Πριν από λίγες ηµέρες υπήρξε µια συνάντηση κορυφής µεταξύ του προέδρου της Γαλλίας και του καγκελάριου της Γερµανίας, όπου συζητήθηκαν διεθνή και ευρωπαϊκά «µεγάλα θέµατα». Με όρους παρελθόντος αποτελούσε µια σύναξη µε έντονα µηνύµατα του γερµανογαλλικού άξονα, επί του οποίου καθορίζεται η πορεία της Ευρώπης µεταπολεµικά. Μάλιστα µετά τον Ψυχρό Πόλεµο η γερµανική ηγεµονία και το γαλλικό consensus καθόρισαν τη Μάαστριχτ εποχή για την κοινότητα ή το γκρουπ, όπως κατέληξε να ονοµάζεται, των 28 και µετά την αποχώρηση της Βρετανίας των 27 µελών. Στην παρούσα φάση, µε την Ευρώπη αµήχανη ενόψει των διεθνών εξελίξεων ειδικά µετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 και όσα επακολούθησαν σε επίπεδο δυτικών κυρώσεων αλλά και του κλιµακούµενου οικονοµικού ανταγωνισµού ΗΠΑ και Κίνας, οι συναντήσεις του γερµανογαλλικού άξονα έχουν πεπερασµένα όρια.

Η Ευρώπη αναζητά µια υπέρβαση που θα την καταστήσει βιώσιµη. Η υπέρβαση αυτή δεν δείχνει ότι θα προκύψει από τα «κλειστά συµφέροντα» για τα οποία διαβουλεύονται µεταξύ τους οι Σολτς και Μακρόν. ∆εν βρισκόµαστε κατ’ αρχάς στη µεταπολεµική εποχή Αντενάουερ - Ντε Γκολ. Αλλά ούτε και στην εποχή Κολ - Μιτεράν, όταν συζητείτο µεταξύ τους η δοµή και η φιλοσοφία του ευρώ. Ούτε καν στην εποχή Μέρκελ - Σαρκοζί πριν από 15 χρόνια, όταν η Ευρώπη αναζητούσε ισορροπία για την ανάσχεση των αναταράξεων που έφερνε µαζί της η αναξιοπιστία των δοµηµένων οµολόγων στο πέρασµα του Ατλαντικού.

Σολτς και Μακρόν δεν ανήκουν στο ΕΛΚ και δεν µπορούν έτσι να επηρεάσουν κυριαρχικά την εξέλιξη της Ένωσης

Φυσικά η Γερµανία και η Γαλλία είναι οι κεντρικές δυνάµεις της Ευρώπης, αλλά αυτές οι δυνάµεις και οι κατά καιρούς «χρησµοί» που προέκυψαν από τον µεταξύ τους συντονισµό δεν έδωσαν στρατηγικό βάθος στην Ευρώπη αλλά στις δικές τους βιοµηχανίες και τράπεζες. Επίσης τα εθνικά, αυτοκρατορικού τύπου, συµφέροντά τους δεν κάλυψαν µε επάρκεια και σταθερότητα τα συµφέροντα των ευρωπαϊκών εθνών και τη δοµική σύγκλιση σε µια «κοινωνία» εναρµονισµένων προτεραιοτήτων. Η Ευρώπη παραµένει εγκλωβισµένη στις νόρµες της αποικιοκρατίας παλαιού τύπου. Χωρίς όµως αποικίες ή οικονοµικές ζώνες προς την Ασία, την Αφρική ή τη Λατινική Αµερική. Τουτέστιν, ενώ φθάσαµε µε όρους παγκοσµιοποίησης να ελέγχονται οι προδιαγραφές για το καλαµάκι του καφέ που πίνουµε, των οικιακών συσκευών που χρησιµοποιούµε, των αυτοκινήτων που οδηγούµε, των υλικών των σπιτιών που χτίζουµε, το αν έχουµε στο κτήµα µας αγελάδες και πόσες ή αν τρώµε κοκορέτσι ή όχι, έχουν αγνοηθεί οι βασικές επιδιώξεις για περισσότερη ευηµερία των πολιτών, διάχυση πλούτου στις κοινωνίες µας, µεγαλύτερη επιχειρηµατικότητα και παραγωγή πρωτογενών προϊόντων. Καταλήξαµε ως Ευρώπη να είµαστε υποχείριοι κεντρικών πολιτικών «πράσινης µετάβασης» προκειµένου να µην επιβαρύνουµε κατά 8% τον πλανήτη µε άνθρακα αλλά 4%. Η Ευρώπη έχασε πέραν των άλλων την ταυτότητα, την πολυµορφία και τη διαφορετικότητα των εθνικών πολιτισµών και των λαών. 

Από τις 10 Ιουνίου όλα αυτά είναι υπό διαµόρφωση. Μακρόν και Σολτς δεν ανήκουν στο ΕΛΚ και δεν µπορούν να επηρεάσουν κυριαρχικά την εξέλιξη της Ένωσης. Το ΕΛΚ από τις ευρωπαϊκές εκλογές που έρχονται σε λίγες ηµέρες προβλέπεται δεσπόζον. Η διοίκηση µάλιστα της Ευρώπης µπορεί να προκύψει πέραν της σύµπραξής του µε τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους. Μπορεί να συµπράξει το ΕΛΚ µε οµάδες της εναλλακτικής ∆εξιάς έτσι όπως αυτές ορίζονται από τις επιλογές της Ιταλίδας Μελόνι στους Ευρωπαίους Συντηρητικούς Ρεφορµιστές και της Γαλλίδας Λεπέν στην οµάδα Ταυτότητα και ∆ηµοκρατία και στην περίπτωση αυτή µπορεί να έχουµε µια δεύτερη θητεία Φον ντερ Λάιεν στην Κοµισιόν αλλά η Ευρώπη να εξελιχθεί πιο ταυτοτικά και πιο συµµετοχικά. Η Ελλάδα δεν έχει λόγους να αγχωθεί. Οι επιλογές του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη είναι τέτοιες που η χώρα µας θα κάτσει στο τραπέζι των διαβουλεύσεων µε «δυνατά χαρτιά» και περιορισµένη ανασφάλεια…

Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»