Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών ήταν προδιαγεγραμμένο. Τουλάχιστον για όσους παρακολουθούσαν τις πραγματικές τάσεις, συγκεκριμένους δείκτες, το κλίμα στα social media και απέφευγαν να ενημερωθούν μονομερώς από τα συστημικά διεθνή ΜΜΕ και τις εγχώριες μαζορέτες τους. Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ είναι πολυπαραγοντική, αλλά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται στους αντιπάλους του.

Ποτέ άλλοτε υποψήφιος πρόεδρος δεν έχει πολεμηθεί τόσο λυσσαλέα, τόσο επίμονα, τόσο καθολικά και με τόσους πολλούς τρόπους. Ακόμα και με απόπειρα ή απόπειρες δολοφονίας. Πέραν της δολοφονίας χαρακτήρα και της βιομηχανίας δικαστικών διώξεων, ανασύροντας υπαρκτές ή μη υποθέσεις δεκαετιών. Όπως μου το μετέφερε στέλεχος των Δημοκρατικών, ο Τραμπ κατάφερε και γκρέμισε το σύστημα. Ολόκληρο το σύστημα. Για την ακρίβεια το πιο ισχυρό σύστημα στον πλανήτη, το αμερικανικό, με όλες τις προεκτάσεις του και όλο το βάθος του.

Πέραν της δικής του ανθεκτικότητας, το εύρος της επικράτησής του δείχνει ότι στις ΗΠΑ υπήρχε και υπάρχει σε επίπεδο κοινωνίας ισχυρή απαίτηση αλλαγής πλεύσης. Η Αμερική έβγαλε αντίδραση και αντανακλαστικά στην προσπάθεια αποκαθήλωσης της ταυτότητάς της από την ακραία αριστερή, ιδεοληπτική πτέρυγα των Δημοκρατικών. Οι Δημοκρατικοί εξεπλάγησαν, και το λέω όπως μου το μετέφεραν στελέχη τους, από τη διείσδυση του Τραμπ σε εκλογικές δεξαμενές τις οποίες θεωρούσαν προνομιακά δικές τους. Μεταξύ άλλων σε μαύρους και Λατίνους. Όπως επίσης αιφνιδιάστηκαν και από το εύρος της απήχησης που έχει ο Τραμπ στα λαϊκά στρώματα των ΗΠΑ. Απολύτως λογικά είναι και τα δύο. Οι Δημοκρατικοί εξέπεσαν σε έναν κατεξοχήν εκπρόσωπο της κακώς εννοούμενης «ελίτ», η οποία δεν έχει καμία σύνδεση και επαφή με τον μέσο Αμερικανό.

Αντιθέτως όλο και περισσότερο εκλαμβάνονται ως μία αφ’ υψηλού, αποκομμένη και εν πολλοίς σε σηπτική κατάσταση τάξη, η οποία έχει αυτονομηθεί και αποσυνδεθεί από την αμερικανική αντίληψη. Περισσότερο και από τους δισεκατομμυριούχους, οι οποίοι έδειξαν καλύτερα πολιτικά reflex και αρκετοί εξ αυτών ευθυγραμμίστηκαν νωρίς με την επερχόμενη κατάσταση. Και βέβαια είναι η οικονομία.

Η αχλή της προπαγάνδας των συστημικών ΜΜΕ είχε καλλιεργήσει μία εικόνα περί επερχόμενου οικονομικού Αρμαγεδδών με τον Τραμπ, παραβλέποντας τις φτωχές επιδόσεις στην οικονομία της απερχόμενης διοίκησης και τη σύγκριση με την προηγούμενη θητεία Τραμπ. Ο μέσος Αμερικανός καταλάβαινε αυτό που υπάρχει ή δεν υπάρχει στην τσέπη του και όχι αυτά που υποστήριζαν οι τίτλοι των εφημερίδων και των τηλεοπτικών καναλιών. Εξάλλου ο Τραμπ υποσχέθηκε δασμούς για να ενισχύσει την εγχώρια παραγωγή και η Χάρις φόρους στις επιχειρήσεις. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κάποιος τι επέλεξαν οι περισσότεροι.

Σε ό,τι αφορά το γενικότερο μήνυμα και την εικόνα σε επίπεδο συμβολισμών, διάβασα κάτι πολύ εύστοχο στο διαδίκτυο που συμπυκνώνει την αστοχία των Δημοκρατικών. Από τη μία εμφανιζόταν η Χάρις πλαισιωμένη από γνωστές καλλιτεχνικές περσόνες όπως η Beyoncé, η J.Lo. και η Lady Gaga. Και από την άλλη ο Τραμπ στη νικητήρια ομιλία του με τη γυναίκα του, πέντε παιδιά και δέκα εγγόνια. Άραγε τι είναι πιο οικείο στον απλό Αμερικανό;

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή