Ο ορισµός των δικαιωµάτων κινεί την Ιστορία. Σε πόλεµο αλλά και σε ειρήνη, η ανθρώπινη Ιστορία θα µπορούσε να καταγραφεί στη βάση της αναγνώρισης µαζικών και ατοµικών δικαιωµάτων. Της σχέσης τους µε τις αντίστοιχες υποχρεώσεις και του µεταίχµιου της σχέσης πλειοψηφίας - µειοψηφίας. Η είσοδος στον 21ο αιώνα συνοδεύθηκε από µια έκρηξη του «δικαιωµατισµού» των µειοψηφιών, ακόµα και αν αυτές ήταν ακραίες, σε βάρος τελικά των οριζόµενων ως παραδοχών δικαιωµάτων των πλειοψηφιών. Αυτό συνέβη ειδικά στη ∆ύση. ∆εν αφορά γενικώς άλλες κοινωνίες. Τη Ρωσία, για παράδειγµα, την Κίνα ή την Ινδία στην Ασία, τον πλανήτη του Ισλάµ, την Αφρική.

Ο δικαιωµατισµός τύπου «woke», που οριοθετήθηκε στην εκδοχή των εµπνευστών του ως «αφύπνιση» και στην οπτική των υπολοίπων ως κουλτούρα της «ακύρωσης», είναι άγνωστο πώς γιγαντώθηκε. Περιγραφικά, θα µπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι ακολούθησε τις νόρµες της παγκοσµιοποίησης. Υπό την έννοια αυτή, καλλιεργήθηκε και τελικά επιβάλλεται ως δικτατορικού, αφοριστικού τύπου «πολιτική ορθότητα». Μέσον είναι το ∆ιαδίκτυο. Όχι στην αρχική του µορφή, αλλά µε την εµφάνιση των επονοµαζόµενων κοινωνικών δικτύων. Η επεµβατική παρέµβαση αυτών χρονολογείται από τα µέσα της δεκαετίας 2000-2010.
Και η συγκεκριµένη «πολιτική ορθότητα» είχε ως αφετηρία τα δικαιώµατα των καταπιεσµένων, προβάλλοντας ως δικαίωµα την ελεύθερη µετανάστευση. Η βάση της θεώρησης στη συνέχεια βρισκόταν στην ανάδειξη, την «αφύπνιση» αυτών που σιωπούσαν κοινωνικά. Οι ΛΟΑΤΚΙ+ και οι κακοποιηµένες γυναίκες ακολούθησαν το ξέσπασµα και τις ταραχές του κινήµατος «Black Lives Matter» στην Αµερική. Υπήρξαν µια σειρά εκδηλώσεων, όπως τα «gay pride», κάτι σαν καρναβάλι οµοφυλοφίλων, µε εκδηλώσεις σε όλον τον κόσµο. Πριν από το ξέσπασµα αυτού του τύπου «δικαιωµατισµού», είχε συγκροτηθεί και προβληθεί ένα παγκόσµιο δίκτυο µη κυβερνητικών οργανώσεων, φιλανθρωπικών οργανώσεων, µε γιγαντιαίες δωρεές σούπερ πλούσιων της παγκοσµιοποίησης και των εταιρειών τεχνολογίας, συνδυασµένων πλέον µε ανεξάρτητες Αρχές και µια κοσµοθεωρία εταιρειών, µε τη µεγαλύτερη σε όγκο τη διαχειριζόµενη από τη µη ταυτοτική Κοµισιόν Ευρωπαϊκή Ενωση.

Είναι γεγονός ότι, παρά τις ενστάσεις που αναπτύχθηκαν απέναντι στην κουλτούρα της «ακύρωσης», οι πλειοψηφίες και τα συγκροτηµένα κόµµατα διακυβέρνησης δεν έλαβαν υπόψη σοβαρά αυτήν τη µείζονα κινητικότητα περιθωριακών οµάδων ή «συλλογικοτήτων». Για παράδειγµα, και εξαιτίας της µεγάλης συζήτησης εντός και εκτός Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, που προέκυψε από τη θεσµοποίηση του πολιτικού γάµου οµοφυλοφίλων, µε δεδοµένο ότι τα δικαιώµατα της συγκεκριµένης οµάδας γίνονταν σεβαστά στο πλαίσιο της ιδιωτικής ελευθερίας, χωρίς πολιτειακά και ηθικά να γίνονται αποδεκτές κινήσεις ρατσισµού ή διαχωρισµού σε βάρος τους, δεν διδόταν ιδιαίτερη προσοχή στη βάση των αιτηµάτων τους είτε στις «παρελάσεις» τους είτε ως αποτέλεσµα κινήσεων των λόµπι τους.
Ξαφνικά, οι πληθυσµοί της ∆ύσης και οι κυβερνήσεις τους βρέθηκαν µπροστά στην ασφυκτική πίεση της «πολιτικής ορθότητας» να τους αναγνωρίσουν δικαιώµατα, µε θεσµικό τρόπο, για να λογίζονται ως εντασσόµενοι σε δηµοκρατική λειτουργία. Όλη η θεωρία της αναδειχθείσας «πολιτικής ορθότητας» κινείτο προπαγανδιστικά ψηφιακά, µέσω κοινωνικών δικτύων -µε την ενεργό συνδροµή των εξαγορασµένων από την παγκοσµιοποίηση group διεθνών, ανοιχτών media- επιβάλλοντας ως προσταγές µιας ανώτερης ηθικής τις σκοπιµότητες και τα προνόµιά τους.

Η έννοια του «δικαιώµατος», που µάλιστα επιβάλλεται χωρίς συζήτηση και πλειοψηφία, αλλά αφ’ εαυτού, ως κάτι αυτοδίκαιο ως προς τη λειτουργικότητά του σε σχέση µε τις πλειοψηφίες, ακριβώς επειδή αφορά µειοψηφίες, επιβλήθηκε ως αυτοσκοπός. Το αόρατο αυτό κίνηµα ταυτοτικά χαρακτηρίζεται «αριστερό». Αλλά τις προσταγές του τις υιοθετούν και τις προωθούν θεσµικά φιλελεύθερες ή σοσιαλδηµοκρατικές κυβερνήσεις, µε την παγκόσµια ∆εξιά στη ∆ύση να προβάλλει τις αντιρρήσεις της µε ακριτοµυθίες. Όχι δηλαδή κυριαρχικά, αλλά µε υπονοούµενα.

Φθάνουµε στο σηµείο αυτός ο άναρχος «δικαιωµατισµός», της αφύπνισης ή της ακύρωσης, να πλήττει τη δοµή των βασικών δικαιωµάτων στη ∆ύση και στην αντιπροσωπευτική δηµοκρατία, που στηρίζεται στην άποψη των πλειοψηφιών και ισορροπεί µέσα από την ανεκτικότητα των συνταγµατικά δοµηµένων ατοµικών ελευθεριών ως προς τα δικαιώµατα των µειοψηφιών. Είναι, όµως, άλλος ο ατοµικός δικαιωµατισµός και άλλος ο µαζικός, που στρέφεται επιθετικά όχι ενάντια στα δικαιώµατα της πλειοψηφίας, αλλά στην ουσία σε βάρος του θεµελιακού δεσµού της ∆ύσης. Η σύγχρονη δηµοκρατική ∆ύση αποτελεί µια πολιτειακή και κοινωνική συγκρότηση που λειτουργεί στη βάση εθνών, θρησκειών, οικογενειών ετεροφύλων, σε ένα «παζλ» θεσµικής - κοινωνικής ανεκτικότητας και ανταγωνισµού ισχύος, χωρίς χαώδεις ανισότητες, µε διασφαλισµένο επίπεδο δοµικής ευηµερίας.

Αν όλα αυτά «αποσυναρµολογηθούν» µέσα από έναν επεκτατικό ισοπεδωτισµό οργανωµένων µειοψηφιών, οι οµοφυλόφιλοι και οι παράτυποι µετανάστες θα έχουν παίξει ρόλους «χρήσιµων ηλιθίων». Γιατί είτε θα επικρατήσει µια παγκόσµια ελίτ, που θα ακυρώσει τον άνθρωπο υπέρ των µηχανών, που είναι ακατάβλητες, χωρίς δικαιώµατα, άοκνα παραγωγικές και ελεγχόµενες σύµφωνα µε τη θεωρία των εµπνευστών του τέλους της ιστορίας των ανθρώπων, είτε η ∆ύση θα ηττηθεί. Και τότε θα κυριαρχήσουν στον πλανήτη υπερδυνάµεις πολύ πιο δεσποτικές, µε διαφορετική εξουσιαστική και κοινωνική ηθική, που ή µέσω του δεσποτισµού ή στη βάση της θεώρησης περί «κάστας» θα αρχίσουν ένα κυνήγι «µαγισσών» σε βάρος κατ’ αρχήν των «χρήσιµων ηλιθίων» της µεταβατικής περιόδου. Υπάρχει και µια άλλη ενδεχόµενη εξέλιξη. ∆υτικού τύπου, αυτήν τη φορά. Έπειτα από κάθε άναρχη περίοδο που οδηγεί σε παρακµή και ήττα, έρχεται η αντιστροφή µέσω ενός νέου αυταρχισµού. Και τότε οι «µάγισσες» οδηγούνται στην πυρά ή καθίστανται θύµατα διώξεων «µακαρθικού» χαρακτήρα. Ας ξεκινήσουµε, λοιπόν, από την αρχή. Πώς ορίζεται η έννοια «δικαίωµα»;

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά