Όσο τα  σενάρια κυβερνήσεων συνασπισμού στην Ελλάδα δείχνουν αδιέξοδα, ακόμη και στο πεδίο των περιθωρίων συγκρότησής τους, τόσο η προσδοκία για την επίτευξη της αυτοδυναμίας από τη Νέα Δημοκρατία, στις πρώτες ή τις δεύτερες εκλογές αδιάφορο, αυξάνεται.

Η Ελλάδα είναι σε μια κρίσιμη θετική καμπή, αλλά οι ρυθμοί της επηρεάζονται άμεσα από το κατά πόσον θα υπάρξει σταθερή διακυβέρνηση την επόμενη τετραετία. Δεν είναι απλώς η επενδυτική βαθμίδα που θα της δώσει νέο προνόμιο για την αναπτυξιακή και σταθεροποιητική της δυναμική καθώς και «άμυνες» απέναντι στην αστάθεια και τις «εκπλήξεις» που προκύπτουν στο διεθνές περιβάλλον. Είναι και η επιβεβαίωση του θετικού κλίματος για την Ελλάδα στην Ευρώπη, όπως το μετέφερε χθες στην Αθήνα ο επικεφαλής του Eurogroup, Ιρλανδός υπουργός Οικονομικών, Πασκάλ Ντόναχιου, στην προοπτική.

Μπορεί, για παράδειγμα, στην Ελλάδα να υπάρχει μια διάχυτη «γκρίνια» για τις αυξήσεις των τιμών στα τρόφιμα ή την καθημερινότητα, όπως υπήρξε και μια δικαιολογημένη δυσαρέσκεια το προηγούμενο διάστημα για την εκτόξευση του κόστους της ενέργειας, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα δυτικά αντίμετρα σε αυτή, όμως αυτό που αποδείχθηκε και αποδεικνύεται είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός βρίσκουν τον τρόπο να διαχειρίζονται και να εκλογικεύουν το κόστος της παγκόσμιας αναταραχής.

Ταυτόχρονα η Ελλάδα διατηρεί μια αξιόπιστη εικόνα στις ευρωπαϊκές δομές ως προς την αποδοχή των μέτρων στήριξης που υιοθετεί. Δεν είναι τυχαίο ούτε συγκυριακό ότι ο κ. Μητσοτάκης πολλές φορές με μεθοδικότητα, επιμονή και διαπραγματευτική δεινότητα, με όρους Ευρώπης, πέτυχε θετικές αποφάσεις χαλάρωσης των δημοσιονομικών απαγορευτικών περιορισμών αλλά και συμμαχίες με ομάδα κρατών μελών «επί σκοπόν». Η σταθερότητα στην ηγεσία δημιούργησε συνθήκες ψυχραιμίας και αυτοσυγκράτησης στη βάση της κοινωνικής συγκρότησης είτε στο χωρίς προηγούμενο για παραπάνω από αιώνα περιβάλλον της πανδημίας είτε σε ξαφνικές κρίσεις και πολεμικές συγκρούσεις.

Φυσικά, όταν μιλάμε για τη μετα-μνημονιακή Ελλάδα ακουμπάμε ένα πολύ ζωτικό ζήτημα. Η καταστροφή που συντελέστηκε σε μισθούς, συντάξεις, επιχειρήσεις, κοινωνικές διασφαλίσεις παραδοσιακού τύπου για την ευρωπαϊκή οντότητα, δημόσιο και ιδιωτικό χρέος την προηγούμενη δεκαετία δεν μπορεί να διορθωθεί στα ελάχιστα χρόνια της ανάκαμψης. Μπορεί να έχουν ανακοινωθεί πλέον οι πρώτες αυξήσεις μισθών και συντάξεων ή να έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη οι φόροι, αλλά κάθε επερχόμενη κρίση αποτελεί έναν πολλαπλάσιο κίνδυνο απορρύθμισης και πλήρους αναστροφής της θετικής πορείας στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ. Τόσο αυτών οι οποίες δεν γνώρισαν δημοσιονομική κατάρρευση και οικονομική χρεοκοπία όσο και άλλων που γνώρισαν μνημόνια αλλά βρέθηκαν σε «σταθερό έδαφος» πολύ πιο σύντομα από την Ελλάδα. Για να γίνει κατανοητό το επερχόμενο και μάλιστα όχι σε όλη του την ένταση, αρκεί να δούμε τι συνέβη με τις ελεγχόμενες αναταράξεις στον τραπεζικό τομέα μετά την κατάρρευση μιας τράπεζας στην Καλιφόρνια και το πέρασμα της κρίσης στην Ευρώπη ή με την απόφαση μείωσης της παραγωγής πετρελαίου από τον OPEC+, με ταυτόχρονη αύξηση τιμών στα καύσιμα στην Ευρώπη.

Τυχόν εσωστρέφεια και αποσπασματική εικόνα για τα προβλήματα στην καθημερινότητα μπορεί να οδηγήσoυν ενόψει εκλογών σε αυτό που φοβάται η Ελλάδα: Μια νέα κατάρρευση μέσα από αποσπασματικές και ουσιαστικά ανεύθυνες πολιτικές.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 5/4