Η προέλαση των Ουκρανών σε ρωσικό έδαφος και η κατάληψη περιοχών, µε τη Ρωσία επί του παρόντος αδύναµη να αντιδράσει, επιβεβαιώνει ένα κοινό χαρακτηριστικό των δύο πολέµων, του ρωσοουκρανικού και αυτού που διεξάγει το Ισραήλ. Για την ακρίβεια, ένα χαρακτηριστικό των Ουκρανών και των Ισραηλινών: την ανθεκτικότητα.

Η ανθεκτικότητα (resilience), όρος ο οποίος αναφέρεται στην ικανότητα των εθνών και των κρατών να αντεπεξέρχονται σε δύσκολες καταστάσεις που προκαλούν µεγάλη και παρατεταµένη πίεση και φθορά, καθορίζει σε µεγάλο βαθµό τη δυνατότητά τους να επιβιώσουν. Και οι Ουκρανοί και οι Ισραηλινοί βρέθηκαν ενώπιον υπαρξιακής απειλής, την οποία αποφάσισαν να αντιµετωπίσουν καθολικά αποδεχόµενοι το κόστος, θεωρώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση ετίθετο θέµα επιβίωσής τους. Και οι µεν και οι δε αγνόησαν τις φωνές του διεθνούς παράγοντα, οι πρώτοι περί συµβιβασµού, οι δεύτεροι περί αυτοσυγκράτησης, και αποφάσισαν να πάνε µέχρι τέλους, αποφασισµένοι να εξουδετερώσουν την απειλή. 

Για τους Ουκρανούς τα πράγµατα ήταν πιο δύσκολα, διότι είχαν να αντιµετωπίσουν έναν κατά πολύ ισχυρότερο εχθρό, για τον οποίο αρκετοί προεξοφλούσαν ότι θα τελειώσει τον πόλεµο µε συνοπτικές διαδικασίες υποτάσσοντας την Ουκρανία. Η αλήθεια είναι ότι όλο το διάστηµα, από την πρώτη ρωσική εισβολή, στην Κριµαία, µέχρι την εκδήλωση της δεύτερης, οι Ουκρανοί είχαν εκπαιδευτεί από ∆υτικούς, κυρίως από Βρετανούς και Αµερικανούς, και προετοιµάζονταν για την επανάληψη µιας ρωσικής επιθετικής ενέργειας. Οµως ούτε οι ίδιοι που τους στήριζαν και τους εκπαίδευαν δεν περίµεναν τέτοια θέληση των Ουκρανών να πολεµήσουν και τέτοια αποφασιστική αντίσταση, σε σηµείο που µετέτρεψαν την εκτιµώµενη ρωσική προέλαση σε ρωσικό Βιετνάµ.

Εξάλλου, η ουσιαστική δυτική εξοπλιστική βοήθεια ήρθε αφού οι Ουκρανοί απέδειξαν ότι είναι αποφασισµένοι να πολεµήσουν µέχρι τέλους και να σηκώσουν το κόστος του πολέµου σε όλες του τις διαστάσεις, συµπεριλαµβανοµένων των ανθρώπινων απωλειών. Κατά κάποιον τρόπο εκβίασαν τη δυτική βοήθεια αποδεικνύοντας πως τα όπλα που τους δίνονται πιάνουν τόπο και ότι είναι ικανοί να προκαλέσουν µεγάλο κόστος στους Ρώσους. Αυτό οδήγησε τους ∆υτικούς να δουν µε διαφορετικό µάτι τον πόλεµο και την ευκαιρία που δινόταν να κάµψουν τη ρωσική επιθετικότητα και να εγκλωβίσουν τους Ρώσους σε µία φθοροποιό πολεµική διαδικασία, χωρίς να υπάρχει άµεση δυτική εµπλοκή.

Οι Ουκρανοί κέρδισαν τη στρατιωτική βοήθεια στο πεδίο της µάχης, αποδεικνύοντας το σθένος, το αξιόµαχο και την αποφασιστικότητά τους. Τώρα, µε τον στρατηγικό αιφνιδιασµό που έκαναν στους Ρώσους και τις επιχειρήσεις σε ρωσικό έδαφος, έκαµψαν και τις τελευταίες δυτικές επιφυλάξεις για τη συνέχιση της στρατιωτικής βοήθειας, αποδεικνύοντας ότι είναι ικανοί για πολύ περισσότερα από αυτά που ήλπιζαν ακόµα και οι θερµοί υποστηρικτές τους. Την ίδια ώρα οι Ισραηλινοί διανύουν τον 10ο µήνα πολέµου, αντιµετωπίζοντας έναν πολυπλόκαµο υβριδικό εχθρό, ο οποίος, εκτός από πολλές επιχειρησιακές εκφάνσεις, σαν άλλη Λερναία Υδρα, έχει ισχυρό διεθνές lobbying µε απεριόριστη χρηµατοδότηση για τη δηµιουργία εχθρικού επικοινωνιακού και πολιτικού περιβάλλοντος παγκοσµίως.

Ωστόσο επιδεικνύουν ανθεκτικότητα, επιµονή και αποφασιστικότητα, αποδεχόµενοι και αυτοί το κόστος. Κατά ένα µεγάλο µέρος, όπως οι Ουκρανοί, εκβίασαν την απρόθυµη από πλευράς ∆ηµοκρατικών αµερικανική εξοπλιστική βοήθεια, παρουσιάζοντας αποφασιστικότητα στο πολεµικό πεδίο και αγνοώντας τις οργανωµένες και καθοδηγούµενες διεθνείς πιέσεις. Ολόκληρη η αµερικανική πολεµική µηχανή έχει κινητοποιηθεί µε τη µεταφορά δυνάµεων στην περιοχή για να στείλει ισχυρό µήνυµα αποτροπής στο Ιράν, ενόψει της αναµενόµενης ιρανικής επίθεσης. Και οι δύο περιπτώσεις προσφέρονται για συµπεράσµατα γενικώς, αλλά και ειδικότερα για χώρες όπως η Ελλάδα. 

Δείχνουν τι κάνουν τα έθνη που θέλουν να επιβιώσουν όταν έχουν απέναντί τους µια υπαρξιακή απειλή. Αυτά σε αντιδιαστολή µε την αντίληψη ενός µέρους του εγχώριου πολιτικού συστήµατος µε κατευναστική λογική που, ας µην κρυβόµαστε, έχει παραδοθεί προκαταβολικά και αναζητά «διευθετήσεις» ακόµα και εις βάρος κυριαρχικών δικαιωµάτων και κυριαρχίας, για «να µη ζούµε µε το δάχτυλο στη σκανδάλη», όπως ανερυθρίαστα λένε, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα προθέσεις και άγνοια. Οποιος ειδικά σε αυτήν την περιοχή και µε αυτούς τους γείτονες δεν ζει µε το δάχτυλο στη σκανδάλη, νοµοτελειακά θα του πάρουν και το όπλο και τη χώρα.