Η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Ουάσινγκτον δεν αναβλήθηκε. Ακυρώθηκε. Και αυτό παρά τις επίπονες προσπάθειες από τις δύο γραφειοκρατίες των αντίστοιχων υπουργείων Εξωτερικών να µην υπάρξει αυτή η κατάληξη. Ο Ταγίπ Ερντογάν τελικά δεν θα συναντηθεί µε τον Τζο Μπάιντεν, τουλάχιστον στη διάρκεια της παρούσας θητείας του Αµερικανού προέδρου, που λήγει τον Νοέµβριο.

Οι λόγοι της ακύρωσης της συνάντησης της ηγεσίας ΗΠΑ και Τουρκίας δεν είναι καθόλου διαδικαστικοί. Ούτε σε ανάλογο κλίµα όπως για παράδειγµα η αναβολή της συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού µε τον Αµερικανό πρόεδρο. Στην περίπτωση της Τουρκίας και της ηγεσίας της υπάρχουν σοβαρά ζητήµατα που προκύπτουν και που δείχνουν ότι η Άγκυρα αποµακρύνεται όλο και περισσότερο από το ΝΑΤΟ και την ατλαντική ενότητα. Στην παρούσα φάση τα ζητήµατα δεν προκύπτουν από την «ουδέτερη» θέση που υιοθέτησε όταν ξεκίνησε η εισβολή των ρωσικών στρατευµάτων στην Ουκρανία, στο πεδίο των δηλώσεων, των κυρώσεων, αλλά και των πρωτοβουλιών που πήραν η τουρκική πολιτική και διπλωµατία. Σήµερα πλέον µε αφορµή τα όσα συµβαίνουν στη Γάζα, µετά το µακελειό της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαµάς αλλά και την ένοπλη επίθεση του Ιράν εναντίον του Ισραήλ, η Τουρκία παίρνει θέση στο πολεµικό µέτωπο της καθ’ ηµάς Ανατολής στο πλευρό της Χαµάς και του «άξονα της αντίστασης» του Ιράν. Αρχικά µε τις διακηρύξεις µίσους του προέδρου Ερντογάν και αξιωµατούχων της Τουρκίας εναντίον του Ισραήλ, στη συνέχεια µε το εµπάργκο που κήρυξε η Τουρκία σε 54 είδη που εξήγε προς το Ισραήλ, µεταξύ αυτών αλουµίνιο, λιπάσµατα και καύσιµα για τα αεροπλάνα, και τώρα πλέον ετοιµάζεται να έρθει σε θερµή ρήξη µε την Ιερουσαλήµ µε την «αρµάδα» τάχα ανθρωπιστικής βοήθειας για τη Γάζα που ετοιµάζει, στο στυλ του «Μαβί Μαρµαρά», αµφισβητώντας επί της ουσίας τη θαλάσσια κυριαρχία του κράτους του Ισραήλ.

Στις ΗΠΑ οι διπλωµάτες µεταδίδουν στους δηµοσιογράφους ότι η προετοιµασία της επίσκεψης Ερντογάν, που τελικά ακυρώθηκε, δεν θύµιζε προετοιµασία συζητήσεων µε σύµµαχο χώρα του ΝΑΤΟ. Το πιο σπουδαίο είναι ότι η Τουρκία πλέον έχει κατασταλάξει στη στρατηγική της και αυτή συµπίπτει µε το ισλαµικό µέτωπο της Τζιχάντ στο πλευρό του σιιτικού Ιράν, από την πλευρά των σουνιτών, παρά µε το ΝΑΤΟ. Πέραν αυτού, µε τους εναγκαλισµούς µε την ηγεσία της Χαµάς στην Κωνσταντινούπολη σε πρόσφατη οµιλία του ο Ερντογάν έδειξε ότι επιλέγει τη φρασεολογία και τη λογική της Μουσουλµανικής Αδελφότητας στα µέτωπα της Ασίας, της Αφρικής, του Καυκάσου, της Βαλκανικής και τελικά της Μεσογείου. Η επίθεση στο Ισραήλ µε επίκληση στον Θεό είναι καθ’ ολοκληρία ταυτόσηµη µε τη Μουσουλµανική Αδελφότητα: «Ε! Νετανιάχου. Αυτή είναι η προσευχή µου! Θεέ µου, µε τη δόξα σου και τη δύναµή σου να καταραστείς και να καταστρέψεις τον Νετανιάχου και όλους τους σιωνιστές!».

Στην Ελλάδα οι εξελίξεις έχουν θορυβήσει πολιτικούς και διπλωµατικούς κύκλους. Οι λόγοι που ο Ερντογάν κινείται σε αυτό τον άξονα δεν µπορούν να συνδέονται µε τη µικροπολιτική, απλώς γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έχει µπροστά του εκλογές µέχρι το 2028 που λήγει η νέα θητεία του. Ο Ερντογάν βλέπει τον εαυτό του σε αυτή την τελευταία φάση της στρατηγικής του ως έναν νέο Σαλαντίν που θα ενώσει µαζί µε την Τεχεράνη το πολεµικό Ισλάµ και θα εισέλθει στην Ιερουσαλήµ, κυριαρχώντας στην Παλαιστίνη, στη Μεσοποταµία (Συρία, Ιράκ), στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στη µουσουλµανική Αφρική. Η ∆ύση και οι Άραβες δεν θα του δώσουν τέτοια ευχέρεια, είναι εµφανές. Η Τζιχάντ όµως θεωρεί ότι θα του τη δώσει σε συνδυασµό µε τα ανοίγµατα στους BRICS.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή