Μεγάλη αναταραχή, θαυµάσια κατάσταση

Τις τελευταίες ηµέρες σηµειώνεται µία στροφή στην ελληνική πολιτική έναντι των ΗΠΑ, και µάλιστα σε ανώτατο επίπεδο, αυτό του πρωθυπουργού, µε εµφανή την προσπάθεια αποστολής µηνυµάτων συµβατότητας και έως ένα βαθµό ευθυγράµµισης µε την αντίληψη του Ντόναλντ Τραµπ. Είναι µία σωστή στροφή, η οποία άργησε, αλλά πάντως έγινε, κι αυτό είναι καλό διότι φαίνεται να αξιολογείται και από την άλλη πλευρά. Ο Αµερικανός πρόεδρος έχει καταστήσει σαφές µε τη στάση του, λόγω και έργω, ότι δεν επιθυµεί µία συνολική συζήτηση και διαπραγµάτευση µε την Ε.Ε. ως ενιαία οντότητα και ότι επιλέγει τη διµερή προσέγγιση και συνεννόηση. Σε ό,τι αφορά τη µεγάλη πολιτική σε θέµατα όπως οι δασµοί, δεν µπορεί να υπάρξει πλήρης παράκαµψη της Ε.Ε. διότι το πλαίσιο είναι ενιαίο για τα κράτη-µέλη, αλλά σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα θα το επιδιώξει και θα το επιβάλει. Αυτό δεν είναι κακό για την Ελλάδα, αντιθέτως. Η χώρα µας έχει χαρτιά στα χέρια της για να ανταποκριθεί στη συναλλακτική λογική που διέπει τις ΗΠΑ και σε ακόµα µεγαλύτερο βαθµό τον νυν πρόεδρο.

∆εν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι η Ελλάδα διαθέτει περισσότερες επιλογές στη φαρέτρα της για µία διαπραγµάτευση µε την Ουάσινγκτον, από άλλες µεγαλύτερες από κάθε άποψη χώρες. ∆ιότι ορισµένες εξ αυτών έχουν πολλά να χάσουν, ενώ η χώρα µας έχει πολλά να βάλει στο τραπέζι και πολλά να κερδίσει. Το ότι είµαστε κράτος-µέλος της Ε.Ε. δεν σηµαίνει ότι είµαστε αναγκασµένοι να ετεροπροσδιοριζόµαστε αποκλειστικά και µονοσήµαντα από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κανείς από τους υπόλοιπους δεν το κάνει και δεν έχουµε κανένα λόγο να το κάνουµε εµείς, που λόγω θέσης και φύσης έχουµε µεγαλύτερο γεωπολιτικό, γεωοικονοµικό και διπλωµατικό ορίζοντα. Εξάλλου φροντίζουν άλλοι να µας το υπενθυµίζουν. Οι ίδιοι οι Αµερικανοί προωθούν διακοµµατικά νοµοσχέδιο για την εµβάθυνση -και µάλιστα σε στρατιωτικό επίπεδο- της συνεργασίας ΗΠΑ - Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ.

Οι Ισραηλινοί έχουν κάνει σηµαία τη σηµασία της σχέσης µε την Ελλάδα και την Κύπρο. Τα αραβικά κράτη του Κόλπου µε το βαθύ πορτοφόλι και τον αυξανόµενο ρόλο επιλέγουν τη χώρα µας ως νευραλγικό σηµείο τοµής και σύναψης των projects προς την Ευρώπη. Η Ινδία, ο αναδυόµενος γίγας που προορίζεται να υποκαταστήσει την Κίνα στον διεθνή καταµερισµό, επίσης. Ορθώς και ευφυώς ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στο Breitbart αναφερόµενος στον µεγάλο εµπορευµατικό και ενεργειακό διάδροµο IMEC είπε ότι η αρχαιότερη δηµοκρατία του κόσµου θα συνδέσει τη µεγαλύτερη και την ισχυρότερη, εννοώντας αντίστοιχα την Ελλάδα, την Ινδία και τις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι οι δύο κολοσσιαίες αµερικανικές ενεργειακές εταιρείες, η ExxonMobil και η Chevron, βρίσκονται στη χώρα µας, δείχνει ότι οι ΗΠΑ έχουν κάνει την επιλογή τους πριν την κάνουµε εµείς. ∆εν βρίσκονται εδώ ούτε για µικρά ούτε για µέτρια κοιτάσµατα. Κατά ένα περίεργο τρόπο, οι άλλοι µας δείχνουν και εν πολλοίς µας δίνουν τα χαρτιά που πρέπει να παίξουµε. Αυτό που πρέπει να κάνουµε είναι να τα αντιληφθούµε, να τα αξιολογήσουµε και να σταµατήσουµε να λειτουργούµε σε συστολή και φοβικά. ∆ιότι από κάποια στιγµή και µετά αρχίζουν και δηµιουργούνται υποψίες και προβληµατισµοί. ∆εν µπορεί το πολιτικό σύστηµα να µη βλέπει αυτά που βλέπουν οι άλλοι κι εκείνα που µου «φωνάζουν» ως δυνατότητες σε κάθε ευκαιρία. Αν δεν τα βλέπουν είναι ανεπαρκείς. Αν τα ξέρουν και φοβούνται, είναι ακατάλληλοι.

Αν τα αντιλαµβάνονται, αλλά για διάφορους λόγους είναι ευεπίφοροι σε πιέσεις και δεν τα αξιοποιούν, είναι επικίνδυνοι. Αν τα γνωρίζουν και σκοπίµως τα καταστέλλουν, είναι ύποπτοι. Σε κάθε περίπτωση η χώρα πρέπει να φύγει από το ρελαντί. Σαφώς και δεν πρέπει να µηδενίζονται οι προσπάθειες και τα αποτελέσµατα, αλλά επίσης δεν µπορούν να εµφανίζονται ως επιτεύγµατα και άθλοι τα αυτονόητα. Κατά ιστορική παραδοξότητα, η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον µεγάλων ευκαιριών εν µέσω της µεγαλύτερης και πλέον πολυπαραγοντικής κρίσης πλανητικού επιπέδου των τελευταίων δεκαετιών. ∆εν υπάρχει δίληµµα για το τι πρέπει να κάνουµε. Το γνωστό «µεγάλη αναταραχή, θαυµάσια κατάσταση» είναι από τις λίγες φορές που µας ταιριάζει γάντι.