Σε όλη την Ευρώπη οι Σοσιαλιστές και η Αριστερά καταρρέουν. Τώρα πλέον και οι Πράσινοι, που αποτελέσαν σε προηγούµενες δεκαετίες τους πολιτικούς καταλύτες για την οµώνυµη «ατζέντα» που, πέραν του παράλογου κόστους της, οδηγεί τη µέση τάξη αλλά και τις επιχειρήσεις στην Ευρώπη µαζί µε τον πρωτογενή της τοµέα και την αυτάρκειά της σε κατάρρευση.

Η Αριστερά ουσιαστικά στην παρούσα φάση και ύστερα από δεκαετίες κυριαρχίας σε πλείστες διοικήσεις χωρών στερείται αφηγήµατος. Οι επιλογές των ηγεσιών της οδήγησαν πριν από το Μάαστριχτ σε σπατάλες κρατικών πόρων και µετά την απόφαση για αναδόµηση της Ευρώπης και σύγκλιση σε ενιαία νοµισµατική και οικονοµική ζώνη σε διαδοχικές συνταγές λιτότητας και περιορισµού των εργασιακών δικαιωµάτων µέσω των παραδοχών της «ατζέντας Σρέντερ» για παράδειγµα στα µέσα της δεκαετίας του 2000.

Ο ακραίος δικαιωµατισµός της woke ατζέντας και οι χίµαιρες στο Μεταναστευτικό ή η ανοχή στην ισλαµοποίηση µέσω ΜΚΟ µαζί µε την αποδόµηση της ισχύος του κράτους κάθε άλλο παρά πείθουν πλέον τους λαούς να στηρίξουν τα σοσιαλδηµοκρατικά και αριστερά κόµµατα. Η τεχνοκρατία και η οµοιοµορφία του «γκρίζου» που υποστήριξε η Σοσιαλδηµοκρατία στην Ευρώπη µε αφετηρία τη Γερµανία και η διάρθρωση του ∆ιευθυντηρίου των Βρυξελλών, που χρεώνονται οι Σοσιαλδηµοκράτες ως µοντέλο λειτουργίας της Ευρώπης, µε τη διεθνική και αντι-ταυτοτική Αριστερά, που τους παρακολούθησε σε αυτές τις διαδροµές, οδηγούνται σήµερα πλέον στην πλήρη αποδόµηση, έναντι της ∆εξιάς ή και της Χριστιανοδηµοκρατίας που υποτάχθηκε και συνεργάσθηκε στενά στις κυβερνήσεις συνασπισµού µε τη Σοσιαλδηµοκρατία και την Αριστερά, ειδικά των Πρασίνων.

Αυτή την όλο και πιο αποδοµηµένη πλέον Σοσιαλδηµοκρατία και Αριστερά εκπροσωπεί στη χώρα µας το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη. Και µπορεί κάποιοι από τους έµπειρους παρατηρητές να δίνουν άλλοθι µιλώντας για µια «παρέα νέων ανθρώπων που προσπαθούν», αλλά όταν η «µήτρα» του δικτύου στην Ευρώπη, το γερµανικό SPD, καταρρέει µαζί µε τον καγκελάριο Σολτς, δεν υπάρχουν περιθώρια αξιόπιστης ανάκαµψης για το εναποµείναν ΠΑΣΟΚ.

Πέραν αυτών, το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα έχει πάψει από την αρχή της προηγούµενης δεκαετίας να είναι κόµµα διακυβέρνησης και επί της ουσίας εκλογικά κονιορτοποιήθηκε, αφού χρεώνεται και δικαίως τη στρατηγική χρεοκοπία της χώρας. Τόσο στη βάση της σπατάλης κεφαλαίου και αναπτυξιακών ευκαιριών τη µακρά περίοδο της απόλυτης ηγεµονίας του λαϊκισµού υπό τον Α. Παπανδρέου, όσο και στη συνέχεια της αστοχίας και των εµπλοκών του στηριγµένου από τις επιχειρηµατικές ελίτ της εποχής της διαπλοκής εκσυγχρονισµού Σηµίτη. Πέραν της ανυπαρξίας θεωρίας που χαρακτηρίζει την Κεντροαριστερά µε κρίσιµο πολιτικό σχήµα το ΠΑΣΟΚ, εµφανής είναι και η απουσία ηγεσίας. Ακόµη και σήµερα που στη βάση της δικαιολογηµένης αµφισβήτησης της ηγεσίας του αδιάφορου πολιτικά Ανδρουλάκη εκδηλώνονται φιλοδοξίες και προσδοκίες για µια επόµενη µέρα, είναι φανερό από την πληθώρα των προσώπων που νιώθουν επαρκή και έτοιµα να αναλάβουν την ηγεσία ότι το ΠΑΣΟΚ ή η ευρύτερη Αριστερά, πλην του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Κασσελάκη και του ΚΚΕ που ακολουθούν άλλες διαδροµές, πάσχει από «στερητικό σύνδροµο» ως προς την ηγεσία της. Μιλούν για µια πολιτική συνάντηση τύπου Εµινέ πριν από 60 χρόνια στη Γαλλία, αλλά ξεχνούν ότι δεν διαθέτουν Μιτεράν. Θέλουν να αγνοούν ταυτόχρονα ότι περίπου πριν από δέκα χρόνια δοκίµασαν υπό την παρότρυνση Βενιζέλου - Σηµίτη την τύπου Εµινέ ελληνική «Ελιά» µε απολύτως απογοητευτική ως προς την αποδοχή από τους πολίτες υποστήριξη. Εµφανίζουν ως τάχα ηγετική φυσιογνωµία τον µόλις πέρυσι εκλεγµένο δήµαρχο Αθηναίων κ. ∆ούκα, που αντί να κάνει τη δουλειά του στην πλατεία Κοτζιά αναλώνεται στις ίντριγκες της Χαριλάου Τρικούπη.

Ωραίο λοιπόν το game of thrones, αλλά µάλλον σε φαρσοκωµωδία θα καταλήξει…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14/06/2024