθεί ότι η ανωτέρω εικαζόμενη πρόθεση είναι πραγματικός σκοπός του σωματείου, τούτο δεν ισοδυναμεί αυτομάτως με ορισμένη απειλή προς μια δημοκρατική κοινωνία. Τούτο ισχύει ακόμη περισσότερο όταν, στο καταστατικό του εκάστοτε σωματείου ουδόλως υπονοείται ότι τα μέλη του θα υπερασπιστούν τη χρήση βίας ή αντιδημοκρατικών ή αντισυνταγματικών μέσων».

Δηλαδή, η αναγνώριση «εθνικής μειονότητας» είναι υπόθεση πρωτοδικείου και όχι διεθνών συνθηκών και εθνικής πολιτικής που αποφασίζεται από τη Βουλή και την κυβέρνηση; Η αξιολόγηση (ούτε καν, περί πιθανολόγησης πρόκειται) για το αν το συγκεκριμένο ζήτημα συνιστά απειλή για την εθνική ασφάλεια πόθεν προκύπτει; Έχει πληροφορίες το πρωτοδικείο ότι δεν εμπλέκονται υπηρεσίες του κρατιδίου ή άλλης χώρας; Είναι δουλειά του πρωτοδικείου ή των αρμόδιων υπηρεσιών ασφαλείας και των συναρμόδιων υπουργείων Εξωτερικών, Δημόσιας Τάξης, Άμυνας κ.λπ.; Το ψευδο-αλυτρωτικό αφήγημα των Σκοπιανών είναι άσχετο από την επιδίωξη δημιουργίας «Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας»; Για φολκλόρ μιλάμε; Αν τα μέλη ενός σωματείου επιδιώκουν την έγερση μειονοτικού θέματος και μάλιστα με «τη χρήση βίας ή αντιδημοκρατικών ή αντισυνταγματικών μέσων» θα το γράφουν στο καταστατικό τους;

Εν αναμονή της έφεσης, που γνωρίζουμε ότι θα ασκηθεί, θα επανέλθουμε.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ της Κυριακής