Το Σάββατο ήταν µια σηµαντική ηµέρα για τη Βρετανία αλλά και την Κοινοπολιτεία του Στέµµατος. Ο Κάρολος Γ’ ανέλαβε καθήκοντα, σε µια συγκυρία όπου η παγκόσµια Ιστορία βρίκεται σε µια κρίσιµη καµπή.

Ο νέος βασιλιάς µπορεί να αναλαµβάνει σε ώριµη ηλικία και έπειτα από ασυνήθιστα πολλές δεκαετίες αναµονής, αλλά αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για το Ηνωµένο Βασίλειο να αναλάβει έναν παγκόσµιο ρόλο. Ο Ουίλιαµ και η Κέιτ, που τόσο τους αγαπούν οι κύκλοι του Σίτι, και οι δοµές των παγκόσµιων λεσχών επιρροής έπονται, σε µια εποχή που θα έχει καθορίσει ο Κάρολος, έχοντας στο πλευρό του την αγαπηµένη του βασίλισσα Καµίλα. Ως γνωστόν, οι βασιλείς στην Αγγλία δεν κυβερνούν. Αλλά έχουν την ευθύνη της ενότητας της Κοινοπολιτείας, µέσα από εµβλήµατα, διαγγέλµατα και επισκέψεις αβροφροσύνης.

Για την «αριστερή» πλευρά της Βρετανίας και τον κύκλο αναφοράς του «Guardian» o θεσµός είναι ξεπερασµένος και ακριβός, η Κοινοπολιτεία έχει χρεοκοπήσει ιστορικά και δοµικά και το µόνο που µένει στη Βρετανία είναι προφανώς να ακολουθήσει τον δρόµο της ταπεινότητας. Να γίνει µια ακόµα δύναµη από τις κεντρικές της Ευρώπης, κοντά ή πλησίον στη Γαλλία και τη Γερµανία. Αυτής της Ευρώπης που ως ενωσιακή δοµή πλέον θυµίζει, αν λάβουµε υπόψη τις στρατηγικές επιλογές που ανακοινώνουν η Κοµισιόν και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τη φεουδαρχία της και αντιτίθεται στα έθνη και τους λαούς που τη συγκροτούν. Μιας Ευρώπης που, σηµειώστε το, µέσα στα επόµενα ελάχιστα χρόνια θα υπερβεί ή θα χαθεί στη δίνη της πλέον δοµικής κρίσης της σύντοµης ιστορίας της ως Ενωσης.

Αυτή που θα προκύψει µέσα από την κλιµάκωση του ανταγωνισµού των ΗΠΑ µε την Κίνα. Ο πόλεµος στην Ουκρανία είναι απολύτως προβλεπτό ότι θα αποτελεί «πρελούδιο», µαζί µε τις επιπτώσεις από τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν, µπροστά στις ανατροπές που θα δηµιουργήσει το τέλος της παγκοσµιοποίησης των διεθνών αγορών χρήµατος και εµπορευµάτων. Τίθεται ένα ερώτηµα. Θα άξιζε η Βρετανία να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ενωση αν δεν είχε το Μπάκιγχαµ και την Κοινοπολιτεία που το συνοδεύει;

Οι απαντήσεις θα δοθούν στις ηµέρες του Καρόλου. Η Κοινοπολιτεία θα ανασυσταθεί ως ζώνη εµπορίου, φιλίας, αλληλεγγύης, συνεργασίας, συνάντησης πολιτισµών; Θα µπορέσει το Ηνωµένο Βασίλειο να διέλθει την Ανατολή και µέσω της Ασίας να φθάσει στην Αυστραλία; Θα κατορθώσει να ανακτήσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσµια Ιστορία η παλαιά «θαλασσοκράτειρα», συνδέοντας τους Θρόνους µε τις Ρεπουµπλικανικές ∆ηµοκρατίες, ενισχύοντας τη συνοχή της ∆ύσης απέναντι στην «τρύπα των µυρµηγκιών» -λέγε µε Κίνα-, όπου έχουν παραδοθεί οι άλλες κεντρικές δυνάµεις της Ευρώπης, µε τον Μακρόν, τον Σολτς και τη Φον ντερ Λάιεν να τρέχουν σε «προσκυνήµατα» στο Πεκίνο, διαχωρίζοντας τη θέση τους από την Αµερική; Θα κατορθώσει το Μπάκιγχαµ στον ελάχιστο πραγµατικά χρόνο που έχει στη διάθεσή του να φθάσει στην Αφρική και να συναντηθεί µε τις ΗΠΑ, σε ένα νέο πέρασµα του Ατλαντικού, σε µια νέα ενότητα της ∆ύσης και σε µια Ευρώπη µε ανάκτηση των αποικιών της, διαµορφώνοντας εµπορικές ζώνες ευηµερίας και εµπορικούς εταίρους και «συντρόφους» απέναντι στον βαρβαρισµό των κοµµουνιστών µανδαρίνων της Κίνας;

Μερικές δεκαετίες µετά το τέλος της αποικιοκρατίας, είναι εµφανές ότι τα απελεύθερα κράτη δεν είχαν την ωριµότητα, τη δυνατότητα, την «τέχνη» να συγκροτηθούν δηµιουργώντας ευηµερία και ασφάλεια στους υπηκόους τους. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών έµειναν «failed states», µε εµπεδωµένη διαφθορά, βία, αναρχία, αυταρχικά καθεστώτα, λεόντειες συµβάσεις για τον πλούτο των πρώτων υλών τους και προπάντων φτώχεια και εξαθλίωση για τους λαούς τους. Φυσικά, η αποικιοκρατία, µε κεντρική ευθύνη των Βρετανών, είχε ευθύνη για την υπερεκµετάλλευση και την αρπακτικότητα που επέδειξε. Για την αλαζονεία, την υπεροψία και την απληστία που τη χαρακτήριζε. Αλλά η επόµενη ηµέρα της απο-αποικιοποίησης έδειξε ότι τα νέα, τάχα ανεξάρτητα, εθνικά κράτη δεν είχαν τη συνοχή, το πνεύµα και τη σοφία των ηγεσιών τους για να υπάρξουν.

Πάµε από την αρχή: Μπορεί το Ηνωµένο Βασίλειο να έχει καθοριστικό ρόλο στη συνάντηση της ∆ύσης µεταξύ της; Μπορεί το πνεύµα των Αγγλων να συνδέσει τη ρεπουµπλικανική Αµερική των Πολιτειών µε τις «ρεπούµπλικες» της ηπειρωτικής Ευρώπης; Και ταυτόχρονα µπορεί να συµβάλει στη συνάντηση των µητροπόλεων µε τις πρώην αποικίες τους στον νέο «χάρτη» της ∆ύσης, που, αν συνεχίσει να είναι ένα σύνολο φεουδαρχών, θα καταλήξει σαν τους σταυροφόρους, που ηττήθηκαν και διώχθηκαν από τον Σαλαντίν και τα «µιλιούνια» του στην Ανατολή, µόνον που αυτή τη φορά θα έχουν «σχιστά µάτια»;

Αν το Ηνωµένο Βασίλειο διαλυθεί και αν η Κοινοπολιτεία δεν αναδείξει προοπτική, δεν θα έχει αποτύχει η βασιλιάς Κάρολος. Απλώς η ∆ύση, αφού «παραχώρησε» την εν δυνάµει «βόρεια αυτοκρατορία» της, τη Ρωσία, θα έχει χάσει στην απόβαση στη νέα… Νορµανδία, µε ό,τι κι αν σηµάνει κάτι τέτοιο. 

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 6/5