Στην παρούσα φάση οι επιθέσεις των Χούθι σε εµπορικά πλοία που διέρχονται την Ερυθρά δηµιουργούν κρίσιµα ζητήµατα στη θαλάσσια διαδροµή από την Ασία στην Αφρική. Μπλέκουν τα πράγµατα ως προς την πρόσβαση στη ∆ιώρυγα του Σουέζ ή την πρόσβαση στον Πειραιά ως πρώτο λιµάνι στην Ευρώπη. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παγκόσµιο «παίγνιο» υπέρ ή κατά της καθιέρωσης της χερσαίας διαδροµής που επιθυµεί η Κίνα ως «δρόµο του µεταξιού» και διέρχεται µέσω Πακιστάν, Ιράν, Τουρκίας µε προορισµό την Ευρώπη, παρακάµπτοντας εκτός των άλλων την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά η θαλάσσια διαδροµή γνωστή ως IMEC, που ξεκινά από την Ινδία, διέρχεται τη Μέση Ανατολή, στη βάση των «συµφωνιών του Αβραάµ» περνά από το Σουέζ και φθάνει µέσω Κύπρου και Ελλάδας στην Ευρώπη, παρακάµπτοντας την Τουρκία.

Στη βάση του µεγάλου «παιχνιδιού» χερσαίων και ναυτικών δυνάµεων κινούνται συζητήσεις, πρωτοβουλίες και περιφερειακοί σχεδιασµοί εθνικού χαρακτήρα και φιλοδοξιών των κρατών. ∆εν είναι καθόλου τυχαία ή συγκυριακή η επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στην Ινδία. Σε συνέχεια µάλιστα της εσπευσµένης επίσκεψης του Ινδού πρωθυπουργού κ. Μόντι στην Αθήνα µέσα στον καλοκαιρινό Αύγουστο.

Ενώ συµβαίνουν αυτά, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν προ ηµερών επισκέφθηκε την Αίγυπτο ύστερα από πολλά χρόνια εχθρικού κλίµατος στις διµερείς σχέσεις. Εκεί εκτός των άλλων η Τουρκία εκδήλωσε τη φιλοδοξία να εξαγοράσει το λιµάνι της Αλεξάνδρειας. Αυτό δεν θα πρέπει να συµβεί.

Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο, όπως και η Κύπρος, να αναχαιτίσει εµπορικά και οικονοµικά µια τέτοια επιλογή. Η Αλεξάνδρεια έχει ταυτότητα και ιστορία που συνδέουν τρεις σταθερούς συµµάχους στην Ανατολική Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή. Την Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Αλεξάνδρεια, πέραν της ιστορίας, µέχρι τα χρόνια του αραβικού εθνικισµού διατηρούσε µία από τις πλέον ισχυρές ελληνικές παροικίες στον κόσµο. Στις παρούσες συνθήκες το ιστορικό λιµάνι της Αιγύπτου του αλ Σίσι θα πρέπει να συναντηθεί µε τους εµπορικούς στόλους της Ελλάδας και της Κύπρου. Επίσης να αποτελέσει βάση logistics στον πνεύµα του σχεδιασµού που χαράσσουν οι «συµφωνίες του Αβραάµ» της εποχής Ποµπέο στο Στέιτ Ντιπάρτµεντ και στην επέκταση της στρατηγικής σχέσης Αιγύπτου - Ελλάδας - Κύπρου στην περιφερειακή διπλωµατία και διεθνή στρατηγική.

Τα δύο κράτη των Ελλήνων και οι εφοπλιστικές οικογένειες και εταιρείες των δύο χωρών θα πρέπει να συγκροτήσουν ένα ισχυρού όγκου Σ∆ΙΤ που θα µπορέσει να επενδύσει σε κάποια λιµάνια αλλά και στα logistics. Τον εφοπλισµό και την εµπορική ναυτιλία θα πρέπει να πάψουµε να τα αντιµετωπίζουµε µε τα «γυαλιά» του παρελθόντος και να δοθεί όραµα και εξωστρέφεια στην ισχύ και την κρίσιµη παρουσία σε κάποια σηµεία, τόσο για τις οικονοµικές δυνάµεις της θάλασσας όσο και για τα δύο κράτη του Ελληνισµού.

Τρία θα µπορούσαν να είναι τα εµβληµατικά και κρίσιµα λιµάνια για τον Ελληνισµό για µια επόµενη µέρα στις δεκαετίες 2020-2050. Της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, της Οδησσού στη δυτική Ουκρανία, της Άκαµπα στην Ιορδανία (Ερυθρά). Ο στόχος θα πρέπει να παραµένει και ένα τέταρτο, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, στον παρευξείνιο Πόντο.

Πέραν αυτών, όταν µιλάµε για στρατηγική σχέση µε την Ινδία, θα πρέπει να µιλάµε και για ελληνικά λιµάνια στη βάση της συνεργασίας και των logistics. Αυτό του Πειραιά και γιατί όχι του Αστακού στη δυτική πλευρά της Ελλάδας, ως βάση στον δρόµο για την Ευρώπη του διαµετακοµιστικού εµπορίου της Ινδίας; Οι οδικοί άξονες επί ελληνικού εδάφους είναι πλέον έτοιµοι…

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»