Η Ευρώπη αποσαθρώνεται. Μία-μία χώρα περιπίπτει σε περιδίνηση. Πολιτική, οικονομική, κοινωνική. Και όλα αυτά σε συνθήκες ενεργειακής κρίσης, υφεσιακής πορείας, πληθωριστικής εκτίναξης. Τα δεδομένα συνοχής και ασφάλειας της Ευρώπης ως Ενωσης, πολλές φορές και σε διαφορετικές κρίσεις, έχουν αμφισβητηθεί. Η κεντρική, θεσμική γραφειοκρατία της στις Βρυξέλλες με πολλές αφορμές έχει απομυθοποιηθεί, αποδοκιμασθεί και αποξενωθεί από τις κοινωνίες και τους λαούς της Ενωσης. Η πανδημία της COVID-19 υπήρξε ακόμα μία αιτία για την αποκαθήλωση του κύρους της Ενωσης και της γραφειοκρατίας της, με τα προσχήματα να διασώζονται μέσα από τις μαζικές και επαρκείς παραγγελίες των εμβολίων.

Η προηγούμενη μεγάλη οικονομική κρίση, που ξεκίνησε το 2008 από τις ΗΠΑ και επεκτάθηκε στην Ευρώπη, είχε ήδη δείξει ότι η Ευρώπη δεν είναι Ενωση, αλλά μια ηγεμονία της Γερμανίας και των κατά περίπτωση ή σε κάθε περίπτωση συμμάχων της εντός του «κλαμπ». Ο πόλεμος, όμως, που ξεκίνησε με την εισβολή της Ρωσίας στα ουκρανικά εδάφη και μετά τις κυρώσεις που ανέλαβε η Δύση απέναντι στη Ρωσία τελικά θα αποτελέσει μάλλον έναν κρίσιμο σταθμό σε μια πορεία αποδόμησης της οντότητας που γνωρίζουμε από την ένωση των Γερμανιών και μετά. Οχι τόσο ως νομισματική-δημοσιονομική ζώνη όσο στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και η νεοεισερχόμενη στο ΝΑΤΟ Φινλανδία εμπλέκονται σε πολιτική και κοινωνική περιδίνηση για διάφορους λόγους, αλλά με μία συνισταμένη. Την ακυβερνησία, τις ταραχές, την αποδυνάμωση της εθνικής και πολιτειακής τους ασφάλειας. Σκάνδαλα τηλεφωνικών παρακολουθήσεων ξεσπούν σε διάφορα σημεία της Ευρώπης. Στη Γαλλία, την Ιβηρική, την Ελλάδα. Κυβερνήσεις συνασπισμού, πολυκομματικές, χάνουν την ευστάθειά τους στην Ιταλία, στη Βουλγαρία, στο Βέλγιο ή εξαιτίας κάποιων πάρτι, όπως στις περιπτώσεις Τζόνσον στη Βρετανία ή της Σάνα Μάριν στη Φινλανδία.

Πώς προκύπτουν όλα αυτά στο «κατώφλι» ενός δύσκολου χειμώνα; Αν κάποιος είναι ανυποψίαστος μέχρι αφελείας για τη διεθνή πραγματικότητα, θα πει τυχαία. Αν κάποιος είναι υποψιασμένος, θα πει η Ρωσία και στο βάθος ενδεχομένως η Κίνα έχουν κάθε λόγο να απορρυθμίζουν τη Δύση και φυσικά τον «αδύναμο κρίκο» που είναι η Ευρώπη, στην παρούσα συγκυρία παγκόσμιας αναδιάταξης ισχύος. Αν κάποιος μιλήσει για την Ελλάδα, ξέχωρα, σε κάθε περίπτωση θα βάλει στον «λογαριασμό» τη δηλωμένα πλέον εχθρική Ρωσία του Πούτιν και την Τουρκία του Ερντογάν, που έχουν «στοχοποιήσει» όχι μόνον την Ελλάδα ως «χώρα αιχμής» της Δύσης, αλλά προσωπικά τον Έλληνα πρωθυπουργό, κ. Μητσοτάκη, για τις «καθαρές» στρατηγικές επιλογές του μετά το ξέσπασμα του πολέμου και την ομιλία του στο Αμερικανικό Κογκρέσο.

Κι όμως, το πρόβλημα της Ευρώπης είναι ακόμα πιο σύνθετο και επιβαρύνει, φυσικά, και την Ελλάδα. Γιατί η Ευρώπη δεν έχει δομή και όραμα Ενωσης, αφού σε θέματα ασφάλειας, αν μη τι άλλο, θα επιχειρούσε με ενιαίες πολιτικές να φυλάξει τα σύνορά της από τη λαθρομετανάστευση. Από την «εργαλειοποίηση» της Τουρκίας. Δεν θα συνέβαινε ο διωγμός των Αρχών και υπηρεσιών της Ελλάδας ή της Ιταλίας από την επίτροπο Γιόχανσον, που κανείς δεν καταλαβαίνει ποιον ή τι εξυπηρετεί. Δεν θα αντικαθίστατο ο Γάλλος επικεφαλής της Frontex με έωλες ή ανύπαρκτες κατηγορίες, για να εξυπηρετηθούν οι ΜΚΟ της Γερμανίας ή της Ολλανδίας και τα κυκλώματα των δουλεμπόρων με βάση στην Τουρκία. Οι Βρυξέλλες με την έντονη «δυσοσμία» από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια και τις ασκήσεις διαφθοράς των λόμπι, τους «εκβιασμούς της κρεβατοκάμαρας» σε βάρος των επιτροπών και της ανώτερης γραφειοκρατίας και την κυριαρχία των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας, κυριολεκτικά παραπαίουν. Η Ευρώπη της σημερινής μορφής οργανώθηκε στη βάση του τέλους του Ψυχρού Πολέμου και της διαρκούς ειρήνης. Ετσι, τώρα είναι από τα πρώτα βασικά θύματα του θερμού πολέμου που ξεκίνησε από την Ουκρανία και απλώνεται σε όλο τον κόσμο μέσα από τη σύγκρουση των εθνικών υπηρεσιών πληροφοριών και τον γενικευμένο κυβερνοπόλεμο κάθε μορφής.

Υ.Γ.: Ειδικά για την Ελλάδα θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι η σχέση του ΚΙΝ.ΑΛ.-ΠΑΣΟΚ και η λειτουργία του ως πολιτικού παραρτήματος της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας αποτελούν ενεργή απειλή για την πορεία εθνικής ανάκαμψης της χώρας, στην έξοδο από τον «εγκλωβισμό» της προηγούμενης μνημονιακής δεκαετίας.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 27 Αυγούστου 2022