Ο Εµ. Μακρόν δεν εκπροσωπεί ακριβώς τους Γάλλους όταν πηγαίνει στην Κίνα και µιλά για την αυτονοµία της Ευρώπης στην κλιµακούµενη σύγκρουση µεταξύ ΗΠΑ - Κίνας.

Αλλά σίγουρα το επονοµαζόµενο «χρυσό παιδί» των ελίτ της Γαλλίας εκπροσωπεί τις βασικές βιοµηχανίες της Γαλλίας και το χρηµατοπιστωτικό της σύστηµα, που επιθυµεί να καθυστερήσει µια σύγκρουση Ανατολής - ∆ύσης, µε ένα σύγχρονο «τείχος» στις εµπορικές σχέσεις και την «πράσινη ανάπτυξη», στην οποία έχει επενδύσει στρατηγικά, ακόµα και αν υπάρξει πρόβληµα στις στενές σχέσεις µε τις ΗΠΑ. Αλλωστε, οι σχέσεις αυτές «δοκιµάσθηκαν», σε βάρος των γαλλικών συµφερόντων, στην Αυστραλία µε τη συµφωνία AUΚUS και την ακύρωση του σηµαντικής οικονοµικής αξίας συµβολαίου για την κατασκευή πυρηνικών υποβρυχίων.

Επίσης δεν εκπροσωπεί τη γαλλική κουλτούρα του ∆ιαφωτισµού και των ατοµικών ελευθεριών µέσω συνταγµατικών εγγυήσεων ο πρόεδρος Μακρόν όταν ζητά από το Πεκίνο του Σι Τζινπίνγκ διαµεσολάβηση µεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για να υπάρξει εκεχειρία και ειρηνευτική διαδικασία, «σπάζοντας» στο πεδίο πλέον τη δυτική συνοχή. Αλλωστε, οι Γάλλοι πετροβολούν τον πρόεδρό τους στους δρόµους του Παρισιού και των µεγάλων πόλεων, ενώ οι βουλευτές στο Κοινοβούλιο καταψηφίζουν βασικές νοµοθετικές πρωτοβουλίες του, χαρακτηρίζοντάς τον «Λουδοβίκο».

Στον άλλο πόλο ισχύος στην ευρωπαϊκή οντότητα, τη Γερµανία, εξελίσσεται «στρατηγικός εµφύλιος» στον κυβερνητικό συνασπισµό του καγκελαρίου Σολτς, µεταξύ Σοσιαλδηµοκρατών και Πρασίνων, µε κεντρικό ζήτηµα τις σχέσεις µε τις ΗΠΑ, την αποστολή τεθωρακισµένων στην Ουκρανία και τη σχέση µε την Πολωνία, που ακολουθεί τις δικές της «ανατολικές διαδροµές» και «ατλαντικά σύµφωνα», διεκδικώντας µια θέση ισχύος ισοβαρή τουλάχιστον µε τη Γερµανία στην ανατολική διαδροµή της Ευρώπης. Από την κατεστραµµένη πια Ουκρανία, τη Σκανδιναβία, που εντάσσεται πλέον στο ΝΑΤΟ, και τις βαλτικές, που ανησυχούν για τη ρωσική «απειλή», µέσω των Ανατολικών Βαλκανίων, µέχρι τα ελληνικά σύνορα του έτερου «στενού συµµάχου» των ΗΠΑ και την υπό διαµόρφωση κοινότητα του φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο µέσω των σιδηροδρόµων και των «ενεργειακών αποθηκών» και αγωγών που έχουν τη βάση τους στην Αλεξανδρούπολη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο καγκελάριος Σολτς συζητούσε µε το Πεκίνο έναν «έντιµο συµβιβασµό» διαχωρισµού της Γερµανίας από τις ΗΠΑ, στον εµπορικό πόλεµο που ήδη έχει αρχίσει και θα κλιµακωθεί µέσα στα επόµενα χρόνια, µε τη γερµανική βιοµηχανία και εξαγωγές πλήρως εξαρτηµένες και βασισµένες σε ποσοστό µέχρι και 85% στην καλή σχέση µε την Κίνα, ο Πολωνός πρωθυπουργός, Μ. Μοραβιέτσκι, πραγµατοποιούσε επίσηµη επίσκεψη στην Ουάσινγκτον, µιλώντας για την προοπτική της Ευρώπης µέσω µιας αναβαθµισµένης «εταιρικής σχέσης» µε τις ΗΠΑ. Η «γηραιά ήπειρος» επιστρέφει εκ των πραγµάτων στην κατάσταση της εποχής Μπους του νεότερου στην προεδρία των ΗΠΑ και των θεωριών Ράµσφελντ - Μπρεζίνσκι περί σύγκρουσης της «παλαιάς» µε τη «νέα» Ευρώπη, µε τις συνθήκες όµως να έχουν διαφοροποιηθεί.

Η παγκοσµιοποίηση κείτεται σε συντρίµµια και µαζί της η Ευρώπη των πρώην υπεροπτικών αυτοκρατοριών των αποικιών, που έχουν «επενδύσει» σε λάθος στρατηγική και τώρα οι ηγεσίες τους και το κατεστηµένο τους κοιτούν µε αγωνία την επόµενη ηµέρα και τα «θερµά µέτωπα» σύγκρουσης, είτε αυτά βρίσκονται στη µακρινή Ταϊβάν είτε στην οθόνη του υπολογιστή τους, που είναι ανοιχτός στην πλατφόρµα TikTok, είτε στο κινητό που κρατούν φορτωµένο µε κινέζικο δίκτυο 5G. Φυσικά, για να συµπληρωθεί το «παζλ» του ευρωπαϊκού συσχετισµού, θα πρέπει να αναµένουµε την επίσηµη στέψη του βασιλιά του Ηνωµένου Βασιλείου, Καρόλου, τον επόµενο µήνα και τα πρώτα διαγγέλµατά του προς την Κοινοπολιτεία, όπως επίσης την επόµενη συνεδρίαση του σε αποδροµή επιρροής G7.

Η Ελλάδα είναι µια χώρα «γέφυρα» ανάµεσα στην «παλαιά» και τη «νέα» Ευρώπη, αλλά ανάµεσα και στο τρίγωνο της Μεσογείου µεταξύ Ευρώπης - Ασίας - Αφρικής. Είναι µια χώρα που την τελευταία τετραετία, εκτός Μνηµονίων, υπό τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, αναβάθµισε θεαµατικά τη γεωπολιτική της θέση και την ισχύ της σε στρατιωτικούς εξοπλισµούς και επενδύσεις. ∆εν διέπεται από σηµαντική στρατηγική ανησυχία για την τοποθέτησή της στη σύγκρουση Κίνας - ΗΠΑ, αφού το λιµάνι του Πειραιά δεν αποτελεί δοµική εξάρτηση από το Πεκίνο. Τα δίκτυά της «µιλούν» αµερικάνικα και οι προσδοκίες της είναι κεντρικά δυτικές. Ταυτόχρονα, χώρες όπως και η Ελλάδα µόνον µε φόβο µπορούν να αντιµετωπίζουν την προοπτική ενός νέου «αποµονωτισµού» των ΗΠΑ από την Ευρώπη. Και έναν περιφερειακό κόσµο, µε τις ΗΠΑ να συγκροτούν την «εταιρική σχέση» τους στο σχήµα µε Καναδά - Μεξικό - Λ. Αµερική, Ν. Κορέα - Βιετνάµ - Ταϊλάνδη στην Ασία και την Αυστραλία στον Ειρηνικό αντί της Ευρώπης.

Γιατί τότε µόνον… Σόιµπλε και οικονοµικός µερκαντιλισµός την περιµένουν…

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 22/4