Μιλώντας µε Ελληνες ευρωβουλευτές γι’ αυτό που πλέον όλοι γνωρίζουν και περιµένουν, δηλαδή την πιθανή παράνοµη και εκτός κάθε έννοιας ∆ιεθνούς ∆ικαίου και ∆ικαίου της Θάλασσας οριοθέτηση ΑΟΖ µεταξύ Τουρκίας και καθεστώτος της ∆αµασκού, µου έλεγαν συνοπτικά τα εξής: ότι έχουν ήδη κινητοποιηθεί ενηµερώνοντας όργανα και αξιωµατούχους στην Ευρωπαϊκή Ενωση και καταθέτοντας σχετικές ερωτήσεις ώστε να αποσπάσουν προληπτική θέση των Βρυξελλών.

Η κινητοποίηση είναι σωστή, πολύ περισσότερο που πλέον, λογικά, δεν θα πιαστούµε εξαπίνης όπως µε το τουρκολιβυκό µνηµόνιο, διότι τώρα και γνωρίζουµε και το περιµένουµε και η Τουρκία το έχει ήδη προαναγγείλει. Η ενηµέρωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης όµως είναι το ένα σκέλος. Το έτερο και βασικό, προϋπόθεση για να έχει νόηµα και µεγαλύτερη αποτελεσµατικότητα η παρέµβαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι το αυτονόητο από πλευράς µας, Ελλάδας και Κύπρου, που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια: η οριοθέτηση ΑΟΖ µεταξύ των δύο κρατών. Μία κίνηση που όφειλε να είχε γίνει ούτως ή άλλως και χωρίς την απειλή του τουρκοσυριακού µνηµονίου.

Εάν γίνει η οριοθέτηση µεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, οποιαδήποτε παράνοµη κίνηση της Τουρκίας και του ισλαµικού καθεστώτος της ∆αµασκού θα παραβιάζει οριοθετηµένη ΑΟΖ ευρωπαϊκών κρατών, άρα ευρωπαϊκές ΑΟΖ. Θα υπάρχει συγκεκριµένη παραβίαση, συγκεκριµένων οριοθετηµένων θαλάσσιων ζωνών κρατών-µελών της Ε.Ε. Εάν δεν κάνουµε το προφανές, οι όποιες εκ των υστέρων καταγγελίες µας θα αφορούν την παραβίαση γενικώς και αορίστως του ∆ικαίου της Θάλασσας από την Τουρκία και όχι παραβίαση ευρωπαϊκών θαλάσσιων ζωνών.

Η Κοµισιόν, στο πλαίσιο του θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασµού που έχει ζητήσει να καταθέσουν τα κράτη-µέλη, έχει δηµοσιεύσει τις ευρωπαϊκές ΑΟΖ όλων των χωρών. Στην περίπτωση της Ελλάδας η Κοµισιόν αποτυπώνει την ΑΟΖ µας σε πλήρη ανάπτυξη όπως προβλέπεται από το ∆ίκαιο της Θάλασσας και τα ελληνικά χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά µίλια. Μεγαλύτερη και επισηµότερη µε ευρωπαϊκή θεσµική σφραγίδα «πάσα» από αυτήν δεν µπορεί να υπάρξει. Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να οριοθετήσουν τη µεταξύ τους ΑΟΖ στη βάση του επίσηµου σχετικού ευρωπαϊκού χάρτη της Κοµισιόν. Και πλέον δεν υπάρχει η ούτως ή άλλως άστοχη δικαιολογία που είχε προβληθεί µε τον λεγόµενο «Χάρτη της Σεβίλης», ότι δεν ήταν επίσηµος χάρτης και ήταν «ιδιωτικός». Επίσηµος ήταν κι αυτός, γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση τον είχε ζητήσει. Αλλά της Κοµισιόν έχει την απόλυτη θεσµική υπόσταση.

Επίσης εκκρεµεί η ανακοίνωση των θαλάσσιων πάρκων που έχουν εξαγγελθεί και παραµένουν παγωµένα, όπως και η κατάθεση του ελληνικού θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασµού µε τη χώρα µας να είναι η τελευταία που δεν τον έχει καταθέσει. Είναι αυτονόητο, φανταζόµαστε, ότι και τα θαλάσσια πάρκα και ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασµός δεν θα περιορίζονται εντός των έξι ναυτικών µιλίων.

Θα πρόκειται για επική γεωπολιτική, διπλωµατική και νοµική αυτοχειρία και ως εκ τούτου το θεωρούµε απίθανο να συµβεί. Σε κάθε περίπτωση, επειδή η Τουρκία αν σε κάτι είναι ειλικρινής είναι στις προθέσεις της, τις οποίες διατυπώνει δηµοσίως και περιγράφει ακριβώς το τι πρόκειται να κάνει, η Ελλάδα έχει το πλεονέκτηµα ότι δεν µπορεί -και δεν πρέπει- να αιφνιδιαστεί.

Αντιθέτως, έχει πολύ συγκεκριµένες και επιβεβληµένες επιλογές µε τις οποίες µπορεί σε µεγάλο βαθµό να ακυρώσει τις τουρκικές µεθοδεύσεις στο νοµικό και θεσµικό πεδίο. Και στη συνέχεια θα πρέπει βέβαια να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώµατα και την κυριαρχία της στο πεδίο. Ειδάλλως θα βρεθεί ενώπιον νέων τετελεσµένων, τα οποία θα αρκεστεί να τα καταγγέλλει ως µη αποδεκτά. Αλλά οι καταγγελίες δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισµα. Οι πράξεις έχουν.

*Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή