Στις ηµέρες που προηγήθηκαν υπήρξε ένα έντονο διεθνές παρασκήνιο. Να µην υπάρξει αντίδραση του Ισραήλ στο «µακελειό» της 7ης Οκτωβρίου που διέπραξε η «Χαµάς» εντός της ισραηλινής επικράτειας. Αντίθετα, προκειµένου να µην υπάρξει διεύρυνση του «µετώπου» στην Ανατολή, µε εµπλοκή στον πόλεµο του Ιράν, µε άµεσο τρόπο και όχι µέσω «Χεζµπολάχ» ή των ανταρτών «Χούτι» από την Υεµένη, να υπάρξουν άµεσες διαπραγµατεύσεις έπειτα από κατάπαυση του πυρός για τη δηµιουργία παλαιστινιακού κράτους.

Μάλιστα, από την πλευρά της Κεντροαριστεράς του Ισραήλ και διεθνών αναλυτών στα διεθνή µίντια και τις αµερικανικές εφηµερίδες, είναι εµφανής η στόχευση του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Νετανιάχου, προκειµένου να αναδειχθεί ως το κύριο πρόβληµα που οδήγησε τις εξελίξεις στη σφαγή που προκάλεσε ο Τζιχάντ (Ιερός Πόλεµος) και τελικά το ισλαµικό χαλιφάτο του «ISIS». Γιατί σύµφωνα µε την εµµονή τους, η αιτία όλων είναι ότι συνεργάστηκε µε την Ακρα ∆εξιά και µε υπερορθόδοξους Εβραίους και επέτρεψε αποικισµούς. Τέτοιες λογικές έφθασαν, σύµφωνα µε την ανάλυση του -προβεβληµένου από τους κύκλους της παγκοσµιοποίησης και των ∆ηµοκρατικών στις ΗΠΑ- καθηγητή και δηµόσιου διανοούµενου Ισραηλινού Νώε Χαράρι, στην «Washington Post», σε διαπιστώσεις του τύπου «η “Χαµάς” πέτυχε να βγάλει νοκ άουτ τον Νετανιάχου».

Προφανώς η «Χαµάς», µε την καλά σχεδιασµένη και εκ προθέσεως φρικώδη επιχείρησή της, έβγαλε νοκ άουτ τις υπηρεσίες ασφαλείας και την αξιοπιστία των ενόπλων δυνάµεων του Ισραήλ και όχι τον Νετανιάχου προσωπικά. Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στην Ιερουσαλήµ, να δεχθεί για παράδειγµα κατάπαυση του πυρός και άµεσες συζητήσεις για παλαιστινιακό κράτος, δεν λαµβάνουν υπόψη τους ότι οδηγούν σε µια πρωτοφανή νίκη της «διεθνούς του Τζιχάντ», που φυσικά θα συνεχίσει να τινάζει στον αέρα τις συζητήσεις σύγκλισης µεταξύ Ισραήλ και Αράβων, µε τις «Συµφωνίες του Αβραάµ», αλλά και θα επιχειρήσει ούτως ή άλλως ανατροπή των µετριοπαθών και εκσυγχρονιστών στους θρόνους και τα καθεστώτα των Αράβων, αλλά και «αιµατοκύλισµα» της Ευρώπης.

Στην περίπτωση, µάλιστα, που συµφωνηθεί ένα κράτος για τους Παλαιστινίους στα σύνορα πριν από το 1967, αυτό θα σηµάνει ότι η Ιερουσαλήµ δεν θα γίνει µια εµπόλεµη ζώνη τροµοκρατίας, ανασφάλειας και αίµατος, παρόµοια µε τη συνοριακή γραµµή Ισραήλ - Γάζας ή Ισραήλ - Λιβάνου. Οποια σύνορα και να έχει το παλαιστινιακό κράτος, µόλις συγκροτηθεί θα έχει την τύχη της Γάζας. Θα καταληφθεί από τη «Χαµάς», µε τη βοήθεια της «Χεζµπολάχ» και της «Μουσουλµανικής Αδελφότητας», όπως η Γάζα το 2007, αφού αποχώρησαν οι ισραηλινές δυνάµεις το 2005. Από την άλλη, όσες ευθύνες και αν κάποιοι προσάπτουν στον Νετανιάχου, γιατί τόσα χρόνια -που η χώρα βρίσκεται σε πολιτική ρευστότητα και αδυναµία σχηµατισµού σταθερών κυβερνήσεων- δεν «συµβούλευσαν» την αλλαγή εκλογικού νόµου, µε ενισχυµένη αναλογική και ένα όριο 5% για την είσοδο κοµµάτων στη Βουλή; Πού ήταν όλοι αυτοί που σήµερα είναι έτοιµοι να τα δώσουν όλα στον Τζιχάντ, τόσα χρόνια;

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή