Το 2024 προβλέπεται µια κοµβική και περιπετειώδης χρονιά. Oχι τόσο για την Ελλάδα, όσο για την «κυρίαρχη κουλτούρα» και την πολιτική τάξη στη ∆ύση. Και η εξέλιξη δεν αφορά µόνον τις ΗΠΑ, που έχουν εκλογές τον Νοέµβριο, αλλά και την πορεία της Ευρώπης. Ο κύκλος που άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τον προηγούµενο αιώνα, µε το τέλος του Ψυχρού Πολέµου, την εγκαθίδρυση της παγκοσµιοποίησης του «τέλους της Ιστορίας» και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στην Ευρώπη, κλείνει µε θόρυβο.

Ηταν µια περίοδος που προετοιµάστηκε και καθορίσθηκε από τα ιδρύµατα της «ανοιχτής κοινωνίας» τύπου Σόρος και την υποκατάσταση των δηµοκρατικά εκλεγµένων, εθνικά κυρίαρχων κυβερνήσεων στη ∆ύση από δίκτυα εταιρειών, χρηµατιστηριακών funds, διακυβερνητικών ενοτήτων και λεσχών τύπου Μπίλντεµπεργκ και Νταβός µε σωρεία µη κυβερνητικών οργανώσεων και ανεξάρτητων Αρχών. Μέσα από την κατάργηση των συνόρων και της φορολογίας ως προς το διεθνές εµπόριο και τη δόµηση ενός παγκόσµιου µοντέλου πολίτη-καταναλωτή, στόχος ήταν να αναλάβουν τον ρόλο του Θεού στον κόσµο.

Στην κατεύθυνση αυτή εξελίχθηκε µια συγκρότηση επιδραστικών διεθνώς κυρίαρχων µίντια, ώστε να εµπεδωθεί µια δεσπόζουσα κουλτούρα για την «αφαίρεση» των ειδικών χαρακτηριστικών των λαών και το τέλος της δηµοκρατίας αλλά και του πλουραλισµού των εθνικών κρατών. Με τη διαδικασία του «µοντερνισµού» (εκσυγχρονισµού), όχι τόσο αρχικά στις κρατικές πολιτικές, αλλά στο «ρεύµα» διανόησης που καθορίζει τις εξελίξεις, έθεσαν ως στόχο να κοινωνικοποιήσουν σε διαφορετικό µοντέλο τον µέσο άνθρωπο. Να τον «επαναδιατυπώσουν», δηλαδή, χωρίς εθνική ταυτότητα, θρησκεία, γλώσσα, ιστορικότητα αναφοράς, παιδεία, κοινωνική ταξική αυτοσυνειδησία, φύλο, σεξουαλικό προσανατολισµό, οικογενειακή παράδοση, ήθη, έθιµα, επιλογή lifestyle και αξιακού κώδικα συµπεριφοράς. Τελικά, θέλησαν να διαγράψουν το πρότυπο ατοµικού αυτοκαθορισµού του.

Στον αντίποδα και µέσω ενός κλιµακούµενου «δικαιωµατισµού» των µειοψηφιών και των ιδιαιτεροτήτων, ανέπτυξαν διεθνώς στη ∆ύση µια θεωρία «συµπερίληψης», στη βάση ενός «κλισέ» πλέον ατοµισµού. Αφού επί της ουσίας το µόνον που έµενε να ακολουθήσουν οι µάζες της λαών της ∆ύσης θα ήταν τα προκρίµατα µιας «κυρίαρχης κουλτούρας», που επιβλήθηκε ως δεοντολογία και «πολιτική ορθότητα». Στην κεντρική του αναφορά, το δόγµα του «παγκόσµιου χωριού» και του διεθνούς πολίτη-µαζάνθρωπου εξελίχθηκε µέσα από τον οικονοµισµό ενός άναρχου φιλελευθερισµού, µιας εκσυγχρονιστικής σοσιαλδηµοκρατίας -ειδικά στην Ευρώπη- και µιας ανανεωτικής, αναθεωρητικής Αριστεράς των «δικαιωµάτων» και των µειονοτήτων, µε σύνδεσµο µεταξύ τους τον αντεθνικό και αντι-ιδεαλιστικό ισοπεδωτισµό.

Στην Ευρώπη, ως Ενωση κρατών, η 30ετία αυτή κινήθηκε στους αρµούς του γερµανικού ηγεµονισµού και της γαλλικής «συναίνεσης», µε δεδοµένο µέχρι κάποιου σηµείου, ειδικά σε σχέση µε το ευρώ, το βρετανικό «βέτο». Η Ευρώπη µε την υπερεξοπλισµένη σε αρµοδιότητες και κύρος Κοµισιόν, την πιο σπουδαία δοµικά εφαρµογή Ανεξάρτητης Αρχής παγκοσµίως, κινήθηκε στη βάση της περίφηµης «ατζέντας Σρέντερ» του 2005 και της εικοσαετούς ηγεσίας της -προερχόµενης από την Ανατολική Ευρώπη- Μέρκελ στην καγκελαρία του Βερολίνου. Η συνύπαρξη αυτή Γερµανικής Σοσιαλδηµοκρατίας και Χριστιανοδηµοκρατίας στην παραδοχή µιας «παγκόσµιας ∆ύσης» -των ∆ηµοκρατικών στις ΗΠΑ, παρά των Ρεπουµπλικανών, που κυριαρχήθηκαν από τη θολή θεώρηση των νεοσυντηρητικών της εποχής Μπους- που ασκεί επιρροή στη «µεγάλη Ανατολή» της Κίνας, της Ρωσίας και των BRICS οδήγησε σε µια απολύτως τραπεζικοκεντρική και µερκαντιλιστική Ευρώπη, φιλόδοξη να εγγυηθεί ως τρίτος πόλος τα δύο τρίτα της παγκόσµιας επιρροής µαζί µε τις ΗΠΑ, απέναντι στην αναπτυσσόµενη Ανατολή.

Στη βάση της αλληλεξάρτησης, το γερµανικό imperium δηµιούργησε χρηµατιστηριακές και εµπορικές συνθήκες στην άκριτα διευρυνόµενη Ενωση τέτοιες, που εξυπηρετούσε την ολιγοπωλιακή και δηµοσιονοµικά προκαθορισµένη ηγεµονία της σε ένα τρίγωνο µε τη Μόσχα και το Πεκίνο, αφήνοντας την ασφάλεια της ηπείρου στην κυριαρχία των ΗΠΑ.

Ακολούθησαν διεθνείς χρηµατιστηριακές και δηµοσιονοµικές κρίσεις στη ∆ύση, από το 2008 στις ΗΠΑ και την κατάρρευση χωρών στην ευρωζώνη από το 2010 και µετά, που έφεραν τριγµούς, χωρίς όµως να επηρεάσουν στη βάση του το οικοδόµηµα της «παγκόσµιας ∆ύσης» µε τους πολίτες-καταναλωτές. Η δοµική κρίση του µοντέλου ξεκίνησε από το γεγονός ότι το παγκόσµιο χρέος φθάνει στα 300 τρισ. δολάρια, µε κορυφαίες παγκόσµιες εταιρείες και τράπεζες να διατηρούν διαθέσιµα περίπου 300 τρισ. δολάρια, πολλά περασµένα σε παγκόσµια φιλανθρωπικά ιδρύµατα, που δεν αποφασίζουν να επενδύσουν σε κρατικά οµόλογα.

Η επικράτηση Τραµπ στην Αµερική (2016) ταυτόχρονα υπήρξε η πρώτη συγκροτηµένη αντίδραση στην παγκοσµιοποίηση. Η κλιµάκωση του ανταγωνισµού ΗΠΑ - Κίνας ή το Brexit, το καθοριστικό σηµείο του τέλους της εποχής των τραπεζιτών και της επιστροφής των στρατηγών στο προσκήνιο. O «πυροκροτητής» ενεργοποιήθηκε την ηµέρα που οι ρωσικές Ενοπλες ∆υνάµεις εισέβαλαν στην Ουκρανία (2022). Η εποχή και η αυτοκρατορία της Μέρκελ κατέρρευσε στην Ευρώπη. Οι λαοί άρχισαν να ψηφίζουν εναλλακτικά, κοιτώντας στα δεξιά και την εθνικοποίηση. Οι Χριστιανοδηµοκράτες, µε αφετηρία τη Γερµανία, αναπτύσσουν µια δεξιά θεώρηση για την Ευρώπη, αποσπώµενοι από τη Σοσιαλδηµοκρατία. Οι παγκόσµιες εταιρείες τρέχουν την Τεχνητή Νοηµοσύνη πριν οι λαοί αυτονοµηθούν και πάλι «εξοπλιζόµενοι» µε τα έθνη τους...

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά στις 23 Δεκεμβρίου