Καταλονία: Πραξικόπημα σε ζωντανή μετάδοση
Σιδερόφραχτοι αστυνομικοί εισβάλλουν σε εκλογικά κέντρα για να εμποδίσουν να πραγματοποιηθεί ένα δημοψήφισμα, ξυλοφορτώνοντας ειρηνικούς διαδηλωτές, με σκοπό να αρπάξουν την κάλπη και τα ψηφοδέλτια. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου αυτό θα το λέγαμε πραξικόπημα. Κατάλυση της δημοκρατίας. Αυταρχισμό.
Μόνο που στην Ισπανία το λένε «τήρηση της συνταγματικής τάξης». Το φάντασμα του Φράνκο ξαναγυρνά στην περιοχή που στον Ισπανικό Εμφύλιο τον πολέμησε όσο καμία άλλη. Για να εμποδίσει το αυτονόητο: να μπορεί ένας λαός και μια κοινωνία να αποφασίσουν μόνοι τους για το μέλλον τους.
Σε άλλα μέρη όταν γίνονται πολύ μικρότερης κλίμακας παρεμβάσεις σε δημοκρατικές διαδικασίες, οι «φιλελεύθερες δημοκρατίες» ξεσηκώνονται. Δείτε πώς καταγγέλλουν τον Μαδούρο απλώς και μόνο γιατί δεν αφήνει την αντιπολίτευση να κάνει ό,τι θέλει. Όταν όμως ο πρωθυπουργός μιας χώρας-μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στέλνει τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις να κλέψουν κάλπες από εκλογικά τμήματα, είναι απλώς Κυριακή πρωί.
Άλλωστε, πώς να μη νιώθει ο Ραχόι και ο κάθε Ραχόι ότι μπορεί να κάνει ατιμώρητος, όταν στην πραγματικότητα κάνει πράξη τη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όταν στην Ευρώπη τα δημοψηφίσματα επιτρέπονται μόνο όταν εγκρίνουν τις αποφάσεις των «ευρωπαϊκών οργάνων», όταν ο Γιουνκέρ διακηρύσσει ότι «δεν υπάρχει δημοκρατική επιλογή» ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες, όταν το ελληνικό δημοψήφισμα αντιμετωπίστηκε σαν να μην έγινε ποτέ, πώς να μην αισθανθεί ο Ραχόι ότι έχει το πράσινο φως να προχωρήσει στο πραξικόπημά του;
Η εξέλιξη αυτή δεν αφορά μόνο την Καταλονία, ούτε είναι μια ιδιαιτερότητα του ισπανικού κράτους. Στην πραγματικότητα η εικόνα της βαθιάς πολιτικής κρίσης που οδηγεί στην καταφυγή σε ιδιαίτερα αυταρχικές λύσεις αφορά το σύνολο της Ευρώπης, με τη μία ή την άλλη μορφή.
Από το διαρκές πραξικόπημα σε βάρος του ελληνικού λαού μέχρι τις εισβολές των αστυνομικά στα εκλογικά κέντρα της Καταλονίας, το νήμα είναι κοινό. Ή οι κοινωνίες θα δεχτούν αδιαμαρτύρητα ό,τι προτείνουν οι κυρίαρχες ελίτ, ακόμη και αν είναι προφανές ότι δεν έχουν επί της ουσίας προσανατολισμό εξόδου από την κρίση, ή θα αντιμετωπίζουν την καταστολή.
Μόνο που αυτό στην πραγματικότητα είναι η συνταγή για την καταστροφή. Είναι ο δρόμος για να δυναμώνουν ακόμη περισσότερο οι δυναμικές της ρήξης. Εάν ισχύει ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες, τότε και όποιος προκαλεί τις θύελλες στο τέλος αντιμετωπίζει σεισμούς. Και δεν θα σταθεί όρθιος.