Μετά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το εξοπλιστικό πρόγραμμα της χώρας μπορεί κάποιος να πει ότι τα πράγματα γενικά κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ενστάσεις για διάφορες πτυχές πάντα θα υπάρχουν, εξάλλου είναι γνωστό ότι ο κάθε Έλληνας έχει όλες τις ειδικότητες, αλίμονο αν δεν είχε και αυτή του αμυντικού αναλυτή. Τώρα μένει να δούμε την εξειδίκευση και υλοποίηση των γενικών κατευθυντήριων γραμμών.

Οι τρεις βασικοί άξονες που ανακοινώθηκαν, πρώτον ο συνδυασμός μεγάλων και ακριβών πλατφορμών με νέα χαμηλότερου κόστους αλλά υψηλής αποτελεσματικότητας μέσα και τεχνολογίες, δεύτερον καμιά αγορά χωρίς εγχώρια προστιθέμενη αξία, παραγωγή και μεταφορά τεχνογνωσίας και, τρίτον, συντήρηση των οπλικών συστημάτων για να μην επαναληφθούν φαινόμενα απαξίωσης πανάκριβων και στρατηγικού χαρακτήρα μέσων, είναι απολύτως σωστοί. Οι «λεπτομέρειες» όμως είναι αυτές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη από την ορθή αντίληψη που διατυπώθηκε ή να την καταστήσουν κενό γράμμα. Επίσης, αυτό που λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος των όπλων είναι η στρατηγική αντίληψη και κουλτούρα. Μία φιλοσοφία διστακτικότητας και με δυσανεξία στην επιχειρησιακή παρουσία της Ελλάδας στον χώρο της, ο οποίος εκτείνεται από την Αδριατική μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, απομειώνει την ένταση της αποτροπής για την οποία ένα κράτος ενισχύει τις στρατιωτικές δυνατότητές του. Αποτροπή δεν είναι μόνο τα όπλα που διαθέτεις αλλά κυρίως η αντίληψη του αντιπάλου για την αποφασιστικότητά σου να τα χρησιμοποιήσεις.

Ελπίζουμε ότι η διαφαινόμενη αλλαγή στη λογική των εξοπλισμών, επαναλαμβάνουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, θα συνοδευθεί και από την απελευθέρωσή μας από το φοβικό κουκούλι, που έχει οδηγήσει την Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα η οποία υπολειτουργεί σε σχέση με τις πραγματικές δυνατότητές της, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους του περίγυρου, οι οποίοι διογκώνουν τις δικές τους. Αυτό που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο είναι το τραγικό επίπεδο της αντιπολίτευσης. Εκατέρωθεν του κυβερνητικού κόμματος η κατάσταση δεν είναι απλώς απογοητευτική αλλά επικίνδυνη. Οι μισοί δεν αντιλαμβάνονται και αναμασούν ανοησίες, ενώ όσοι έχουν στοιχειώδη έστω αντίληψη κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και υποτάσσουν την ασφάλεια και το μέλλον της χώρας στις κομματικές σκοπιμότητες. Δυστυχώς η εικόνα προς εταίρους, συμμάχους αντιπάλους και εχθρούς είναι αυτή ενός συστήματος χωρίς βάθος.

Η Αριστερά είναι δέσμια της ιδεοληψίας και της ασχετοσύνης της και η «Δεξιά της Δεξιάς» της κουτοπονηριάς της. Η Ελλάδα έχει μπροστά της ευκαιρίες που θα μετατραπούν σε κρίσεις αν δεν τις αξιοποιήσουμε και κρίσεις που μπορούν να γίνουν βατήρας αναβάθμισης της χώρας αν τις διαχειριστούμε με θάρρος και εθνική βούληση. Ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τίποτα από τα δύο.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3/04/2025