Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να εξέπληξαν πολλούς. Δεν αναφέρομαι στους εκατέρωθεν τακτικισμούς για το αν θα γίνουν εσωκομματικές εκλογές, αλλά για τη γενική εικόνα και φορά των πραγμάτων, που οδηγεί σε νέα διάσπαση μετά τις ευρωεκλογές.

Είχαμε επισημάνει ότι ο Στέφανος Κασσελάκης, αντιλαμβανόμενος ότι οι «σύντροφοι» ετοιμάζονται να τον καθαιρέσουν μετεκλογικά, έφερε την κρίση πιο νωρίς, επιχειρώντας να τους εξωθήσει σε έξοδο, επαναλαμβάνοντας το μοτίβο της προηγούμενης διάσπασης, που κατέληξε στη Νέα Αριστερά. Ώστε να έχει καθαρό πεδίο από αμφισβήτηση την επομένη του αποτελέσματος, που και ο ίδιος γνωρίζει ποιο θα είναι. Ξεκίνησε το blame game χρεώνοντάς τους προκαταβολικά ένα κακό εκλογικό ποσοστό, επειδή τον υπονομεύουν. Το είπε: «Δεν θα γίνω Ιφιγένεια».

Η παρέμβαση Τσίπρα, ο οποίος διέγνωσε την πλήρη αυτονόμηση Κασσελάκη, τη μεθόδευσή του να καταργήσει τον ΣΥΡΙΖΑ με το πρόσχημα της μετεξέλιξης και τη μετατροπή του σε απολύτως προσωποπαγές κόμμα -άρα ο ίδιος θα γινόταν τέως πρόεδρος ενός τέως κόμματος που πλέον δεν θα υπήρχε ούτε ως βατήρας πιθανής επανάκαμψής του-, οδήγησε σε γενική αυτανάφλεξη. Κάηκαν όλοι μαζί. Πρωτίστως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, που αποδείχθηκε ότι είναι «γυμνός», δίχως δυνατότητα επηρεασμού των εσωκομματικών εξελίξεων.

Έτσι το ξεκαθάρισμα μετατίθεται για μετά την ευρωκάλπη. Οι μεν θα αμφισβητήσουν τον Στέφανο Κασσελάκη για το αποτέλεσμα, ο δε Κασσελάκης θα τους πει ότι θα κριθεί στις εθνικές εκλογές. Tο πιθανότερο είναι ότι δεν θα είναι ο Κασσελάκης που θα φύγει. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει συνθήκες αναγκαστικής εξόδου των άλλων, προκειμένου στη συνέχεια να προχωρήσει στην de facto και de jure κατάργηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλάζοντας όνομα, σύμβολα, προσανατολισμό, φυσιογνωμία.

Αυτό σημαίνει σύγκρουση με Φάμελο, Παππά, Πολάκη, άρα ύστατη αναμέτρηση ώστε να πορευθεί με ό,τι απομείνει, εκτός και αν οι συγκεκριμένοι, εφόσον συνεχίσουν να ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του μηχανισμού, επιβάλουν διαδικαστικά την καθαίρεσή του. Γι’ αυτό ήθελε ξεκαθάρισμα πριν από τις εκλογές.

Αν εκεί οδηγηθούν τα πράγματα, υπάρχει και ένα άλλο σενάριο, πέραν της διάσπασης. Η διάλυση. Τίποτα δεν κρατά για πάντα, αν δεν έχει κάποιον λόγο ύπαρξης, ειδικά στην πολιτική, και οι προσωπικές φιλοδοξίες δεν είναι αρκετός.

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»