Η κηλίδα που εξαπλώνεται στον Σαρωνικό δεν είναι μόνο μια περιβαλλοντική καταστροφή. Είναι απολύτως συμβολική της μαυρίλας που έχει καλύψει τη χώρα.
Όπως το πετρέλαιο εξαφανίζει το γαλάζιο της θάλασσας, στερώντας μια από τις ελάχιστες δωρεάν ματιές αισιοδοξίας που υπήρχαν για τους κατοίκους της αττικής γης, το αδιαφανές πέπλο της κρίσης έχει πέσει βαρύ στον εθνικό ορίζοντα. Οι αναλογίες είναι εντυπωσιακές.

Η επιφάνεια της θάλασσας θα καθαρίσει μέσα στους επόμενους μήνες, λένε οι περιβαλλοντολόγοι, ο βυθός όμως θα παραμείνει για πολλά χρόνια νεκρός και σκεπασμένος από μια δηλητηριώδη μαύρη κρούστα που δεν θα τον αφήνει να ανακτήσει ζωή. Στην Ελλάδα μπορεί τα κτίρια να παραμείνουν όρθια, κίνηση στους δρόμους να υπάρχει, άνθρωποι να συνεχίσουν να περπατούν, εταιρείες να λειτουργούν. Αλλά η βλάβη που έχει προκληθεί στα θεμέλια της εθνικής, κρατικής και κοινωνικής υπόστασης θα χρειαστεί πολύ καιρό για να θεραπευτεί, υπό την προϋπόθεση ότι θα καταβληθεί συνειδητή, μελετημένη και οργανωμένη προσπάθεια ανάταξης. Υπάρχει πάντα περίπτωση η τοξικότητα από το σύνθετο και πολύπλευρα θανατηφόρο φαινόμενο που ενέσκηψε στη χώρα να συνεχίσει τη μόλυνση του ελληνικού οργανισμού σε σημείο πλήρους σήψης.

Ενώ στη δέσμια Ελλάδα συμβαίνουν αυτά, ο πλανήτης βρίσκεται στη φάση του επόμενου βήματος πολιτισμού. Η εξέλιξη της τεχνολογίας θα επιφέρει στην επόμενη εικοσαετία περισσότερες αλλαγές απ' όσες συνέβησαν τους προηγούμενους τρεις αιώνες. Ο κόσμος θα μεταμορφωθεί σε 20 χρόνια με πιο δραστικό και δραματικό τρόπο απ' όσο άλλαξε τα τελευταία 300. Οι μεταβολές σε κάθε τομέα -επικοινωνία, ρομποτική, μεταφορές, υγεία, κατασκευές, άμυνα, τεχνητή νοημοσύνη, τρόφιμα- θα είναι σαρωτικές. Η διασύνδεση όλων με όλα και των πάντων με τα πάντα, το «Ιnternet of things» («Διαδίκτυο των Πραγμάτων»), η υπολογιστική ισχύς, θα διαμορφώσει μια εντελώς νέα πραγματικότητα.

Αυτό το τεχνολογικό κύμα αποτελεί την ύστατη ευκαιρία για τη χώρα. Είναι αυτό που μπορεί να τη βγάλει από την πορεία προς την έκλειψη ή την περιθωριοποίηση. Οι Έλληνες έχουν έφεση και ταλέντο στην τεχνολογία και αυτό δεν είναι προσωπική άποψη. Είναι διαπιστωμένο από τις επιδόσεις που καταγράφουν είτε ως άτομα είτε ως ομάδες εντός και -κυρίως- εκτός Ελλάδας σε διάφορους τεχνολογικούς τομείς όπου διακρίνονται, ιδιαιτέρως στα πεδία ανάπτυξης λογισμικού και εφαρμογών. Η τάση εκδηλώνεται, και μάλιστα αυξητικά, ακόμα και από τη σχολική ηλικία. Αυτό συμβαίνει εν πολλοίς «πηγαία», δίχως να υπάρχει ανάλογος σχεδιασμός στο εκπαιδευτικό σύστημα ή, έστω, πλαίσιο κινήτρων και διευκόλυνσης εκ των υστέρων σε όσους καταφέρουν να αναπτύξουν δεξιότητες και να δραστηριοποιηθούν.

Η νέα τεχνολογία στον τομέα των εφαρμογών λογισμικού δεν προϋποθέτει απαραίτητα μεγάλες επενδύσεις, ούτε βαριές υποδομές. Κοφτερά μυαλά νέων ανθρώπων σε ένα δωμάτιο με έναν υπολογιστή «κατεβάζουν» ιδέες οι οποίες αγοράζονται για δεκάδες εκατομμύρια από διεθνείς κολοσσούς και αλλάζουν ολόκληρες αγορές.
Η Ελλάδα έχει τις δυνατότητες να συμμετάσχει στο νέο κεφάλαιο της ανθρωπότητας -περί αυτού πρόκειται- και να πρωταγωνιστήσει, διότι διαθέτει το ανάλογο ανθρώπινο δυναμικό.

Είναι η τελευταία πύλη εξόδου στο μέλλον. Στην κυριολεξία. Όποιος δεν ακολουθήσει θα καταδικαστεί σε ακραία υποβάθμιση ή εξαφάνιση. Το τεχνολογικό τσουνάμι θα ξεβράσει στα αζήτητα όποιο κράτος ή έθνος αδυνατεί να παρακολουθήσει. Η ανθρώπινη γνώση διπλασιάζεται κάθε περίπου επτά χρόνια. Και εμείς εδώ και επτά χρόνια βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στη μαύρη κηλίδα της κρίσης, η οποία συνεχίζει να εξαπλώνεται. Η προηγούμενη παγκόσμια αλλαγή την οποία έχασε η Ελλάδα ήταν η βιομηχανική. Αν χάσουμε αυτήν που ξεκίνησε, δεν θα υπάρξει επόμενη.