Ο µεγάλος πόλεµος στην Ανατολή (και τα ελληνικά συµφέροντα...)

Ο κύβος ερρίφθη. Την ηµέρα που πατήθηκε το κουµπί για την ανατίναξη του διαµερίσµατος όπου διέµενε ο Χανίγια στον ξενώνα επισήµων στην Τεχεράνη και του πυραύλου µέγιστης ακρίβειας που στόχευε τον επιχειρησιακό αρχηγό της Χεζµπολάχ, Σούκρι, στη Βηρυτό.

Η επιλογή της Ιερουσαλήµ και του κράτους του Ισραήλ, που αποτελεί πλέον τυπικά και ουσιαστικά την εµπροσθοφυλακή της ∆ύσης, είναι κατηγορηµατική ως προς την επιβολή της «τελικής λύσης» στο µέτωπο της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, εφόσον η ηγεσία του δεν αποδέχεται τις διάφορες µεσολαβήσεις και «ενδιάµεσες λύσεις», που µετά το µακελειό της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαµάς στα εδάφη του Ισραήλ δεν δείχνουν καθόλου αξιόπιστες. Και αυτή η «τελική λύση», που πλέον έχει δροµολογηθεί, δεν λαµβάνει υπόψη της ούτε τον εκνευρισµό του επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτµεντ, Μπλίνκεν, ούτε τους διάφορους σχεδιασµούς για «έντιµη ειρήνη», που τελικά στερούνται εκ του αποτελέσµατος ρεαλιστικής βάσης.

Ο κύριος αντίπαλος του Ισραήλ στην παρούσα φάση είναι το Ιράν και οι στρατιωτικές παραφυάδες του στον Λίβανο, στη Συρία, στην Υεµένη. Η Χεζµπολάχ, οι Χούθι, η Ισλαµική Τζιχάντ, η Χαµάς. Η Τουρκία, που επιθυµεί, σύµφωνα µε τις διακηρύξεις της ηγεσίας της, να πατήσουν τα σκονισµένα «άρβυλα» του στρατού της στα εδάφη της Παλαιστίνης και να σηκώσει τη σηµαία της στην Ανατολική Ιερουσαλήµ, πλήρως ευθυγραµµισµένη µε τη Μουσουλµανική Αδελφότητα, έπεται.

Όποιος και αν είναι ο επόµενος πρόεδρος των ΗΠΑ, θα κληθεί να συνδράµει στα συγκεκριµένα δεδοµένα στην Εγγύς Ανατολή αλλά και στη θάλασσα που συνδέει την Ασία µε την Ευρώπη και τελικά τον Ατλαντικό, και είναι η Μεσόγειος. Τα αµερικανικά πειράµατα από την επόµενη ηµέρα των «δίδυµων πύργων» απέτυχαν, τόσο όσο και οι ευρωπαϊκές-εθνικές αυτοκρατορικού τύπου µαταιοδοξίες περί της µεγάλης επιστροφής στις πεδιάδες της ερήµου. Ο κόσµος κινείται επιθετικά προς µια νέα διάταξη των ζωνών επιρροής και εµπορίου, καθώς και για αναδιάταξη ισχύος στα περάσµατα, θαλάσσια και χερσαία. ∆εν είναι µόνον η Ρωσία αλλά και η αυτοκρατορική κοµµουνιστική Κίνα που εξελίσσουν τις στρατηγικές τους.

Ο πόλεµος που διεξάγει το Ισραήλ στην Ανατολή δεν αφορά αποκλειστικά τη δική του στρατηγική ασφάλεια, αλλά και τη βιωσιµότητα της ∆ύσης, την εξέλιξη των συµφερόντων των Αράβων, των Ελλήνων, αλλά και τον επόµενο συσχετισµό µεταξύ της ∆ύσης και της Ανατολής, όταν οι δυο «κόσµοι» αποκτήσουν τελικό σχήµα και γενεαλογική ταυτότητα, µετά τη σηµερινή ενδιάµεση φάση της παγκόσµιας ιστορίας.

Ο πόλεµος στην Ανατολή θα είναι επίµονος, αιµατηρός, µε πολλές αναταράξεις για το διεθνές σύστηµα ισορροπίας, αλλά θα καταλήξει σε νέα σύνορα, νέα κράτη και νέο συσχετισµό εθνικών, περιφερειακών και κεντρικών συµφερόντων. ∆εν είναι ένας πόλεµος που σχετίζεται αποκλειστικά µε το αν θα προκύψει παλαιστινιακό κράτος ή ποια είναι η επόµενη ηµέρα στη Γάζα. Μιλάµε για µια σειρά χωρών και κρατών που θα καθορισθεί µέσα από την εξέλιξή του το µέλλον τους.

Ο Λίβανος, η ανοικοδόµηση της Συρίας, ο απεγκλωβισµός του Ιράκ από την επιρροή του Ιράν, η Υεµένη στη σχέση της µε τη Σαουδική Αραβία, η ισχύς της Αιγύπτου στο µέτωπο της Αφρικής και το µέλλον του Σινά, η Λιβύη, το Μαρόκο, η Τυνησία και η εκκρεµότητα από την αρχή του προηγούµενου αιώνα µε τη συγκρότηση του Κουρδιστάν. Ελλάδα και Κύπρος µπορεί να µην πολεµήσουν στην «πρώτη γραµµή», αλλά αποτελούν το στρατηγικό βάθος των συµµάχων τους στη Μεσόγειο. Του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, των Εµιράτων, της Σαουδικής Αραβίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν µπορεί να αναλώνεται σε αποκλεισ τικές επαφές µε τον Ερντογάν και να απουσιάζει από τα κέντρα αποφάσεων των συµµάχων…