Πρόσφατα ο υπουργός Εθνικής Άµυνας, Νίκος ∆ένδιας, µιλώντας στη Βουλή χαρακτήρισε την Τουρκία υπαρξιακή απειλή. Ο χαρακτηρισµός είναι ακριβής, αλλά το πολιτικό σύστηµα έχει αργήσει να προσδιορίσει την Τουρκία ως αυτό που πραγµατικά είναι. Το έκανε ο κ. ∆ένδιας, όµως αυτό από µόνο του δεν φτάνει. Όταν διαγνώσεις κάτι ως υπαρξιακή απειλή, που σηµαίνει πως απειλεί την ίδια σου την ύπαρξη, ότι αν πετύχει τον στόχο του εσύ απλά θα σταµατήσεις να υπάρχεις, δεν µένεις στη διάγνωση. Παίρνεις µέτρα για την εξουδετέρωσή της.

Οι υπαρξιακές απειλές, επειδή για να είναι τέτοιες σηµαίνει ότι έχουν συγκεκριµένα χαρακτηριστικά που τις καθιστούν επικίνδυνες στον υπέρτατο βαθµό, δεν αντιµετωπίζονται αποσπασµατικά. Χρειάζεται ολιστική προσέγγιση. Επίσης, το χειρότερο που µπορείς να κάνεις είναι να στέλνεις αµφίσηµα µηνύµατα και σε αυτόν που σε απειλεί και σε τρίτους. Αν δεν επικοινωνήσεις σε όλους αφενός ότι απειλείσαι, αφετέρου ότι εξ αυτού του λόγου είσαι υποχρεωµένος και απόλυτα δικαιολογηµένος να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να εξαλείψεις την απειλή, όταν αυτή εκδηλωθεί στην πλήρη έντασή της και αµφισβητήσει πλέον την ύπαρξή σου κανείς δεν θα ασχοληθεί σοβαρά. Γιατί εσύ δεν ασχολήθηκες σοβαρά όταν έπρεπε. Τους ασόβαρους κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά.

Η Τουρκία ενσωµατώνει στο εκπαιδευτικό της σύστηµα από το Γυµνάσιο και το Λύκειο ήδη όχι µόνο όλο το αναθεωρητικό της αφήγηµα, αλλά και όλο το νοµικό, διπλωµατικό, γεωπολιτικό και διεθνοπολιτικό σετ επιχειρηµάτων το οποίο χρησιµοποιεί και στην επίσηµη διπλωµατία της. Οταν λέµε όλο, εννοούµε όλες τις διαστάσεις, πτυχές, αναφορές, ερµηνείες, προεκτάσεις που προτάσσει το τουρκικό κράτος και οι µηχανισµοί του διεθνώς. Με άλλα λόγια, κάνει τα σχολεία ήδη από το Γυµνάσιο και το Λύκειο διπλωµατικές και στρατιωτικές ακαδηµίες. Εκπαιδεύει µία κοινωνία ολόκληρη όπως εκπαιδεύει τους διπλωµάτες της και τους στρατιωτικούς της.
Εξοπλίζει τα παιδιά εξ απαλών ονύχων όχι µόνο µε την επεκτατική ιδεολογία, αλλά και µε όλη τη µορφωτική και θεωρητική κατάρτιση, ώστε να φτιάξει µία κοινωνία στρατευµένη, όπου τα περισσότερα µέλη της θα µπορούν να σταθούν και να επιχειρηµατολογήσουν σε διεθνή φόρα χωρίς να είναι διπλωµάτες ή πολιτικοί. Το τουρκικό κράτος οικοδοµεί µία κοινωνία δεκάδων εκατοµµυρίων ποτισµένη µε µία ναζιστικού τύπου θεωρία περί ζωτικού χώρου (που δεν της ανήκει) και εκπαιδευµένη νοµικά, διπλωµατικά και στρατηγικά.

∆εν υπάρχει ο χώρος για να παρουσιάσουµε την ύλη που θα διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία, αλλά παροτρύνουµε όλους να ψάξουν στο ∆ιαδίκτυο να τη βρουν, να διαβάσουν τις σχετικές ειδήσεις για να καταλάβουν τι είναι αυτό που ετοιµάζεται. Είναι άκρως εντυπωσιακό και απόλυτα τροµακτικό. Αυτό που φτιάχνεται δίπλα µας δεν είναι αντιµετωπίσιµο από µία κοινωνία όπως η δική µας, της οποίας το εκπαιδευτικό σύστηµα είναι φτιαγµένο για να την αποδοµεί εθνικά, να την αποχρωµατίζει ταυτοτικά και να τη διαπλάθει πλαδαρά.

Το πολιτικό σύστηµα έχει ευθύνες αναµφίβολα, αλλά όσο βολικό κι αν είναι να κατηγορείται µόνο αυτό, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να µας σώσει. Ενα µεγάλο µέρος της ευθύνης βαραίνει εµάς τους ίδιους, τους πολίτες. Εµείς επιτρέψαµε να διολισθήσουµε σε έναν τέτοιο συσχετισµό αφήνοντας να εξελιχθούµε σε µία κοινωνία σε αφασία, χρεοκοπηµένη ηθικά πριν χρεοκοπήσει και οικονοµικά, κρυπτόµενη πίσω από τις ευθύνες του πολιτικού συστήµατος.

Ακόµα κι αν δεν είχαµε καµία ευθύνη για την πτώση σε κατάσταση αδυναµίας και διαρκώς επαπειλούµενου εκµηδενισµού, έχουµε ευθύνη να σώσουµε την κατάσταση πριν υποστούµε νέα εθνική καταστροφή. ∆ιότι εκεί θα οδηγηθούµε. Εάν δεν γίνει κάτι άµεσα, σε λίγο δεν θα µπορεί να γίνει τίποτα. Το παράθυρο θα κλείσει.

Οι προηγούµενες γενιές, από την Επανάσταση και µετά, πολεµούσαν κυριολεκτικά και µεταφορικά για να παραδώσουν µία Ελλάδα µεγαλύτερη και ισχυρότερη. Εως ένα βαθµό τα κατάφεραν, παρά τις εθνικές συµφορές που συνέβησαν, στη Μικρασία και στην Κύπρο. Τώρα είµαστε στο µη περαιτέρω. ∆εν υπάρχει άλλη πατρίδα για να χαθεί. Στην επόµενη απώλεια θα χαθούµε συνολικά. Είµαστε στο έσχατο σηµείο συρρίκνωσης, το οποίο αν δεν αποτελέσει και αφετηρία αντιστροφής της φθοράς εµείς ή τα παιδιά µας θα βάλουµε τίτλους τέλους.

Αυτό δεν πρέπει να συµβεί. Υπάρχει λίγος χρόνος ακόµα. Ας κάνουµε τα πάντα για να γυρίσουµε την κλεψύδρα πριν αδειάσει και να αντιστρέψουµε τον ρου της Ιστορίας. Το έχουµε ξανακάνει.

*Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή» στις 2/06/2024