Καθώς απομένουν ώρες μέχρι να γνωρίζει ο πλανήτης ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι απαντήσεις στα ερωτήματα σχετικά με την πολιτική της υπερδύναμης αναλόγως του ποιος θα εκλεγεί θα κρίνουν το μέλλον χωρών, περιοχών, πολεμικών συγκρούσεων και ολόκληρων πεδίων της οικονομίας και της γεωπολιτικής.

Ας δούμε πολύ συνοπτικά τις διάφορες εκδοχές σε συγκεκριμένα ζητήματα. Στο ρωσοουκρανικό μέτωπο ο Τραμπ και η Χάρις πρεσβεύουν διαφορετική πολιτική, με τον πρώτο να υπόσχεται γρήγορη παύση του πολέμου, με καρότο και μαστίγιο και προς τις δύο πλευρές, και τη Χάρις να προεξοφλεί συνέχιση της στρατιωτικής στήριξης της Ουκρανίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί θα συνεχίσουν τον πόλεμο για πάντα ή ότι ο Τραμπ θα τραβήξει την πρίζα από τους Ουκρανούς αυτόματα. Είναι πολλοί οι παράγοντες που θα συνυπολογίσουν και οι δύο. Το σίγουρο είναι ότι στην περίπτωση Τραμπ οι Ευρωπαίοι θα ζοριστούν ακόμα περισσότερο και σε αυτόν τον τομέα.

Όπως και σχεδόν σε όλους τους υπόλοιπους. Η Ευρώπη -πλην εξαιρέσεων- προσεύχεται για εκλογή Χάρις, διότι γνωρίζει ότι ο Τραμπ θα ξεκινήσει με δασμούς σε ευρωπαϊκά προϊόντα, θα αυξήσει υπέρμετρα την πίεση για αύξηση των αμυντικών δαπανών και ανάληψη μεγαλύτερης ευθύνης από τους Ευρωπαίους για την ασφάλειά τους και περιμένουν να διαπιστώσουν αν θα υποστούν ψυχρολουσία και με τη Ρωσία. Στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής τα πράγματα είναι αντίστροφα. Ο Νετανιάχου ελπίζει σε διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που εύχεται ο Ζελένσκι.

Η στήριξη του Τραμπ στο Ισραήλ είναι σχεδόν απόλυτη, η Χάρις διατηρεί αποστάσεις και ψυχρότητα, έχοντας το βλέμμα και στο μουσουλμανικό εκλογικό ακροατήριο και στην ακροαριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών. Αυτό δεν προεξοφλεί ότι, αν τα πράγματα ξεφύγουν με το Ιράν και στον Λευκό Οίκο υπάρχει η Χάρις, οι ΗΠΑ δεν θα συνδράμουν το Ισραήλ. Η σχέση είναι πολύ βαθιά, δομική και στρατηγική, για να εξαρτάται μόνο από τις διαθέσεις ενός προέδρου. Απλά θα αυξηθεί η πίεση προς το Ισραήλ για να μην κλιμακωθεί η αντιπαράθεση τόσο ώστε να αναγκαστεί σε άμεση εμπλοκή η Αμερική.

Αν σε κάτι συμφωνούν και οι δύο, είναι ότι η μείζων απειλή για τις ΗΠΑ είναι η Κίνα και ότι το θέατρο στο οποίο θα πρέπει να δώσει βάρος η υπερδύναμη είναι αυτό του Ινδοειρηνικού. Αυτό, όποιος και να βρίσκεται στο τιμόνι των ΗΠΑ, προϋποθέτει ότι θα πρέπει να μειώσουν την εμπλοκή τους σε άλλες περιοχές, για να αφιερώσουν οικονομικούς, στρατιωτικούς και διπλωματικούς πόρους στην ανάσχεση της κινεζικής επιβουλής.

Άρα, καραμπόλες από αυτή τη διακομματική επιλογή θα υπάρξουν ούτως ή άλλως. Και σε αυτό το θέμα η καμπάνα χτυπάει για την Ευρώπη, η οποία θα κληθεί να συνδράμει.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5/11/2024