Η Ιστορία ως γνωστόν αρέσκεται στην ειρωνεία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε ως ένα από τα μεγαλύτερα γεωπολιτικά projects παγκοσμίως προκειμένου να διασφαλίσει την ειρήνη στη Γηραιά Ήπειρο.

Περνώντας από διάφορα στάδια, από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα στην ΕΟΚ, στην ΕΕ, κατάφερε να διασφαλίσει τη μεγαλύτερη χρονικά περίοδο ειρήνης στην Ευρώπη και να φέρει κοντά στην ίδια σκέπη παραδοσιακούς αντιπάλους και ορκισμένους εχθρούς. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το σχέδιο ολοκληρώθηκε, περιλαμβάνοντας στους κόλπους του σχεδόν το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών.

Η ΕΕ έγινε μία ισχυρή οικονομική δύναμη, αλλά δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε εξίσου ισχυρό γεωπολιτικό παίκτη. Τα έθνη στην Ευρώπη έχουν βαθιές ρίζες και οι πολιτικές τους εκπορεύονται από τα βάθη της ιστορίας και επιβάλλονται από τη γεωγραφία, την ιστορία και τις οικονομικές και άλλες ιδιαιτερότητες του καθενός. Παρ’ όλα αυτά η προσπάθεια, χωρίς να εξελιχθεί σε ένα ομόσπονδο ευρωπαϊκό υπερκράτος τύπου ΗΠΑ, πέτυχε αρκετές συγκλίσεις, τόσες ώστε να μη διολισθήσει ξανά η Ευρώπη σε εσωτερικούς πολέμους. Ωστόσο σε θέματα ευρωπαϊκής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής ο στόχος δεν επετεύχθη, παρότι η ΚΕΠΠΑ (Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας) προβλέπεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες και υπάρχει και ειδική θέση του ύπατου εκπροσώπου για αυτόν τον τομέα.

Η Ευρώπη μεταπολεμικά αφέθηκε στην ασφάλεια των αμερικανικών όπλων και η ίδια επιδόθηκε σε ένα ατέλειωτο πάρτι ανάπτυξης και κοινωνικής πολιτικής, βυθιζόμενη ταυτόχρονα σε μία αμεριμνησία και μία μαλθακότητα που στη γεωπολιτική είναι ασυγχώρητο λάθος. Και ξαφνικά ήρθε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο πόλεμος στην αυλή της Ευρώπης. Η ΕΕ συνειδητοποίησε ότι η Ιστορία δεν τελείωσε. Μετέβη από τη μακαριότητα σε έναν εφιάλτη, ο οποίος όμως αποδεικνύεται αφυπνιστικός. Αποφάσεις αδιανόητες μέχρι πριν από λίγα χρόνια άρχισαν να λαμβάνονται και να εφαρμόζονται.

Η ΕΕ, ως επιμέρους κράτη αλλά και ως σύνολο, άρχισε τη μαζική αποστολή όπλων στην Ουκρανία, κινούμενη πλέον στην γκρίζα ζώνη μεταξύ έμμεσης υποστήριξης και άμεσης εμπλοκής στον πόλεμο. Ταυτόχρονα απενοχοποιήθηκε η συζήτηση για την απαγορευμένη λέξη και η Ευρώπη πλέον μιλά ανοιχτά για το ενδεχόμενο να πολεμήσει η ίδια σε έναν μεγάλο πόλεμο με τη Ρωσία. Ακόμα και τα πυρηνικά είναι στο τραπέζι. Και εδώ ερχόμαστε στην ειρωνεία της Ιστορίας. Αυτό που δεν κατάφερε η Ευρώπη να κάνει σε ειρηνικούς καιρούς φαίνεται ότι θέτει τις βάσεις να το πράξει υπό την απειλή αυτού εξαιτίας του οποίου -προκειμένου να το ξορκίσει- υλοποίησε το σχέδιο ενοποίησής της. Και έτσι επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά ο Ηράκλειτος. «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί».

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή