Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή θα συνεχιστεί και θα κλιµακώνεται σε διάφορα πεδία για πολύ καιρό ακόµα. Ηταν σαφές από την αρχή πως δεν θα περιοριστεί στη Γάζα και ότι πρόκειται για έναν πόλεµο ο οποίος θα διευρύνεται, συµπεριλαµβάνοντας, καθώς θα εξελίσσονται οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, όλο και περισσότερες περιοχές και κράτη.

Από τη Γάζα έχει επεκταθεί στον Λίβανο, έχει ξεκινήσει ήδη στη Συρία, οι Ισραηλινοί έχουν βοµβαρδίσει την Υεµένη και στο κάδρο έχει µπει πλέον ο «εγκέφαλος» των τροµοκρατικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων, το Ιράν. Επίσης, έχουν ήδη αρχίσει να πλήττονται, και ας µην είναι ορατό, οι δύο πραγµατικά µεγάλοι της ευρύτερης γειτονιάς, η Ρωσία και η Κίνα. Προ ηµερών οι Ισραηλινοί βοµβάρδισαν αποθήκη πυροµαχικών σε ρωσική βάση στη Συρία, στην οποία είχε προσγειωθεί ιρανικό αεροσκάφος που µετέφερε πολεµοφόδια. Το καθεστώς Ασαντ οφείλει την επιβίωσή του στο Ιράν και τη Ρωσία, η οποία εξάλλου εξασφαλίζει -µέσω βάσης στη Συρίαέξοδο στη Μεσόγειο.

Γι’ αυτό και προσπάθησε µε κάθε τρόπο να διατηρήσει τον Ασαντ στην εξουσία, ώστε να µην απολέσει την κρίσιµη αυτή δίοδο στις θερµές θάλασσες. Αρα η Συρία, πέρα από κρίσιµο κρίκο του σιιτικού διαδρόµου του Ιράν, αποτελεί και σηµαντικό γεωπολιτικό asset της Ρωσίας. Που σηµαίνει ότι οποιαδήποτε ανατροπή στη χώρα και απώλεια της εξουσίας από τον Ασαντ θίγει ευθέως ζωτικό συµφέρον της Μόσχας. Η Κίνα, εν τω µεταξύ, εκµεταλλευόµενη τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει το καθεστώς στην Τεχεράνη λόγω των κυρώσεων, έχει εδώ και καιρό δέσει το Ιράν µε δανειακή συµφωνία τύπου Μνηµονίου και µε λεόντειους όρους προκειµένου να το ελέγχει, αφού από το ιρανικό πετρέλαιο εξασφαλίζει σηµαντικό µέρος της ενεργειακής τροφοδοσίας της. Που κι αυτό σηµαίνει µε τη σειρά του ότι ενδεχόµενος κλονισµός ή, ακόµα χειρότερα, ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν, κάτι που αποτελεί εκπεφρασµένη επιδίωξη του Ισραήλ και όχι µόνο, θα δηµιουργήσει σοβαρό πρόβληµα στο Πεκίνο.

Αντίστοιχο ή και ακόµα µεγαλύτερο από αυτό που θα έχει η Μόσχα εάν χάσει τη Συρία. Αυτά όλα µας οδηγούν στη µεγάλη εικόνα η οποία υπερβαίνει τα µέτωπα της Γάζας, του Λιβάνου, της Συρίας και του Ιράν. Αφορά συνολικά στην αναµόρφωση της περιοχής, η οποία είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο σύγκρουσης των µεγάλων ανταγωνιστικών εµπορευµατικών, οικονοµικών, ενεργειακών και ψηφιακών διαδρόµων της ∆ύσης και της Κίνας.  Για να περάσει ο δυτικός διάδροµος και να διεµβολίσει τον νέο ∆ρόµο του Μεταξιού της Κίνας, το «Οne belt, one road», θα πρέπει να εκκαθαριστεί η περιοχή από τον έλεγχο του ακραίου σουνιτικού και σιιτικού Ισλάµ και τις αντίστοιχες κρατικές και µη οντότητες, καθεστώτα και οµάδες. Κάτι που επιθυµούν και τα αραβικά κράτη του Κόλπου, τα οποία βρίσκονται σε φάση µετασχηµατισµού της οικονοµίας τους από τη µονοµερή εξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες. Γι’ αυτό επιδιώκουν κοµβικό ρόλο στον µεγάλο δυτικό διάδροµο, παρά το «δίπορτο» που διατηρούν έχοντας επαφή και µε την άλλη πλευρά, στο πλαίσιο του γνωστού αραβικού οπορτουνισµού, µεταµφιεσµένου σε εναλλακτική ασφαλείας. 

Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλουν το Ιράν και οι proxies του, που αποτελούν θανάσιµο εχθρό τους, να διατηρήσουν την ισχύ τους. Εξ ου και βλέπουν µε σιωπηρή ικανοποίηση το Ισραήλ να κάνει τη δουλειά. ∆ιόλου τυχαία η Κίνα µεσολάβησε για να αποκατασταθούν οι σχέσεις µεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, ακριβώς για να προλάβει τις εξελίξεις. Επίσης διόλου τυχαία, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του σεΐχη των Ηνωµένων Αραβικών Εµιράτων στην Ουάσινγκτον, εκδόθηκε εν µέσω πολέµου κοινή ανακοίνωση µε τον Λευκό Οίκο, η οποία αναφέρεται σε αυτόν τον διάδροµο, τον IMEC, µε ειδική αναφορά µάλιστα στο ευρωπαϊκό σηµείο εισόδου του, στην Ελλάδα... Είναι προφανές ότι οι αποδέκτες ήταν η Κίνα και Ρωσία και το µήνυµα ήταν ότι ο διάδροµος θα προχωρήσει µε κάθε κόστος και ότι η περιοχή θα εκκαθαριστεί.  Πάντα κάθε πόλεµος έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης και ποτέ δεν είναι όλα ορατά. Αυτός ο πόλεµος δεν αποτελεί εξαίρεση.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής