Τα αποτελέσματα στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ αποτελούν αναμφίβολα έναν θρίαμβο του Νίκου Ανδρουλάκη. Κατάφερε να θέσει εκτός όλους τους συνυποψηφίους του, που ο καθένας έχει το δικό του υπόβαθρο, τα πλεονεκτήματα και βαρίδια, αλλά σε γενικές γραμμές οι τρεις από τους υπόλοιπους πέντε ήταν διεκδικητές της ηγεσίας με αξιώσεις.

Δεν είναι λίγο αυτό που κατάφερε, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι έχει ήδη πίσω του μία σχετικά μακρά θητεία χωρίς ιδιαίτερες επιτυχίες, εκτός από τη στάγδην αύξηση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ. Και αυτή λόγω της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και της δημοσκοπικής υποχώρησης της ΝΔ.

Ακόμα και τώρα, δεν υπήρξε από πλευράς του κάποιο οραματικό πλαίσιο ή ένα προγραμματικό πρόταγμα που έκανε τη διαφορά. Είχε όμως το βαρύ όπλο του μηχανισμού.

Όταν από τις εσωκομματικές αναμετρήσεις λείπουν η μεγάλη πολιτική εικόνα ως περιεχόμενο και η ισχυρή ιδεολογική σύγκρουση και η διακύβευση, τον λόγο έχουν οι μηχανισμοί.

Παρ’ όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ διεξήγαγε μια αξιοπρεπή πολιτική διαδικασία, η οποία κρατήθηκε εντός πλαισίου, χωρίς ακρότητες και τοξικές καταστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε στον αντίποδα.

Και εκεί μίλησαν οι μηχανισμοί - και μάλιστα με τρόπο κλασικά σταλινικό, αντάξιο των καταβολών του μορφώματος. Έθεσαν εκτός διαδικασίας τον μέχρι χθες πρόεδρό τους, ο οποίος ακόμα και σήμερα επιμένει ότι παραμένει πρόεδρος του κόμματος. Τελικά, δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύει και τι λέει ο ίδιος, διότι οι μηχανισμοί τον καθάρισαν.

Λόγοι για να μην τον θέλουν υπήρχαν πολλοί και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένοι, αλλά ο βασικός για τον οποίο τον εκπαραθύρωσαν είναι διότι φοβήθηκαν ότι θα επανεκλεγεί. Τόσο απλά. Αν ήταν βέβαιοι ότι θα ηττηθεί, θα τον άφηναν να κατέβει.

Δεν ήταν όμως διατεθειμένοι να πάρουν ρίσκο. Στο σταλινικό μυαλό τους, όταν έχουν αμφιβολία για το αποτέλεσμα, απλώς δεν αφήνουν την κατάσταση να φτάσει εκεί. Όλη αυτή η γκροτέσκα κατάσταση επιβεβαιώνει αυτό που εξαρχής ήταν εμφανές: ότι δεν υπήρχε κανένα πολιτικό περιεχόμενο και επρόκειτο για ένα συνονθύλευμα με ψευδοπολιτικό μανδύα, γι’ αυτό και σκόρπισε εις τα εξ ων συνετέθη, μόλις εξέλιπε η προοπτική εξουσίας. Δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τους μηχανισμούς όπως το ΠΑΣΟΚ. Ώστε και τη δουλειά τους να κάνουν οι μηχανισμοί και κανείς να μην μπορεί να προσάψει στο κόμμα αντιθεσμική πρακτική. Ο παλιός είναι αλλιώς.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15/10/2024