Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου εξελίχθηκε σε ένα πολυτελές θέρετρο έξω από το Λουγκάνο στην Ελβετία µια πολύ ευρεία από πλευράς συµµετοχής ηγετών διεθνής σύνοδος για την ειρήνη στην Ουκρανία. Σε αυτή συµµετείχαν, πέραν των ΗΠΑ, η ηγεσία και πολλοί υψηλοί αξιωµατούχοι από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και αντιπροσωπείες χωρών της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Νοτίου Αµερικής. Η Ελλάδα συµµετείχε σε επίπεδο πρωθυπουργού.

Θα µπορούσε να πει κάποιος ότι η συγκεκριµένη σύνοδος στο πλευρό του ηγέτη του Κιέβου Ζελένσκι υπήρξε µια επίδειξη ισχύος και ενότητας της ∆ύσης, παρά µια σύνοδος ουσίας για το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία και την έναρξη διαπραγµατεύσεων για την τελική διευθέτηση του εδαφικού της χώρας. Αλλά για να είχε ουσία η ειρηνευτική αυτή σύνοδος προϋπέθετε την παρουσία αντιπροσωπείας από τη Ρωσία. Κάτι που δεν συνέβη. Επίσης, παρά τις αρχικές προσδοκίες ότι θα υπήρχε συµµετοχή από την Κίνα, ούτε αυτό συνέβη.

Το Πεκίνο δικαιολογήθηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να συµµετάσχει, αφού δεν υπήρχαν εκπρόσωποι της Ρωσίας σε αυτήν. Ουσιαστικά δηλαδή ακολούθησε την τακτική της Μόσχας, αξιωµατούχοι της οποίας µίλησαν για «χάσιµο χρόνου» για όσους συµµετείχαν στις διήµερες εργασίες.

Όµως στο προάστιο του Λουγκάνο εκπροσωπήθηκαν περίπου 100 χώρες και αυτό δεν είναι ένα ασήµαντο γεγονός. Στη σύνοδο συζητήθηκε ένα σχέδιο ειρήνης δέκα σηµείων, που βάζει στο τραπέζι η πλευρά Ζελένσκι, που δεν έχει καµία πιθανότητα εφαρµογής, αφού η εµπόλεµη Μόσχα είναι απολύτως αρνητική απέναντι σε αυτό. Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα σχέδιο ειρήνης που έχει δηµοσιοποιήσει το Πεκίνο, έξι σηµείων, που τυγχάνει της συναίνεσης από τη Μόσχα στο σκεπτικό του.

Από την πλευρά πάντως Πούτιν και παρά το σχόλιο απαξίωσης της συνόδου υπήρξε πρωτοβουλία, για πρώτη φορά, µε πολύ συγκεκριµένη πρόταση, ότι θα υπάρξει κατάπαυση του πυρός και διαπραγµατεύσεις µε το Κίεβο στην περίπτωση που αποσυρθούν οι στρατιωτικές δυνάµεις της Ουκρανίας από τις περιοχές Ντονέτσκ, Χεβρώνας, Λουκάνσκ και Ζαπορίζια. Στην ουσία είναι τα εδάφη της ανατολικής Ουκρανίας, όπου έχει επικεντρώσει την ισχύ του πυρός της η Μόσχα και τελικά επιθυµεί να ενσωµατωθούν, µέσω τελικών διαπραγµατεύσεων, όποτε αυτές και να συµβούν, στη ρωσική επικράτεια.

Από την άλλη πλευρά και µε δεδοµένη αυτή τη διεκδίκηση είναι παράλογη η αξίωση του ηγέτη του Κρεµλίνου να µην ενταχθεί η δυτική Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Προφανώς θέτει αυτό το προαπαιτούµενο για τις διαπραγµατεύσεις και όχι για να επιµείνει µέχρι το τέλος σε αυτό.

Στη σύνοδο της Ελβετίας ο Ζελένσκι είχε την ευκαιρία να επιδείξει την ισχύ των συµµαχιών του στο εσωτερικό της αποθαρρυµένης από τον πόλεµο Ουκρανίας, αλλά είναι δεδοµένο πλέον ότι η ενιαία Ουκρανία, όπως τη γνωρίζαµε µέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, δεν υπάρχει πλέον. Μάλιστα η ένταση των επιχειρήσεων ανάµεσα στα δύο εµπόλεµα µέρη της Ουκρανίας, εµφύλιος ουσιαστικά, προδιαγράφει τη διχοτόµηση της χώρας κατ’ αντιστοιχία µε τη διχοτόµηση της Γερµανίας στο τέλος του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου.

Η σύνοδος της Ελβετίας ακολούθησε τη σύνοδο του G7, όπου επίσης στο επίκεντρο των συζητήσεων βρέθηκε ο Ζελένσκι. Εκεί αποφασίσθηκε η ενίσχυση της Ουκρανίας µε 50 δισ. δολάρια, προερχόµενα από δέσµευση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, προφανώς στη φάση της ανοικοδόµησης. Θα είναι κάποια µορφή πολεµικών αποζηµιώσεων που θα κληθεί να πληρώσει η Ρωσία για την αρχή του πολέµου, που είναι στην ευθύνη της. Επίσης, στο περιθώριο του G7 έκλεισε η στρατηγική συµφωνία ΗΠΑ - Ουκρανίας, µε την Ευρώπη να ακολουθεί τις ΗΠΑ, που θα έχουν τον πρώτο λόγο στην επόµενη µέρα. Η διάθεση των ∆υτικών να µην έχουν συνοµιλητή τον Πούτιν στις διαπραγµατεύσεις µετά την εκεχειρία συνεχίζει πάντως να µη δείχνει ρεαλιστική.

*Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή