Μόνο δικαιωμένος θα πρέπει να νιώθει ο Έλληνας πρωθυπουργός -αλλά και η Ελλάδα- από τις τελικές αποφάσεις για το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου στο οποίο καταλήγει η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά και την επίπονη διαβούλευση μεταξύ Ευρωκοινοβουλίου, Κομισιόν και Συμβουλίου. Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί καθόλου τυχαία η σύμπτωση της διατύπωσης που χρησιμοποίησε η επικεφαλής της Κομισιόν Φον ντερ Λάιεν, με τη φράση που καιρό τώρα ανέδειξε στο εσωτερικό της χώρας αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο κ. Μητσοτάκης.

«Οι Ευρωπαίοι θα αποφασίζουν ποιος έρχεται στην ΕΕ και ποιος μπορεί να μείνει και όχι οι διακινητές» είναι το αξίωμα πάνω στο οποίο στηρίζεται η νέα πολιτική της Ένωσης για τη φύλαξη των συνόρων, που προβλέπονται «κλειστά», την παροχή και τη διαδικασία ασύλου, που προβλέπονται λεπτομερειακά και αυστηρά και για τους μηχανισμούς κοινής διαχείρισης κρίσεων ή «εργαλειοποίησης» μεταναστών από τρίτες χώρες, όπως το 2020 από την Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας και στην παρούσα φάση της Ρωσίας σε βάρος της Φινλανδίας ή των χωρών της Βαλτικής.

Οι πέντε λειτουργικές βάσεις του νέου Μεταναστευτικού δείχνουν ότι η Ευρώπη των ΜΚΟ, των «δικαιωματιστών» και των διακινητών τελειώνει. Αντί για την ανιστόρητη κατάσταση πλήρους αποσυντονισμού και κοινωνικής αποδόμησης που επικράτησε την τελευταία 15ετία, στην παρούσα πλέον φάση τα κράτη-μέλη και οι κυβερνήσεις τους αναλαμβάνουν την ευθύνη της εθνικής, εσωτερικής και συλλογικής ασφάλειας της Ευρώπης.

Η στρέβλωση που δημιουργήθηκε σε επίπεδο ΟΗΕ και Ύπατης Αρμοστείας, που φαντάζουν απολύτως χειραγωγούμενοι οργανισμοί από δίκτυα ύποπτων ΜΚΟ, δείχνει ότι ως κώδικας ανθρωπίνων δικαιωμάτων έφθασε στα όριά του. Ταυτόχρονα, και αυτό είναι απολύτως σημαντικό για τη χώρα μας και όλες τις άλλες μεσογειακές χώρες που αποτελούν πρώτους προορισμούς για τα «καραβάνια» των παράτυπων μεταναστών, η Ευρώπη στους συλλογικούς της μηχανισμούς δημιουργεί προϋποθέσεις ασφάλειας, συνεργασίας, αλληλεγγύης και κοινής αντιμετώπισης του σύγχρονου δουλεμπορίου. Οι συλλογιστικές που ακολουθούνται πλέον δικαιώνουν πλήρως, έστω και καθυστερημένα, τις πολιτικές της διακυβέρνησης Μητσοτάκη 2019-2023 σε όλα τα επίπεδα, καθώς και το σκεπτικό που ακολουθήθηκε βάζοντας σε τάξη το Μεταναστευτικό και αφοπλίζοντας επιτέλους τις αγέλες των «πρόθυμων» συνιστωσών στην αποδόμηση και των επικίνδυνων για την εθνική ασφάλεια δραστηριοποιημένων ΜΚΟ.

Ο φράχτης στον Έβρο, οι αποτροπές στα θαλάσσια και τα χερσαία σύνορα από τις δυνάμεις και τις υπηρεσίες ασφάλειας, η σύλληψη τάχα «δικαιωματιστών» των ΜΚΟ για κατασκοπεία, οι διαδικασίες τάξης στις δομές, οι επίμονες συλλήψεις και οι βαριές ποινές σε διακινητές, ο διαχωρισμός νόμιμων και παράτυπων μεταναστών, οι διακρατικές συμφωνίες αντί της υποδοχής των «καραβανιών αθλίων» του οργανωμένου εγκλήματος, το αίτημα προς τις Βρυξέλλες για συλλογική δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η έννοια της «εργαλειοποίησης» ως μέθοδος υβριδικού πολέμου, η συγκρότηση αρχείων με βιομετρικά στοιχεία και μηχανισμών ανάσχεσης στη βάση της αλληλεγγύης απέναντι στις «ατζέντες» Μέρκελ της προηγούμενης δεκαετίας, οι αμφιβολίες για τις στρατηγικές της ενσωμάτωσης που ακολουθήθηκαν απέναντι στο Ισλάμ είναι μερικές από τις πολιτικές που, ενώ αμφισβητήθηκαν υπό το βάρος της πραγματικότητας, πλέον, υιοθετούνται σε επίπεδο Ευρώπης.

Όλη η σύγχυση και η συκοφαντία, που δημιούργησε η ατυχής επίτροπος Ίλβα Γιόχανσον, «πιστός υπηρέτης» των «ανοιχτών κοινωνιών» της παγκοσμιοποίησης και του λόμπι των ΜΚΟ, που επετέθη, μαζί με ομάδες «αγρίων» εθνομηδενιστών του Ευρωκοινοβουλίου, όχι μόνον εναντίον της Ελλάδας αλλά οδήγησε σε αποδόμηση την ίδια τη Frontex «ναρκοθετώντας» τον συντονισμό των υπηρεσιών πληροφοριών των κρατών-μελών, όσο και να θέλει να τη στηρίξει ως πρόσωπο η Φον ντερ Λάιεν, έχουν, επιτέλους, τελειώσει. Και όσοι, στην Ελλάδα, κατάλαβαν… κατάλαβαν