Οι Γάλλοι ξέρουν να κάνουν επαναστάσεις. Οχι απλώς επαναστάσεις πολιτικές, αλλά επαναστάσεις που γράφουν την ιστορία της Ευρώπης.

Οι γαλλικές ελίτ την προηγούµενη δεκαετία προώθησαν το «χρυσό παιδί» τους, τον Εµανουέλ Μακρόν, στην ηγεσία της χώρας, διαλύοντας ταυτόχρονα το περισπούδαστο πολιτικό και κοµµατικό σύστηµα της χώρας. Σε µια κορύφωση της αλαζονείας τους, διέγραψαν τις θεωρήσεις του Μορίς Ντιβερζέ από την πρυτανεία της Σορβόννης και θέλησαν να µας πείσουν ότι ο θεός Ιανός εκοιµήθη. Και µέχρι κάποιου σηµείου µάς έπεισαν. Οχι όµως και τους Γάλλους, που πολύ σύντοµα είδαν ότι η περιφερειακή κεντρική αντιπροσωπεία της παγκοσµιοποίησης, όπως ήθελαν οι κεντρικοί κύκλοι των τραπεζιτών του Παρισιού να εξελιχθεί η Ευρώπη, συµφωνώντας µάλιστα µε τους εταίρους τους στα υπερώα της Νέας Υόρκης, δεν τους αφορούσε. Ούτε αυτούς ούτε τις οικογένειές τους ούτε το έθνος τους. Τη µεγάλη Γαλλία. Και από εκεί και πέρα ξεκίνησε η εξέγερση.

Με τα «κίτρινα γιλέκα» κάθε Σαββατοκύριακο, µε τον δεξιό ταυτοτικό αναθεωρητισµό στις λέσχες της πολιτικής, µε τις συγκρούσεις σε µορφή πολέµου µε την Αστυνοµία, µε τα κινήµατα εναντίον των ισλαµιστών, που όχι µόνο δεν ενσωµατώνονται, αλλά σκοτώνουν κόσµο στις γειτονιές και δηµιουργούν όλο και πιο διευρυµένα «γκέτο» τροµοκρατίας. Εναντίον της παράτυπης, λαθραίας µετανάστευσης, µε γαλλικά και µη διαβατήρια. Εναντίον της πανάκριβης και καταδικαστικής για την ευηµερία των λαών της Ευρώπης «πράσινης ατζέντας». Εναντίον τελικά της ίδιας της απο-πολιτικοποίησης που προωθεί η κάστα των παγκόσµιων εταιρειών, προκειµένου να κυριαρχήσει έναντι των εθνών και της δηµοκρατίας του µέσου όρου, αρχικά στη ∆ύση και τελικά στον πλανήτη.

Την προηγούµενη Κυριακή, µε αφορµή τις ευρωπαϊκές κάλπες, απεδείχθη ότι οι Γάλλοι σε αυτή την τύπου εξέγερσης επανάστασή τους δεν είναι µόνοι. Σε αντίθεση µε την Ελλάδα, η συµµετοχή των Ευρωπαίων σε αυτές τις εκλογές ήταν αυξηµένη, περίπου στο 51%, ανάλογη µε το 1994, την εποχή δηλαδή της αισιοδοξίας και της συµµετοχής στη µετα-ψυχροπολεµική Ευρώπη, που αναζητούσε την ισχύ της στον κόσµο. Και πέραν της Γαλλίας, στη Γερµανία, την Αυστρία, τη ∆ανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ουγγαρία και σε πολλές άλλες χώρες οι πολίτες δεν υποστήριξαν την Ακροδεξιά, όπως επιµένουν κάποιοι, αλλά αντισυστηµικά πολιτικά εγχειρήµατα σε εθνικό επίπεδο, µε προοπτική όλες αυτές οι εστίες µιας επαναφοράς της ταυτοτικής, φιλελεύθερης, δηµοκρατικής, εθνικής Ευρώπης να συναντηθούν και να βάλουν φωτιά στη «Βαστίλλη» της ευρωκρατίας. Του υπερκράτους των Βρυξελλών. Του ∆ιευθυντηρίου των ανώνυµων και προνοµιούχων γραφειοκρατών-τεχνοκρατών, των διαχειριστών της λιτότητας και της επιβολής του τρόπου ζωής µας µέσα από ένα πλέγµα περίτεχνων οδηγιών και κανονισµών, για τις οποίες ούτε συναποφασίζουµε ούτε γνωρίζουµε ούτε ελέγχουµε, αλλά είµαστε υποχρεωµένοι να εφαρµόζουµε.

Τι θέλησαν να ανατρέψουν οι διαχειριστές αυτοί της Ευρώπης, µαζί µε τα ολιγαρχικά λόµπι που τους χρηµατοδοτούν και τους καλύπτουν; Την Ευρώπη! Τις αρχές, τις αξίες, τις κεντρικές παραδοχές που συνδέουν σε µια κοινή κουλτούρα τα έθνη και τους λαούς της. Την αρχαιοελληνική παράδοση του κράτους-πόλης, πολύ σηµαντική για µια τέτοιου τύπου ενοποίηση, τη ρωµαϊκή παράδοση της αίγλης και του κράτους-αυτοκρατορίας, τους θεσµούς και τους νόµους δηλαδή µιας τέτοιας ενοποίησης, τη χριστιανική πίστη στη συνάντησή της µε τον εβραϊσµό και το κοσµοπολίτικο Ισλάµ, ως ηθική βάση και συνάντηση πολιτισµών, τις συνταγµατικές εγγυήσεις δύο κεντρικών επαναστάσεων των σύγχρονων αιώνων, της γαλλικής και της αµερικανικής, που συνδέονται µεταξύ τους στη βάση του τρίπτυχου αρχικά «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» του ∆ιαφωτισµού, µε την αξιωµατική εµπέδωση του ορθού λόγου, ο οποίος βρήκε εφαρµογή στον «νέο κόσµο» στο Σύνταγµα των δηµοκρατικών Συνταγµάτων των εθναρχών της Αµερικανικής Ανεξαρτησίας - τα οποία, τελικά, αποτελούν εγγύηση ευηµερίας, ταυτότητας, πολιτισµού και περιθώριο ανοχής και συνοχής της υπεροχής της ∆ύσης.

Το πρόβληµα λοιπόν δεν συνίσταται στην ενίσχυση των κινηµάτων και των φορέων της εναλλακτικής ∆εξιάς, των εθνοκεντρικών, ταυτοτικών κοµµάτων, ούτε θα εκτραπεί η πορεία της Ευρώπης από την ψήφο της προηγούµενης Κυριακής. Αλλά θα ασκηθούν εµπράγµατες πιέσεις στη «Βαστίλλη» του ∆ιευθυντηρίου των Βρυξελλών να παραδώσουν «τα κλειδιά της πόλης» στα έθνη, στους λαούς και τους εκλεγµένους εκπροσώπους τους, δηλαδή στη ∆ηµοκρατία. Οι λαοί της Ευρώπης αρνούνται να ζήσουν σε συνθήκες που περιέγραψε στη δυστοπία του -τον «Πύργο» του- ο Φρ. Κάφκα. Αρνούνται ταυτόχρονα να ζήσουν ως άποικοι και επιθυµούν οι χώρες τους να µετατραπούν και πάλι σε µητροπόλεις. Οι ελίτ του τέλους του Ψυχρού Πολέµου απέτυχαν. Η ηθική τους απέτυχε. Το όραµά τους απέτυχε. Οι αντιπρόσωποί τους απέτυχαν. Το µοντέλο τους κατέρρευσε. Και επειδή δεν µπορούµε να αλλάξουµε τους λαούς, δεν µπορούµε να καταργήσουµε τα έθνη µας, θα αλλάξουµε ελίτ. Ας θυµηθούµε άλλωστε το απόφθεγµα του Ιταλού διανοουµένου Β. Παρέτο: «Η Ιστορία είναι ένα νεκροταφείο από ελίτ».

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ