Αρχικά, με τη μεσολάβηση διαφόρων δημοσιογραφικών φερέφωνών του και μετά με δήλωση της συζύγου. Παρ' όλα αυτά, για την ουσία δεν είπε τίποτα. Και η ουσία είναι ότι ένας υπουργός δεν πηγαίνει στο καζίνο, ούτε ασχολείται με τον τζόγο. Είναι πρακτικές που, όπως και να τις δει κάποιος, δεν συνάδουν με την ιδιότητα ενός ανθρώπου που ασκεί εξουσία και θέλει να μας κυβερνάει. Καταρχάς, κακά τα ψέματα, ο τζόγος ως πάθος δεν χαίρει εκτίμησης στη χώρα μας. Η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό εκλογικό σώμα έχουν δείξει περισσή συμπάθεια σε πολιτικούς με πάθη.

Από την πολυτάραχη... ερωτική ζωή του Ανδρέα Παπανδρέου έως τη συμπάθεια διάφορων πολιτικών στα γλέντια και τις ζεμπεκιές, τα παραδείγματα είναι αρκετά. Όμως, με τον τζόγο υπάρχει θέμα. Δεν θεωρείται ένα απλό χόμπι ή σπορ, αλλά αντίθετα αντιμετωπίζεται ως κίνδυνος. Κοινωνία μεροκαματιάρηδων ή μικρομεσαίων ήμασταν ιστορικά, στην οποία το να κάνεις οικονομία και να αποφεύγεις τις επικίνδυνες σπατάλες ήταν βασική διάσταση της καθημερινής ζωής και ο τζόγος πάντα ως παθογένεια αντιμετωπιζόταν. Από μικροί μεγαλώσαμε με ιστορίες για αυτούς που έφαγαν περιουσίες στην πόκα και τα ζάρια παλιότερα, στα καζίνα σήμερα. Δεν είναι μόνο ο διαπιστωμένος κίνδυνος εθισμού στον τζόγο που δημιουργεί αυτή την εικόνα. Πάνω από όλα είναι η αίσθηση ότι ο παθιασμένος τζογαδόρος δεν έχει τον έλεγχο της ζωής του, αλλά υποτάσσεται στο πάθος του, και αυτό μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις.

Και αν αυτό ισχύει για τον απλό πολίτη, για τον υπουργό ή τον κυβερνήτη το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο μεγάλο. Κοινώς, όπως και να το δει κανείς, δεν μπορείς να νιώθεις άνετα ή ασφαλής εάν ξέρεις ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας έχει το μυαλό του σε άλλα πράγματα πέραν των καθηκόντων του. Υποθέτω ότι ο Πάνος Καμμένος θεωρεί ότι, όπως προβάλλουν τέτοιες επισκέψεις σε καζίνο οι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου και του πλούτου, δεν θα έχει ούτε αυτός πρόβλημα. Λάθος! Στα μάτια της κοινωνίας εκείνοι είναι ήδη ιδιαίτερα πλούσιοι και μπορούν να κάνουν μερικά έξοδα παραπάνω. Εξάλλου, οι πολίτες δεν περιμένουν από αυτούς ούτε να διοικήσουν το κράτος ούτε να ασκήσουν εξουσία.

Δεν τους αντιμετωπίζουν μέσα από το ίδιο ηθικό πρίσμα. Και ακριβώς εδώ είναι που έχουμε το δεύτερο πρόβλημα. Προφανώς ο Πάνος Καμμένος δεν πήγε να τζογάρει τη βουλευτική αποζημίωση –κάτι που, παρεμπιπτόντως, στα μάτια της κοινωνίας αρνητικά θα φαινόταν–, αλλά χρήματα που έχει σωρεύσει. Όμως, πόσα χρήματα έχει σωρεύσει, μετά της συζύγου του, ώστε να μπορεί να ξοδέψει τα ποσά που αντιστοιχούν σε ένα τέτοιο καζίνο; Το ζήτημα αυτό είναι πολύ σοβαρό, γιατί εάν τα ποσά αυτά δεν προκύπτουν από τις ατομικές και οικογενειακές δηλώσεις στην εφορία, τότε θα πρέπει όντως να αποκαλύψει από πού τα βρήκε. Μα, θα μου πείτε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είναι. Ναι, αλλά είναι υπουργός. Και μάλιστα σε ένα υπουργείο νευραλγικό για την άσκηση πολιτικής και στο οποίο επειδή γίνονται μεγάλες προμήθειες υπάρχουν και μεγάλες μίζες. Και το να έχει την άνεση να ξοδεύει πολλά ένας υπουργός Εθνικής Άμυνας κάνει να χτυπήσουν πολλά καμπανάκια. Αρκεί να θυμηθούμε ποια ήταν η τελευταία φορά που είδαμε επίδειξη πλούτου από υπουργό – και δη υπουργό Εθνικής Άμυνας.

Ήταν τότε που σχολιάζονταν όσα έκανε ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Η υπόθεση εκείνη, όταν διερευνήθηκε, αποκάλυψε ότι όντως η επίδειξη πλούτου δεν ήταν τυχαία και ότι ο πλούτος ήταν απότοκο ενός οργίου από μίζες. Για όλους αυτούς τους λόγους, και όχι από κάποια αντιπολιτευτική εμμονή, επιμένουμε ότι οι υπουργοί δεν πηγαίνουν στα καζίνα ή, εάν τύχει να πάνε, έχουν και απαντήσεις να δώσουν στα ερωτήματα που εκ των πραγμάτων τίθενται. Διαφορετικά, ο κ. Πάνος Καμμένος θα συνεχίσει να είναι, όχι το στήριγμα του ΣΥΡΙΖΑ ή ο ισότιμος κυβερνητικός εταίρος, αλλά μια διαρκής πολιτική επισφάλεια, μια ωρολογιακή βόμβα, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στο όποιο αφήγημα θέλει να διαμορφώσει η κυβέρνηση σε μια προεκλογική εκστρατεία που ουσιαστικά έχει ήδη ξεκινήσει.