Αποτελεί βασική αρχή σε οποιαδήποτε σύγκρουση να γνωρίζεις τον εχθρό σου. Οχι μόνο ποιος είναι, αλλά και τι είναι. Ποιος είναι ο χαρακτήρας του, οι στόχοι του, οι μέθοδοί του, τα μέσα που χρησιμοποιεί, οι σύμμαχοί του, η ψυχολογία του.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο. Κανονικό. Οχι συμβατικό, αλλά πόλεμο. Με απώλειες. Νεκρούς, τραυματίες, φόβο, επιχειρήσεις.

Αρα το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να εντοπίσει τον εχθρό. Και εδώ αρχίζει μια συζήτηση η οποία καθίσταται, αν μη τι άλλο, αμφιλεγόμενη, ειδικά ύστερα από κάθε επόμενο χτύπημα. Ο λόγος περί «ισλαμοφοβίας».

Η επιχειρηματολογία από συγκεκριμένα κέντρα, πολιτικούς χώρους, «διανοούμενους» κ.λπ. περί ανάγκης, στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, να αποφεύγεται οποιαδήποτε αναφορά στον δημόσιο διάλογο που μπορεί να θίξει το Ισλάμ καταντά υπονομευτική της προσπάθειας στοιχειώδους κατανόησης της απειλής.

Δεν υποστηρίζει κανείς ότι πρέπει να ξεκινήσει διωγμός των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Από αυτού του σημείου όμως μέχρι του να μην υπάρχει αναφορά ότι οι τρομοκράτες είναι μουσουλμάνοι υπάρχει διαφορά. Ας πει κάποιος στους συγγενείς των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους στη σφαγή στο Μάντσεστερ ότι δεν πρέπει να υπάρχει «ισλαμοφοβία».

Ας το πει σε όσους επέζησαν από τις επιθέσεις. Οι ίδιοι οι τρομοκράτες δηλώνουν ότι σκοτώνουν γυναίκες, παιδιά, οποιονδήποτε, στο όνομα της θρησκείας τους. Εχει καταγραφεί καμία περίπτωση χριστιανής καλόγριας να ανατινάζεται στο μετρό ή κάποιας βουδιστικής στούπας να στρατολογεί καμικάζι με πορτοκαλί χιτώνες;

Τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη έχουν συγκεκριμένο θρησκευτικό πρόσημο. Αυτοί που εκπαιδεύουν παιδιά πέντε και έξι ετών να γίνουν δολοφόνοι αθώων και ανθρώπινες βόμβες δεν είναι καθολικοί, ούτε προτεστάντες.

Για να γίνει κατανοητό το πώς φτάνει κάποιος σε αυτό το σημείο, θα ήταν χρήσιμο να δει τι γίνεται, ας πούμε, στη Βρετανία, σε περιοχές που οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία ή έχουν έντονη παρουσία . «Εμείς θέλουμε το Ισλάμ μας και τους νόμους μας να εφαρμόζονται.

Θέλουμε να ξεφορτωθούμε τους νόμους των ανθρώπων (...) Κανείς δεν αγαπά τους κουφάρ (απίστους). Εμείς αγαπάμε τους ανθρώπους του Ισλάμ και μισούμε τους κουφάρ». Απόσπασμα από ομιλία στο τζαμί Γκριν Λέιν στο Μπέρμιγχαμ (το οποίο αυτοπαρουσιάζεται ως «Κέντρο Διαθρησκειακής Επικοινωνίας»...) καταγεγραμμένη, όπως και δεκάδες άλλες, από κρυφή δημοσιογραφική κάμερα. Τα υπόλοιπα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, αλλά λόγω χώρου κάντε μια περιήγηση στο Διαδίκτυο. Θα σας λυθούν πολλές απορίες.