Κάθε χρόνο είτε στην επέτειο του Πολυτεχνείου, είτε μερικές μέρες αργότερα στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η χώρα παραδίδεται στο έλεος της βίας. Όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις ιδιωτικές περιουσίες καίγονται, τα πανεπιστήμια γίνονται ορμητήρια καταστροφής, η κοινωνική και οικονομική ζωή παραλύει.

Το κακό όμως δεν σταματά εκεί. Η βία φαίνεται να κατακλύζει όλο και περισσότερο το δημόσιο βίο. Πολυσύχναστες συνοικίες μετατρέπονται σε άβατα, λαϊκές γειτονιές γκετοποιούνται. Στα Πανεπιστήμια καθηγητές κρατούνται όμηροι, συλλογικότητες και αναρχικοί καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια και ξένες πρεσβείες, εισβάλλουν στη Βουλή και στο Πεντάγωνο διασύροντας τη χώρα διεθνώς. Ο γνωστός δικηγόρος Μιχάλης Ζαφειρόπουλος δολοφονείται μέσα στο γραφείο του, γιατρός απειλείται από τον «Ρουβίκωνα» μέσα στο νοσοκομείο, ενώ ο πρώην Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος γίνεται στόχος δολοφονικής επίθεσης και γλιτώνει από τύχη.

Προφανώς η εγκληματικότητα δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών και η κυβέρνηση δεν φταίει για την εγκληματικότητα στο σύνολό της. Έχει όμως ευθύνη διότι ως αντιπολίτευση ανέχθηκε και υιοθέτησε βίαιες και παραβατικές συμπεριφορές ως μέσο πολιτικής έκφρασης και διότι ως κυβέρνηση με την ανοχή της θεσμοθετεί αυτές τις συμπεριφορές. Η «έξοδος» Κουφοντίνα και η υποδοχή του από τα ηγετικά στελέχη του Ρουβίκωνα, τη συμπεριφορά των οποίων ανέχεται η Κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά δείχνει βούληση για αντιμετώπιση των συγκεκριμένων εκφράσεων βίας και ανομίας.

Με λίγα λόγια η κυβέρνηση που έχει την ευθύνη για την αντιμετώπιση του προβλήματος, δεν έχει κανένα δόγμα τάξης και ασφάλειας και παρουσιάζεται χωρίς βούληση να το επιλύσει.
Η ανοχή της πολιτείας στη λεγόμενη «χαμηλή» παραβατικότητα, γεννά εστίες ανομίας, που με την σειρά τους δημιουργούν το υπόστρωμα για την ανάπτυξη εγκληματικής δραστηριότητας. Η κοινωνία σε περιόδους οικονομικής και θεσμικής κρίσης εθίζεται στην ανομία με ότι αυτό συνεπάγεται. Το κόστος βαραίνει τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας που η καθημερινότητά τους υποβαθμίζεται. Το ζήτημα ξεπερνά τα όρια της ασφάλειας, καθώς αμφισβητούνται πλέον ανοικτά οι κανόνες ειρηνικής κοινωνικής συμβίωσης, το νομικό μας σύστημα και οι δημοκρατικοί μας θεσμοί.

Στη Νέα Δημοκρατία το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών είναι ζήτημα δημοκρατίας. Η απάντηση στην Ελλάδα του φόβου και της βίας, είναι η κοινωνία της μηδενικής ανοχής στην παραβατικότητα και το κράτος της καθολικής εφαρμογής του νόμου.

Στο 6ο Προσυνέδριό μας, καταλήξαμε σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις για την ενίσχυση της ασφάλειας στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Πιο συγκεκριμένα ως Κυβέρνηση στοχεύουμε να:

Καθιερώσουμε την ένστολη αστυνόμευση, πεζή και εποχούμενη, σε όλη τη διάρκεια του 24ώρου και να ενισχύσουμε το θεσμό του αστυνομικού της γειτονιάς.

Καταπολεμίσουμε όλες τις εστίες ανομίας και παραβατικότητας. Κανένα άβατο δεν έχει θέση σε ένα σύγχρονο κράτος.

Προωθήσουμε την πλήρη και αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας για κάθε περιστατικό φθοράς της δημόσιας περιουσίας, με άμεση επιβολή ποινών και προστίμων.
Αναβαθμίσουμε την εκπαίδευση των Σωμάτων Ασφαλείας, με συνεχή μετεκπαίδευση και να ενισχύσουμε τους μηχανισμούς εσωτερικού ελέγχου για την αντιμετώπιση φαινομένων αυθαιρεσίας, διαφθοράς και κατάχρησης εξουσίας.

Η ασφάλεια και η δημόσια τάξη είναι κοινωνικό αγαθό και θεμελιώδες δικαίωμα. Η διαφύλαξή των αγαθών αυτών δεν είναι αριστερή ή δεξιά πολιτική. Είναι βασική υποχρέωση της πολιτείας και προϋπόθεση ελευθερίας, ανάπτυξης και ευημερίας


(*) Οικονομολόγος, Αναπληρωτής Γραμματέας Προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας, πρώην Δήμαρχος Μελισσίων.