Άγριες συμμορίες ανηλίκων στο προσκήνιο - Τι φταίει;
Ένας πρωτόγονος κόσμος που παράγει και αναπαράγει βία, εγωισμό, αλαζονεία, μηδενισμό αξιών και ταυτότητας
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ακόμη είδηση που πλέον δεν αιφνιδιάζει αλλά προβληματίζει. Στο Αρσάκειο αυτή τη φορά. Πέντε αγόρια, ένα κορίτσι. Πέρασαν μια πετονιά στον λαιμό συμμαθητή τους και θέλησαν να τον τυλίξουν με αυτή σε όλο του το σώμα.
Λίγο καιρό πριν στο Κολλέγιο έψαχναν μια συμμορία με μαχαίρια που είχαν περάσει στον περίγυρο. Κάποιοι υπακούοντας στις εμμονές του παρελθόντος προσπαθούν να πουν ότι υπάρχει πρόβλημα στα ιδιωτικά «σχολεία της ελίτ». Πραγματικά δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Θα πρέπει να συμβουλευθούν το αστυνομικό δελτίο. Όχι του παρελθόντος, όταν ήταν αυτοί νέοι. Αλλά των τελευταίων ετών.
Την προηγούμενη Παρασκευή, έξω από το εμπορικό κέντρο στον Άγιο Δημήτριο, μια ομάδα ανηλίκων με σφυρί επιτέθηκαν σε άλλους. Βία χωρίς όρια. Σφυριά, μαχαίρια, σιδηρογροθιές. Μέσα στα σχολεία, έξω από τα σχολεία. Στα στέκια της νεολαίας, στα κλαμπ, στους δρόμους, στα πάρκα.
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ που κατέγραψαν την αυξανόμενη βία στους νέους και ειδικά στους ανήλικους ήταν οι επιτελείς της Αστυνομίας και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Τα στατιστικά της βίας που συγκεντρώνουν για τον καλύτερο σχεδιασμό των επιχειρήσεών τους τους τρόμαξαν. Οι αριθμοί ποσοστιαία ανεβαίνουν κατά 50%, κατ’ έτος.
Η τελευταία διετία, για παράδειγμα, δείχνει σαφώς πιο επιβαρημένη από την προηγούμενη. Σε αυτό το επίπεδο, της Αστυνομίας, τα τελευταία χρόνια υπήρξε διαχωρισμός της οπαδικής βίας που σχετίζεται με τον «χουλιγκανισμό», παλαιό φαινόμενο, με τη μη οπαδική βία. Σχολική ή άλλη.
Η Αστυνομία οργάνωσε και στελέχωσε καλύτερα την Υποδιεύθυνση Ανηλίκων, σε συνδυασμό με την ενδοοικογενειακή βία, που επίσης γνωρίζει τεράστια έξαρση οδηγώντας σε δολοφονίες ή μόνον βιαιοπραγίες και bullying. Με επανειλημμένες δηλώσεις, ανώτεροι αξιωματικοί και η πολιτική ηγεσία σημειώνουν και αξιολογούν ως κρίσιμο το ζήτημα της βίας των ανηλίκων.
Η Αστυνομία το χειρίζεται, αλλά αφού συμβούν τα περιστατικά. Το ίδιο η Δικαιοσύνη με τις Εισαγγελίες, τις αρμόδιες για θέματα ανηλίκων. Το πρόβλημα, όμως, είναι βαθιά κοινωνικό. Οι ανήλικοι, απομονωμένοι από τις οικογένειές τους, αφού όλοι εργάζονται ή είναι απασχολημένοι με τον εαυτό τους, μεγαλώνουν με «τεκμήριο» βίας με «βίντεο γκέιμ», ταινίες δράσης και αίματος, σόσιαλ μίντια γνήσιου μίσους και οχλοκρατικού βαρβαρισμού, αυτοπροσδιοριζόμενοι μέσα από τον άκρατο ναρκισσισμό του Instagram ή του ΤikΤok, μέσα στην αγωνία της υλιστικής και μηδενιστικής καταξίωσης ενός κόσμου που ζει και πεθαίνει χωρίς ιδέες, χωρίς ποίηση, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς αγγίγματα.
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ πρωτόγονος που παράγει και αναπαράγει βία, εγωισμό, αλαζονεία, μηδενισμό αξιών και ταυτότητας. Παιδιά που μεγαλώνουν και ζουν μια απίστευτη ψηφιακή «νομιμότητα» βίας στη συνέχεια αναπαράγουν και πιστεύουν στη βία. Ψυχολόγοι, εκπαιδευτικοί, σύλλογοι γονέων εξαντλούνται σε μια απίστευτη «φλυαρία» σχετικά.
Γιατί αυτά που λένε δεν ακουμπούν τα παιδιά, που ζουν σε έναν άλλο κόσμο, ακραίο σε όλα. Στη συμπεριφορά, στο σεξ, στις σχέσεις, στην αντίληψη περί κυριαρχίας, στα πρότυπα κοινωνικής καταξίωσης, στην ψηφιακή τους καθημερινότητα, στη φιλοσοφία του δέοντος. Υπάρχει μια ταινία «αδιαμεσολάβητης», ακραίας βίας ενός μεγάλου σκηνοθέτη. «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» (2002) περί μιας Αμερικής του 1860. Μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ως προφητική...
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 4/04/2023
Λίγο καιρό πριν στο Κολλέγιο έψαχναν μια συμμορία με μαχαίρια που είχαν περάσει στον περίγυρο. Κάποιοι υπακούοντας στις εμμονές του παρελθόντος προσπαθούν να πουν ότι υπάρχει πρόβλημα στα ιδιωτικά «σχολεία της ελίτ». Πραγματικά δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Θα πρέπει να συμβουλευθούν το αστυνομικό δελτίο. Όχι του παρελθόντος, όταν ήταν αυτοί νέοι. Αλλά των τελευταίων ετών.
Την προηγούμενη Παρασκευή, έξω από το εμπορικό κέντρο στον Άγιο Δημήτριο, μια ομάδα ανηλίκων με σφυρί επιτέθηκαν σε άλλους. Βία χωρίς όρια. Σφυριά, μαχαίρια, σιδηρογροθιές. Μέσα στα σχολεία, έξω από τα σχολεία. Στα στέκια της νεολαίας, στα κλαμπ, στους δρόμους, στα πάρκα.
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ που κατέγραψαν την αυξανόμενη βία στους νέους και ειδικά στους ανήλικους ήταν οι επιτελείς της Αστυνομίας και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Τα στατιστικά της βίας που συγκεντρώνουν για τον καλύτερο σχεδιασμό των επιχειρήσεών τους τους τρόμαξαν. Οι αριθμοί ποσοστιαία ανεβαίνουν κατά 50%, κατ’ έτος.
Η τελευταία διετία, για παράδειγμα, δείχνει σαφώς πιο επιβαρημένη από την προηγούμενη. Σε αυτό το επίπεδο, της Αστυνομίας, τα τελευταία χρόνια υπήρξε διαχωρισμός της οπαδικής βίας που σχετίζεται με τον «χουλιγκανισμό», παλαιό φαινόμενο, με τη μη οπαδική βία. Σχολική ή άλλη.
Η Αστυνομία οργάνωσε και στελέχωσε καλύτερα την Υποδιεύθυνση Ανηλίκων, σε συνδυασμό με την ενδοοικογενειακή βία, που επίσης γνωρίζει τεράστια έξαρση οδηγώντας σε δολοφονίες ή μόνον βιαιοπραγίες και bullying. Με επανειλημμένες δηλώσεις, ανώτεροι αξιωματικοί και η πολιτική ηγεσία σημειώνουν και αξιολογούν ως κρίσιμο το ζήτημα της βίας των ανηλίκων.
Η Αστυνομία το χειρίζεται, αλλά αφού συμβούν τα περιστατικά. Το ίδιο η Δικαιοσύνη με τις Εισαγγελίες, τις αρμόδιες για θέματα ανηλίκων. Το πρόβλημα, όμως, είναι βαθιά κοινωνικό. Οι ανήλικοι, απομονωμένοι από τις οικογένειές τους, αφού όλοι εργάζονται ή είναι απασχολημένοι με τον εαυτό τους, μεγαλώνουν με «τεκμήριο» βίας με «βίντεο γκέιμ», ταινίες δράσης και αίματος, σόσιαλ μίντια γνήσιου μίσους και οχλοκρατικού βαρβαρισμού, αυτοπροσδιοριζόμενοι μέσα από τον άκρατο ναρκισσισμό του Instagram ή του ΤikΤok, μέσα στην αγωνία της υλιστικής και μηδενιστικής καταξίωσης ενός κόσμου που ζει και πεθαίνει χωρίς ιδέες, χωρίς ποίηση, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς αγγίγματα.
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ πρωτόγονος που παράγει και αναπαράγει βία, εγωισμό, αλαζονεία, μηδενισμό αξιών και ταυτότητας. Παιδιά που μεγαλώνουν και ζουν μια απίστευτη ψηφιακή «νομιμότητα» βίας στη συνέχεια αναπαράγουν και πιστεύουν στη βία. Ψυχολόγοι, εκπαιδευτικοί, σύλλογοι γονέων εξαντλούνται σε μια απίστευτη «φλυαρία» σχετικά.
Γιατί αυτά που λένε δεν ακουμπούν τα παιδιά, που ζουν σε έναν άλλο κόσμο, ακραίο σε όλα. Στη συμπεριφορά, στο σεξ, στις σχέσεις, στην αντίληψη περί κυριαρχίας, στα πρότυπα κοινωνικής καταξίωσης, στην ψηφιακή τους καθημερινότητα, στη φιλοσοφία του δέοντος. Υπάρχει μια ταινία «αδιαμεσολάβητης», ακραίας βίας ενός μεγάλου σκηνοθέτη. «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» (2002) περί μιας Αμερικής του 1860. Μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ως προφητική...
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 4/04/2023
