Αν παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις που προκαλούν κόμματα της αντιπολίτευσης με αφορμή το εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής που θα ισχύσει στις εκλογές της 21ης Μαΐου, θα εμπλακούμε σε κυβερνητικά σχήματα-κουρελού.

Πολλά κόμματα μαζί, δηλαδή, περίπου τρία, χωρίς προγραμματικές συμφωνίες και πολιτική συνοχή, αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση της χώρας, πετυχαίνοντας να πάρουν ψήφο εμπιστοσύνης στο νέο Κοινοβούλιο. Υπάρχει μάλιστα και ένα δεύτερο σενάριο, εύλογο θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος. Σύμφωνα με αυτό, σε τυχόν δεύτερες εκλογές, στις αρχές Ιουλίου, με εκλογικό σύστημα ενισχυμένης αναλογικής δεν προκύπτει αυτοδύναμο σχήμα και εμπίπτουμε και πάλι σε κυβέρνηση-κουρελού. Αυτό που έχει αξία να κατανοήσουμε είναι τι θα προκύψει για τη χώρα και την προοπτική της αν η συγκυρία και οι συσχετισμοί καταλήξουν σε κυβερνήσεις-κουρελού.

Το καλύτερο παράδειγμα είναι να αναλογισθούμε τι θα είχε συμβεί αν μια τέτοια κυβέρνηση είχε αναλάβει τη χώρα την προηγούμενη τετραετία, για να κατανοήσουμε ως πολίτες τι θα μας συμβεί αν επιτρέψουμε κάτι τέτοιο με την ψήφο μας. Μια τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού ή κουρελού θα είχε «πέσει» εν μέσω κρίσεων και σημαντικών προκλήσεων την τετραετία 2019-2023 πολλές φορές και η Ελλάδα θα είχε συρθεί σε πολλαπλές πρόωρες εκλογές, χάνοντας το «τρένο» της ανάκαμψης, της ανάπτυξης, της ισχυροποίησης, διπλωματικής και στρατιωτικής.

Θα είχε «πέσει» αρχικά όταν η Τουρκία, «εργαλειοποιώντας» τους παράτυπους μετανάστες, ασκούσε πιέσεις στα σύνορα, χερσαία και θαλάσσια, την άνοιξη του 2020. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει τι στρατηγική αποτροπής θα ακολουθούσε και 150.000- 250.000 μετανάστες θα είχαν περάσει στο εσωτερικό της χώρας. Θα επικρατούσε κοινωνική, πολιτική, οικονομική και δομική απορρύθμιση εν μέσω «αλαλαγμών» Ερντογάν. Η κυβέρνηση θα αποσταθεροποιείτο και θα αναζητείτο «εθνική συνοχή» ή λύση μέσω εκλογών.

Στη συνέχεια με την πανδημία οι κρίσεις θα ήταν διαδοχικές. Αρχικά με την πρόληψη, στη συνέχεια με τα εμβόλια, τις μάσκες και τα αντισηπτικά, την ευρωπαϊκή ασάφεια ως προς τις προμήθειες, τη γραφειοκρατία του εμβολιασμού, τα αναγκαστικά μέτρα περιορισμού τηςκυκλοφορίας, τα μέτρα στήριξης στην εργασία και τις επιχειρήσεις, την κατάσταση στα νοσοκομεία, τους νεκρούς, το κίνημα των αντιεμβολιαστών. Στη διετία που κράτησε η πανδημία θα είχαν «πέσει» δυο, τρεις και παραπάνω κυβερνήσεις, ενώ η χώρα θα οδηγείτο σε διαδοχικές πρόωρες εκλογές. Στο τέλος της πανδημίας, τον Φεβρουάριο του 2022, εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία. Στην επίσης αυτή αιφνίδια κατάσταση σειρά κυβερνήσεων θα έχανε την πλειοψηφία του Κοινοβουλίου. Αρχικά για το τι θέση θα πάρει η χώρα. Με τη Δύση ή «ουδέτερη». Στη συνέχεια θα έστελνε βοήθεια στην Ουκρανία και τι βοήθεια; Μετά θα ερχόταν η ενεργειακή κρίση και στην ουρά αυτής η πληθωριστική κρίση και η θεαματική άνοδος των τιμών. Τρεις ή τέσσερις φορές επιπλέον εκλογές ή διάδοχα κυβερνητικά σχήματα λοιπόν. Και στο τέλος τα Τέμπη. Νέα πτώση κυβέρνησης και νέες διεργασίες.

Παράλληλα αν στις εκλογές του Ιουλίου με ενισχυμένη δεν προκύπτει αυτοδύναμη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, γιατί ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα πρέπει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο σε επίπεδο εθνικών αντιπροσώπων και θα πρέπει να συνδιαλλαγεί στη βάση «αντιπαροχών» με ηγεσίες κομμάτων στην Κεντροαριστερά και τη Δεξιά του;

Πώς ορίζεται η «αποστασία» και γιατί χαρακτηρίζεται η «καμαρίλα» μεταξύ ηγεσιών δημοκρατική διεργασία;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 3/4