Όσο και αν απογοητεύονται οι δυτικοί από το αποτέλεσμα των εκλογών στην Τουρκία και την έκπληξη που τους επιφύλαξε ο παλαίμαχος Τ. Ερντογάν, η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα.

Οι Τούρκοι στην πλειονότητά τους νιώθουν Ασιάτες, ισλαμιστές, συντηρητικοί, επιθετικά εθνικιστές, τιμώντας τις γενοκτονίες της ιστορίας τους, οπαδοί της σταθερότητας και της ηθικής που τους προσφέρουν το AKP και ο ηγέτης του. Τα παραδοσιακά «ανέκδοτα» που μιλούν για «κοσμοπολίτες» στην πολιτική ηγεσία, αναφερόμενα στις δυνάμεις που συνασπίσθηκαν στην ευρεία συμμαχία υπό τον Κιλιτσντάρογλου, μιλούν ουσιαστικά για την ελίτ των Κεμαλικών που δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα παραπάνω από επεκτατική διάθεση έναντι των γειτόνων τους και των εδαφών ή των θαλασσών που αυτοί έχουν, πραξικοπήματα, διώξεις μειονοτήτων εθνικών ή θρησκευτικών, επίπλαστη δυτική κουλτούρα και διεθνή παίγνια κερδοσκοπικής «ουδετερότητας» στις κρίσιμες για τον δυτικό φιλελευθερισμό και τα δημοκρατικά έθνη καμπές της ιστορίας.

Στις εκλογές της Κυριακής δεν απέκτησε μόνον πλεονέκτημα για τον επαναληπτικό γύρο ο Τ. Ερντογάν ή τον έλεγχο του Κοινοβουλίου ο πολιτικός συνασπισμός του «Συμμαχία για τον Λαό». Αύξησε τα ποσοστά του κάθε τύπου πολιτικό σχήμα ακραίων εθνικιστών είτε αυτοί συνέπραξαν με τον Ερντογάν είτε απέναντί του ως αντιπολίτευση. Οι «Γκρίζοι Λύκοι» του σκοτεινού Μπαχτσελί, το «Καλό Κόμμα» της επονομαζόμενης και «Λύκαινας» Ακσελέρ, ο ανεξάρτητος Ογάν. Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι η Τουρκία μπορεί να είναι μέλος του ΝΑΤΟ ή προ εικοσαετίας να είχε καλλιεργηθεί ο μύθος περί ένταξής της στην Ευρώπη, αλλά τελικά είναι μια ιδιότυπη ασιατική δύναμη που έχει μεγαλύτερη σχέση με το Ιράν των Σιιτών παρά με την Ευρώπη και άλλες δυνάμεις χριστιανικές, μουσουλμανικές και εβραϊκές της Ανατολικής Μεσογείου. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής στην Τουρκία αποτέλεσαν μια έκκληση στον ρεαλισμό για όλων των ειδών «αιθεροβάμονες» που κυκλοφορούν στη Δύση και φυσικά στη χώρα μας.

Και τι γίνεται τώρα, μπορεί να διερωτηθεί κάποιος. Μέσα από διάλογο, εντάσεις και συσχετισμούς θα πρέπει τα επόμενα χρόνια τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος να λύσουν τα προβλήματά τους, τις ιστορικές διαφορές, με την Τουρκία. Στα δύο κράτη των Ελλήνων χαρτογραφείται η «γραμμή της Δύσης» έναντι της Ανατολής στη νέα παγκόσμια αναδιάταξη. Άρα Αθήνα και Λευκωσία θα πρέπει να «βάλουν στο τραπέζι» την αποφασιστικότητά τους και να οριοθετήσουν τα δικαιώματα που τους δίνει το Διεθνές Δίκαιο σε στεριά και θάλασσα. Το Αιγαίο που θέλει να «ουδετεροποιήσει» η Τουρκία είναι μέρος της Δύσης, σε πλήρη εξοπλισμό, και έτσι θα μείνει. Τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας θα πρέπεινα διακηρυχθούν και οι ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα να συμφωνηθούν. Στην Κύπρο το καθεστώς κατοχής δεν αντέχει άλλο ως τέτοιο, στον χρόνο.

Ποια η τύχη της Τουρκίας; Η ευθύνη και η προοπτική στις διαθέσεις Ερντογάν. Θα συνεχίσει με τις θεωρίες της «Γαλάζιας Πατρίδας» και του νεο-οθωμανικού αναθεωρητισμού της αυτοκρατορίας; Η χώρα του είναι οικονομικά και δομικά κατεστραμμένη. Το ΔΝΤ ή το Πεκίνο με τη Μόσχα προ των πυλών. Αν συνεχίσει τα ίδια, η Τουρκία θα διαλυθεί στα χέρια του. Αν όντως η χώρα του είναι ασιατική-ανατολική μπορεί να ακολουθήσει το μοντέλο της ομόσπονδης Μαλαισίας, με τον εκλεγμένο μονάρχη με 5ετή θητεία και ένα ΑΕΠ που αυξάνεται 6,5% τα τελευταία 50 χρόνια.

Διαφορετικά, απλώς το «παζλ» Τουρκία θα ηττηθεί…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 17/5