Αμέσως μετά τα καλλιεργημένα πράσινα χωράφια που φαίνονται στη φωτό, είναι συριακό έδαφος. Στα αριστερά ξεκινούν τα εδάφη που ελέγχει ο Ασαντ, ο οποίος με τη βοήθεια των Ρώσων και των Ιρανών ανέκτησε περίπου το 80% της χώρας, η οποία, πάντως, δεν θα ξαναγίνει ποτέ αυτό που ήταν. Στο κέντρο, κατά προσέγγιση, διακρίνεται η αρχή των περιοχών που ελέγχει η ετερόκλητη αντιπολιτευόμενη τον Ασαντ συμμαχία, με την υποστήριξη ή την ανοχή της Δύσης, που αποτελείται από περίπου 25 τζιχαντιστικές οργανώσεις, οι οποίες πότε συνεργάζονται και πότε συγκρούονται μεταξύ τους. Ο ISIS ελέγχει πια μικρό ποσοστό του συριακού εδάφους, αλλά είναι εκεί. Οι Κούρδοι της Συρίας διατηρούν τα εδάφη τους, η Τουρκία, όμως, έχει εισβάλει στο Ιντλίμπ, κατόπιν συνεννόησης με τους Ρώσους και τους Ιρανούς, για να καταλάβει τον διάδρομο που τους ενώνει με τους Κούρδους του Ιράκ και να αποκόψει τις δύο περιοχές, αποτρέποντας την ανάδυση ενιαίου κουρδικού μορφώματος. Το νέο είναι ότι οι Ισραηλινοί σε Συρία και Λίβανο έχουν καινούργιους γείτονες. Συνορεύουν, πλέον, με τους Ρώσους και τους Ιρανούς, καθώς αμφότεροι ήρθαν για να μείνουν, με τους δεύτερους να αποτελούν τον πιο θανάσιμο εχθρό του Ισραήλ. Η μερική απόσυρση των ΗΠΑ από την περιοχή αναγκάζει τους Ισραηλινούς να συνεννοούνται με τους Ρώσους, οι οποίοι είναι τώρα οι μεγάλοι παίκτες στην περιοχή και έως έναν βαθμό οι επιδιώξεις τους συμπίπτουν με των Ιρανών, διαμορφώνοντας συνθήκες συνύπαρξης μέχρι νεωτέρας.

Τα σουνιτικά κράτη του Κόλπου έχουν σκληρή θρησκευτική αντιπαλότητα με το σιιτικό Ιράν, το οποίο θεωρούν και γεωπολιτική απειλή. Οι ηγεμονικές επιδιώξεις του στην περιοχή τούς προκαλούν μεγάλη ανησυχία, σε τέτοιον βαθμό που σιωπηρά συνεννοούνται με το... Ισραήλ για την από κοινού αντιμετώπιση της Τεχεράνης. Το Τελ Αβίβ κάνει λόγο για αναγκαίους διαύλους με τα «πραγματιστικά», όπως τα χαρακτηρίζει, σουνιτικά κράτη - μοναρχίες, π.χ. τη Σαουδική Αραβία...
Συμπυκνώνοντας το σκεπτικό που επικρατεί -το οποίο στην ουσία πάντα καθόριζε τις επιλογές αλλά πλέον δεν χρειάζεται να τηρούνται τα προσχήματα-, διπλωματικός παράγων έλεγε ότι «το όνομα του παιχνιδιού δεν είναι η δημοκρατία, το όνομα του παιχνιδιού είναι η σταθερότητα και η ασφάλεια».


Στο εσωτερικό του Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι, η Φατάχ στη Δυτική Οχθη και η Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, προχώρησαν (για έκτη φορά...) σε συμφωνία συνεργασίας, αλλά η μεταξύ τους σύγκρουση σοβεί. Οι Ισραηλινοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσά τους σε ό,τι αφορά τον τελικό στόχο τους, την εξαφάνιση του Ισραήλ, παρά το πιο «διαλακτικό» προφίλ της Φατάχ. Τη Χαμάς στηρίζει με τρόπο εμβληματικό, προκειμένου να υπογραμμίσει την επιδίωξή της να ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου, η Τουρκία, η οποία στη ρητορική της κατά του Ισραήλ συχνά επικαλείται την κατάσταση στη Γάζα. Η σουνιτική Χαμάς, όμως, στηρίζεται και από το σιιτικό Ιράν και επιδιώκει ως οργάνωση να εξελιχθεί στα πρότυπα της σιιτικής Χεζμπολάχ.
Ισραηλινός πρώην αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών του στρατού και νυν στέλεχος think tank με μεγάλη επιρροή σε θέματα ασφαλείας, σχολιάζοντας το Παλαιστινιακό και τις προοπτικές επίλυσής του, έλεγε το εξής: «Οι Δυτικοί έχουμε εκπαιδευθεί να θεωρούμε ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση. Οτι όλα λύνονται. Δεν είναι έτσι. Υπάρχουν και προβλήματα που δεν λύνονται»...

Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν απλά στη Μέση Ανατολή, αλλά τώρα είναι πιο περίπλοκα από κάθε άλλη φορά. Και κάτι άλλο. Μας αφορούν περισσότερο από ποτέ.