Οι στρατιωτικές συγκρούσεις στην Ουκρανία συνεχίζονται. Παρά το γεγονός ότι μετά την κατάληψη της Μαριούπολης από τους Ρώσους και, σύμφωνα με τις διεκδικήσεις που το ίδιο το καθεστώς Πούτιν προβάλλει, θα μπορούσε να κηρυχθεί εκεχειρία και να υπάρξει διχοτόμηση μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Ουκρανίας, τίποτα δεν εγγυάται ότι θα υπάρξει μια τέτοια συμφωνία. Ο Ουκρανός πρόεδρος, Ζελένσκι, στηριζόμενος σε καθοριστικό βαθμό από την απολύτως αποφασιστική Δύση, συνεχίζει να μιλά για πλήρη απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία και για μια ενιαία χώρα, ναι μεν χωρίς αυτή να εντάσσεται στο ΝΑΤΟ, αλλά με πλήρεις εγγυήσεις ασφαλείας από τις ΗΠΑ, ουδέτερη, αλλά με «ειδική σχέση» με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ουσιαστικά, δηλαδή, το ζήτημα που καθορίζει τις διαπραγματεύσεις είναι ποιος θα χαρακτηρισθεί νικητής και ποιος ηττημένος. Ενα πλήρως δισεπίλυτο θέμα, που τελικά ορίζεται από μια σχέση loselose, τόσο για τη Μόσχα, που ξεκίνησε τη θερμή εμπλοκή, όσο και για το Κίεβο, που την υπέστη.

Στην περίπτωση που οι στρατιωτικές επιχειρήσεις συνεχισθούν στην Ουκρανία, με τον ρωσικό στρατό να κινείται από τη Μαριούπολη προς την Οδησσό, δεν θα υπάρξει απλώς πολλαπλασιασμός των θυμάτων και των καταστροφών, αλλά τελικά και ένα επιπλέον κρίσιμο ζήτημα, που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η Δυτική Ουκρανία θα καταλήξει μια περίκλειστη χώρα. Οχι μόνον σε σχέση με τη Θάλασσα του Αζόφ, αλλά και σε σχέση με τον Εύξεινο Πόντο. Ταυτόχρονα, οι στρατιωτικές συγκρούσεις θα αποτελέσουν το βασικό πεδίο για έναν πόλεμο φθοράς, όχι μόνον στη βάση του δίπολου Δύσης (ΗΠΑ, Ευρώπης) - Ρωσίας, αλλά στο δίπολο Δύσης - Ανατολής, με την Κίνα να κερδίζει χρόνο, προκειμένου να μελετήσει τις εναλλακτικές της όσον αφορά τις χρηματοοικονομικές, εμπορικές και άλλες συναλλαγές αλληλεξάρτησης με τη Δύση, με έμφαση τις ΗΠΑ, αλλά και να παίξει για πρώτη φορά έναν «ηγεμονικό» παγκόσμιο ρόλο, είτε ως παράγοντας ειρήνης και διαμεσολάβησης στην Ουκρανία είτε ως πολωτικός παράγοντας στον υπό διαμόρφωση διπολισμό, «ανοίγοντας» και το «μέτωπο» της Ταϊβάν. Φυσικά, στις επιλογές της είναι να ακολουθήσει και τη διαδρομή σε πρώτη φάση της διαμεσολάβησης και σε μια δεύτερη της εμπέδωσης ισχύος, μέσω της προσάρτησης της Ταϊβάν.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ταυτόχρονα δεν είναι μονοσήμαντος. Σε στρατιωτικό επίπεδο. Είναι, εξαιτίας των πράγματι πρωτόγνωρων κυρώσεων που ανέλαβε η Δύση σε βάρος της Ρωσίας, οικονομικός, εμπορικός, νομισματικός, ενεργειακός, διαρθρωτικός. Την επόμενη ημέρα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, άσχετα με την τελική συμφωνία, ο κόσμος δεν θα θυμίζει σε τίποτα την προηγούμενη της εισβολής ημέρα. Η παγκοσμιοποίηση και η διεθνής αλληλεξάρτηση -ως αξίωμα- «έσπασαν». Ηδη το δολάριο δεν αποτελεί παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, μετά τη δέσμευση των αποθεμάτων της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας, στο εξωτερικό. Ούτε το ευρώ μπορεί να υπάρξει αυτόνομα, με την Ευρώπη να αποτελεί ενδοχώρα των ΗΠΑ, στην τροχιά της συγκρότησης μιας ενιαίας Δύσης. Επίσης, οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες των Αράβων συζητούν ήδη με Ρωσία, Κίνα, Ινδία -αλλά και οι τρεις μεγάλες δυνάμεις της Ασίας μεταξύ τους- για συναλλαγές πέραν του δολαρίου, με άλλο swift. Αυτός είναι ο πόλεμος φθοράς που υπολογίζει η Μόσχα ότι θα έχει ως αποτέλεσμα να επιφέρει πλήγματα στη συνοχή μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών και των ΗΠΑ, αλλά και αποσταθεροποίηση στα πολιτικά και οικονομικά συστήματα των Δημοκρατιών τους, πριν αυτή οδηγηθεί στην εμπέδωση της στρατηγικής σχέσης εξάρτησης από την Κίνα.

Η βίαιη αυτή μετεξέλιξη, που άρχισε από την Ουκρανία πριν από έναν μήνα, εκτιμάται ότι ως παγκόσμια αναδιάταξη θα καταλήξει σε «δύο δρόμους, δύο ζώνες» μέσα στην επόμενη δεκαετία. Με ένα νέο «παραπέτασμα» και ηγέτιδες δυνάμεις τις ΗΠΑ στη Δύση και την Κίνα στην Ανατολή. Είναι η «μεγάλη εικόνα» που θα πρέπει ως τέτοια να απασχολήσει την Ελλάδα στη διεθνή της πολιτική, λαμβάνοντας υπόψη και τα συμφέροντα της Κύπρου. Πρώτον, στο πεδίο της Βαλκανικής και, δεύτερον, στο «μέτωπο» της Αν. Μεσογείου - Μ. Ανατολής - Β. Αφρικής, στη βάση των περιφερειακών συμμαχιών που έχει δομήσει. Ισραήλ, Αίγυπτος, Εμιράτα, Σαουδική Αραβία οι κρίσιμοι παράγοντες. Οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία και το Κυπριακό δεν είναι πλέον τα μόνα εθνικά ζητήματα αιχμής...

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 26 Μαρτίου 2022