Αυτά που ειπώθηκαν δημοσίως μετά τη συνάντηση του Ντόναλντ Τραμπ με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία ιστορική αλλαγή παρα δείγματος στις διεθνείς σχέσεις. Ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ευθέως ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να απο κτήσουν τον έλεγχο της Γάζας και επέμεινε ότι το σχέδιο που προκρίνει είναι η μεταφορά των Παλαιστινίων «αλλού». Το πού βρίσκεται αυτό το «αλλού» μένει να διαπιστωθεί.

Σε πρώτη φάση φαίνεται ότι ο Τραμπ επιμένει ότι ένα μέρος τουλάχιστον των Παλαιστινίων πρέπει να μεταφερθεί σε Αίγυπτο και Ιορδανία. Οι δύο χώρες βέβαια αντιδρούν για ευνόητους λόγους, διότι και οι δύο θα κινδυνεύσουν με απο σταθεροποίηση, υπό τη διαρκή απειλή της οποίας ούτως ή άλλως βρίσκονται λόγω του μεγάλου μέρους του πληθυσμού τους που ρέπει προς τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό. Στην Ιορδανία αυτός ο κίνδυνος οφείλεται απο κλειστικά στην παρουσία μεγάλου αριθμού Πα λαιστινίων που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Το όλο σχέδιο ως σύλληψη, ανεξαρ τήτως αν και σε ποιο βαθμό τελικά θα υλοποι ηθεί, συνιστά τομή στον τρόπο διαχείρισης των εξωτερικών θεμάτων από τις ΗΠΑ. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της εξέλιξης, θα το πούμε με απλά λόγια.

Οι ΗΠΑ για να αποκτήσουν τον έλεγχο της Γάζας με στόχο να την κάνουν business hub και διεθνές θέρετρο μαζί, όπως είναι τα σχέδια, θα πρέπει να αποφασιστεί το νομικό καθεστώς της περιοχής. Οι εκδοχές που εξετάζονται είναι είτε να την αγοράσουν είτε να την αποκτήσουν με leasing για 99 χρόνια… Σε κάθε περίπτωση, για να το κάνουμε ακόμα πιο απλό, θα αποτελεί αμερικανικό έδαφος, στην πραγματικότητα την 51η Πολιτεία των ΗΠΑ…

Σημειωτέον ότι η Γάζα έχει και δικαιούται ΑΟΖ. Και μάλιστα πολλά υποσχόμενη ενεργειακά. Και για να γίνει έτι περαιτέρω «λιανά», οι χώρες της περιοχής, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, θα συνο ρεύουν με τις ΗΠΑ. Και η Τουρκία βέβαια. Περί αυτού θα πρόκειται. Επαναλαμβάνουμε, πρόκειται για τεκτονική αλλαγή παραδείγματος και για μία προσέγγιση εκ μέρους των ΗΠΑ δι αρκούς στρατηγικού αιφνιδιασμού. Ο μεγάλος αμήχανος είναι η Ευρώπη, η οποία αδυνατεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος των αλλαγών.

Ενέχει κινδύνους αυτή η προσέγγιση; Προφανώς. Για να το διατυπώσουμε με κάτι που είναι διαρκώς επίκαιρο, εξαρτάται από ποια πλευρά της ιστορίας είσαι, επίσης και κυρίως εξαρτάται από τον ρόλο που ένα κράτος είναι αποφασισμέ νο να παίξει και τα χαρτιά που θα φέρει στο τρα πέζι. Υπό προϋποθέσεις αυτή η προσέγγιση είναι ευνοϊκή για την Ελλάδα και την Κύπρο. Ειδικά για τη δεύτερη και ο νοών νοείτω.

Η Γάζα υπό αμερικανικό έλεγχο θα αποτελέσει μέρος του μεγάλου εμπορευματικού και ενερ γειακού διαδρόμου IMEC από την Ινδία στην Ευ ρώπη, με χώρες-κλειδιά τα δύο κράτη του Ελλη νισμού. Η Τουρκία «παίζει» στον ανταγωνιστικό διάδρομο τον νέο κινεζικό δρόμο του μεταξιού. Αλλά επειδή πολλά θα εξαρτηθούν από την τα χύτητα, την ευελιξία και τη γεωπολιτική οξύνοια των ηγεσιών, η Αθήνα και η Λευκωσία πρέπει να προσέλθουν έγκαιρα στο τραπέζι με τα σωστά χαρτιά, τα οποία διαθέτουν, και να μην κρυφτούν πίσω από τη γενική γραμμή της ΕΕ, η οποία θα αποκλίνει από τις αμερικανικές επιδιώξεις. Και μαντέψτε ποιος θα κερδίσει. Πολλά κράτη της ΕΕ θα κινηθούν κατά μόνας με βάση τα δικά τους συμφέροντα και δεν θα παραμείνουν στο κοινό ευρωπαϊκό πλαίσιο, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξει κάτι τέτοιο. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή