Η ίδια υπουργός που παραλίγο να κηρύξει «ιστορικό μνημείο» την ταβέρνα που πήγαινε μετά τις παραστάσεις στην Επίδαυρο, κάνει ό,τι μπορεί για να μη γίνει το αυτονόητο. Προσπαθεί, δηλαδή, να μη γίνει η αναγκαία κήρυξη του αρχαιολογικού χώρου στην έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού ώστε οι επίδοξοι επενδυτές να γνωρίζουν ότι στην περιοχή έχει αρχαιότητες και να συνυπολογίσουν το κόστος στον σχεδιασμό τους.

Όπως έγινε με κάθε μεγάλο έργο στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Όπως εδώ και πολλά χρόνια προβλέπει η σχετική νομοθεσία. Όπως επιβάλλει η κοινή λογική σε μια χώρα όπου έχουμε βαρεθεί να μας λένε ότι ο πολιτισμός μας είναι εξαγώγιμο προϊόν και πραγματική «βαριά βιομηχανία».
Γύρω από το Ελληνικό έχει στηθεί ένα ολόκληρο γαϊτανάκι που δεν αφορά απλώς τη συγκεκριμένη έκταση, αλλά το πώς από εδώ και πέρα θα γίνονται επενδύσεις. Κρίνεται, δηλαδή, το εάν θα υπάρχουν κανόνες και αναγκαίοι περιορισμοί, ή θα κυριαρχήσει η λογική «Νόμος είναι το κέφι του επενδυτή».

Από τη μία έχουμε τη Lamda Development, του ομίλου Λάτση, που έχει στο ενεργητικό της το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην Ευρώπη (The Mall Athens) και λογικό είναι να απαιτεί να «λυθούν» άμεσα όλα τα εμπόδια προτού προχωρήσει στην «επένδυση». Ιδίως όταν της έχουν τάξει οικόπεδο «απαλλαγμένο υποχρεώσεων». Από την άλλη, έχουμε μια κυβέρνηση μέσα στην οποία έχει στηθεί ένα κανονικό παραμάγαζο γύρω από τον –επίσης καθόλου γραφικό...– Αλέκο Φλαμπουράρη, που βασική δουλειά του είναι να βομβαρδίζει με παρεμβάσεις όλα τα άλλα υπουργεία ώστε να «ξεμπλοκάρουν» επενδύσεις ή να «διευκολύνονται» σχέδια όπως το γήπεδο της ΑΕΚ. Στη μέση υπάρχει ένας συρφετός γύρω από το ΤΑΙΠΕΔ, τα υπουργεία και τις υπηρεσίες, αποτελούμενος από λομπίστες, «τεχνοκράτες», στελέχη που τη μια μέρα είναι σύμβουλοι των εταιρειών και την άλλη των υπουργείων ή των δημόσιων φορέων, που προσπαθούν και αυτά να «διευκολύνουν» τις επενδύσεις και στην πραγματικότητα να διαμορφώσουν τη μοιρασιά των εργολαβιών που θα ακολουθήσουν και προφανώς στον ορίζοντα να «βγάλουν το κατιτίς τους».

Ένα τέτοιο σύστημα θέλει υπουργούς σαν την Κονιόρδου. Υπουργούς που δεν κατέχουν από διοίκηση, δεν γνωρίζουν τη νομοθεσία, αγνοούν τη διοικητική διαδικασία και με αυτό τον τρόπο παίζουν αντικειμενικά τον ρόλο του «χρήσιμου ηλιθίου». Αυτού, δηλαδή, που δεν θα πάρει καμία πρωτοβουλία ούτε θα επιδείξει πολιτική πυγμή, αλλά θα κάνει ό,τι του πουν και όπως του το πουν. Αυτού που θα αφήσει να αλωνίζουν οι σύμβουλοι των εταιρειών και κάθε λογής σμπίροι του Φλαμπουράρη. Αυτού που στο τέλος θα υπογράψει ό,τι του δώσουν ακόμη και έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και τη νομιμότητα.

Βέβαια, η κυρία Κονιόρδου έχει καταστήσει σαφές ότι αισθάνεται περαστική από το υπουργείο. Γι’ αυτό, άλλωστε, παραβιάζοντας τη σχετική νομοθεσία που απαγορεύει κάθε επαγγελματική δραστηριότητα για τους υπουργός, ετοιμάζεται περίπου να κάνει διεθνή τουρνέ ως ηθοποιός. Μόνο που θα είναι καλό το πέρασμά της από το υπουργείο να μη συνοδευτεί από την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας.

Κι αυτό ας το λάβουν υπόψη τους και στο Μαξίμου. Μπορεί να έχουν στήσει ένα σύστημα που σε γενικές γραμμές εξασφαλίζει ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας μένει στο απυρόβλητο για τις συγκεκριμένες επιλογές των υπουργών του, στους οποίους δεν προσφέρεται καν η πολυτέλεια της έγκαιρης «εξόδου», αλλά κρατιούνται στη θέση τους μέχρι να φορτωθούν όλο το πολιτικό κόστος (τελευταίο παράδειγμα ο Παναγιώτης Κουρουμπλής), όμως δεν μπορεί μια ολόκληρη κυβέρνηση να αποτελείται από δυνάμει «Ιφιγένειες». Γιατί κάποτε η μπόρα αγγίζει και τον «κορυφαίο» του χορού...