Η Ουκρανία λειτούργησε τελικά ως πυροκροτητής. Οχι απλώς για την αναδιάρθρωση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας. Αλλά για την παγκόσμια αναδιάταξη ισχύος. Μέσα σε λίγα 24ωρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο άλλαξαν όλα. Από τον ραγδαίο επανεξοπλισμό της Γερμανίας και την αναδιάταξη του συσχετισμού δυνάμεων, με τη Γαλλία και την Πολωνία να αναλαμβάνουν δράση, τη Βρετανία να ανακτά το κύρος της ως αιχμή του δόρατος του «ατλαντισμού», την ενεργειακή στρατηγική που καθορίζεται από τη βαθμηδόν πλήρη απεμπλοκή της Ευρώπης από τη Ρωσία, μέχρι την αναβάπτιση της αποστολής του ΝΑΤΟ και την αποδοχή της ηγετικής θέσης των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Ταυτόχρονα, οι κυρώσεις που ελήφθησαν ως αντίμετρα στην εισβολή και τον πόλεμο που προκάλεσε η Ρωσία στην Ουκρανία απλώς θα αλλάξουν τον κόσμο, ριζικά και δομικά. Το «παγκόσμιο χωριό», που οραματίσθηκαν, σχεδίασαν και χρηματοδότησαν ποικιλοτρόπως οι διεθνείς εταιρείες της Δύσης, συσχετιζόμενες με τις κρατικές ολιγαρχίες και τις εγκληματικές συμμορίες της Ανατολής και της Ασίας, δεν υπάρχει πια. Κονιορτοποιήθηκε πριν ακόμη οι βόμβες και οι πύραυλοι της Ρωσίας σωρεύσουν σε ερείπια κεντρικές πόλεις και βασικές υποδομές στην Ουκρανία. Τα όσα αποτέλεσαν status quo και πολιτική ορθότητα τα τελευταία 30 χρόνια, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με τους τραπεζίτες και τους CEOs να κυριαρχούν μαζί με τον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό της «δημιουργικής καταστροφής», ως «γκουρού» μιας νέας εποχής, χωρίς πολεμικές συγκρούσεις και «σκληρή ισχύ» (χρήση στρατιωτικών μέσων), κινούμενοι στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας οικονομικής και εμπορικής αλληλεξάρτησης, χωρίς ηθική, ταυτότητα, ιδεολογία και όρια, κατέρρευσαν επίσης εκείνη τη σκοτεινή βραδιά του διαγγέλματος Πούτιν, όπου διακήρυξε ότι η Ουκρανία ως εθνικό, αυτόνομο κράτος δεν υπάρχει. Ολοι οι «χρησμοί» των περίφημων Μπρεζίνσκι και Κίσινγκερ, που εξυπηρέτησαν οικονομικά συμφέροντα μέσα από έναν πολιτισμό «pret a porter» του facebook, του twitter ή του youtube, σχεδιάζοντας «μεγάλες σκακιέρες», έπεσαν στο κενό μέσα σε τρεις δεκαετίες, μαζί με μια νέα απόπειρα «παγκοσμιοποίησης» - που εγγυήθηκαν πολιτικά και στρατηγικά από πλευράς της μοναδικής υπερδύναμης μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης οι προεδρίες Κλίντον - Μπους - Ομπάμα, «ναρκοθετώντας» την ισχύ των ΗΠΑ. Υπό την προσέγγιση αυτή, όποια και αν είναι η κατάληξη των συγκρούσεων στην Ουκρανία ή το μέλλον του Πούτιν και της ηγετικής τάξης στη Μόσχα, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Και προδιαγράφεται από την προοπτική των κυρώσεων, που τελικά είναι πρωτόγνωρες, όπως είχε ειπωθεί από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάιντεν, και την Ουάσινγκτον. Η παγκόσμια αλληλεξάρτηση σπάει, με απολύτως βίαιο τρόπο, με τους τραπεζίτες να δίνουν τη σκυτάλη της Ιστορίας στους στρατηγούς και το «soft power» στη διεθνή πολιτική να περιορίζεται σε δεύτερο επίπεδο αναφοράς.

Ο κόσμος χωρίζεται στα δύο, όπου από τη μία πλευρά θα βρίσκεται η Δύση, υπό την αναμφισβήτητη ηγεσία των ΗΠΑ και με την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» να εντάσσεται στα πλάνα ενός νέου, γενναίου «ατλαντισμού». Από την άλλη, η Ευρασία, ως άξονας Ρωσίας - Κίνας, με τον συσχετισμό Πεκίνου - Μόσχας να μην περιορίζεται στο πεδίο των όπλων, αλλά να επεκτείνεται και στην αλληλεξάρτηση στις τεχνολογίες, την ενέργεια, το εμπόριο, τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και την ηθική τάξη του δεσποτισμού της Ασίας.

Στον δρόμο για τη νέα αυτή πραγματικότητα του διπολισμού θα υπάρξουν συγκρούσεις θερμές μέσα σε ένα περιβάλλον Ψυχρού Πολέμου, αναδιάταξης ζωνών, επαναχάραξης συνόρων, νεοαποικισμού, με την έννοια όχι του παρελθόντος, αλλά των πολιτικών, στρατιωτικών, εμπορικών και οικονομικών ζωνών. Οι δύο κόσμοι προβλέπεται να είναι ανταγωνιστικοί μεταξύ τους και εσωστρεφείς ως προς τη συμμαχική λειτουργικότητά τους.

Η Δύση μπορεί να έχει πλεονέκτημα σε σύγκριση με το «παγκόσμιο χωριό», γιατί τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα θα επιχειρούν να έχουν έναν ρόλο «επιτήδειου ουδέτερου» σε σχέση με τις ΗΠΑ, ενώ με το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο όλα θα κατέληγαν -νομοτελειακάσε «έναν δρόμο, μία ζώνη», με την αυτοκρατορία του «Δράκου» μοναδική υπερδύναμη…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 4 Μαρτίου 2022