Η γαλλική ηγεσία έδωσε την τελική, δική της απάντηση στη µεγάλη συζήτηση που προκλήθηκε τόσο στο εσωτερικό της χώρας τους όσο, πολύ περισσότερο, διεθνώς µε την τελετή έναρξης των Ολυµπιακών Αγώνων του Παρισιού. Και η απάντηση αυτή ήταν η τελετή λήξης, που αποφάσισαν και οργάνωσαν µε τους ιδίους δηµιουργούς-συντελεστές, αλλά µε διαφορετικά µηνύµατα.

Ξεκίνησαν µε µια woke φαντασµαγορία σε περιβάλλον φεστιβάλ drug queens, µε κυρίαρχα µηνύµατα της «κουλτούρας της ακύρωσης» των ιδρυµάτων και των εταιρειών της παγκοσµιοποίησης και τους τέλους των ταυτοτήτων και του δυτικού πολιτισµού και παρέδωσαν µε µηνύµατα αρµονίας, Ολυµπισµού, ιστορίας και συνεργασίας των λαών και των εθνών σε µια συνεπή και υπερήφανη αναφορά στην παράδοση των Αγώνων.

Ανέδειξαν χωρίς συµπλέγµατα την Ελλάδα, µε τη σηµαία της, αλλά και την πορεία από τον ύµνο του Απόλλωνα στη ραψωδία των Ολυµπιακών Αγώνων σε στίχους Κωστή Παλαµά, ψαλµένη στη γλώσσα τους. Φυσικά προέβαλαν υποµνήσεις της επανάκτησης των Ολυµπιακών Αγώνων από τον Πιέρ ντε Κουµπερτέν το 1894, αλλά αυτή τη φορά, σε αντίθεση µε την τελετή έναρξης, δεν επέτρεψαν στον σωβινισµό τους να επικρατήσει. Θα µπορούσε να πει κάποιος ότι στην τελετή λήξης οι Γάλλοι επηρεάστηκαν από το πνεύµα των τελετών στην Αθήνα το 2004, ειδικά από το πώς συνδέθηκε τότε στην οπτική Παπαδηµητρίου το πνεύµα των Αγώνων, το φως και οι ιδέες της ειρήνης και της παγκόσµιας συνάντησης µε τη φαντασµαγορία των σύγχρονων τεχνικών µέσων. Πολύ ενδιαφέρον και το πνεύµα που θέλησαν να δώσουν ως οργανωτική επιτροπή στους Ολυµπιακούς Αγώνες, αλλά και από την πλευρά της Ολυµπιακής Επιτροπής, µε τις οµιλίες στο επίσηµο µέρος της τελετής λήξης.

Η βραδιά είχε τρία µέρη: το γαλλικό, το ελληνικό και το αµερικανικό, αφού παρέδωσαν τη σηµαία για το 2028 στο Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια, που αναλαµβάνει τους επόµενους, µε τους Αµερικανούς µε χολιγουντιανό τρόπο να µην κρύβουν την ανυποµονησία τους να πάρουν τη σκυτάλη, αποφασισµένοι, όπως δηλώνουν, να κάνουν Ολυµπιακούς Αγώνες που θα ενθουσιάσουν. Κάποιοι ειδικοί αναλυτές κατά καιρούς κάνουν σχόλια προβληµατισµού για τους Ολυµπιακούς Αγώνες. Αµφισβητούν τη δηµοφιλία τους και την οικονοµική και εµπορική τους επάρκεια. Το Παρίσι τούς διέψευσε. Το Λος Άντζελες µε την υποδοχή της σηµαίας και το πάρτι στην παραλία δεν αφήνει περιθώρια για τη συνέχεια.

Αυτό που πέτυχαν οι Γάλλοι µε τους «πειραµατισµούς» τους ήταν να βγάλουν τους Ολυµπιακούς Αγώνες από τα στάδια. Τους έδωσαν κοινωνικό, πολιτιστικό και κοσµοπολίτικο χρώµα µέσα από τα αγωνίσµατα και τις τελετές εντός του µεγαλόπρεπου αστικού ιστού του Παρισιού και άλλων γαλλικών πόλεων και περιοχών. Ακόµη και η πορεία της φλόγας, όπως αναδείχθηκε µέσα από τα σχετικά βίντεο, απόκτησε µια µεγαλοπρέπεια και ένα κοινωνισµό που από τα πρώτα βίντεο δείχνουν αποφασισµένοι οι Αµερικανοί να συνεχίσουν, µεγιστοποιώντας τη φαντασµαγορία και τη συνοχή.

Οι ίδιοι οι Αγώνες στο Παρίσι είχαν άλλο πάθος, άλλη αίσθηση, και σε αυτό δεν συνέτειναν µόνον τα γεµάτα στάδια. Αλλά και η υπέρβαση της στατιστικής των ρεκόρ. Το πάθος των αθλητών αλλά και των εθνικών οµάδων σε αθλήµατα που δεν δέσποζαν άλλοτε στους συγκεκριµένους αγώνες έστειλαν µηνύµατα που ζωντάνεψαν τον θρύλο και τη σηµειολογία των Ολυµπιακών Αγώνων. Αυτοί φεύγοντας από το Παρίσι γίνονται µια ευκαιρία συνάντησης λαών, εθνών και πολιτισµών, αδιαµεσολάβητα, αυθόρµητα, γενναιόδωρα. Στα στάδια και τα γήπεδα και όχι στα πεδία της βίας.

Υπό αυτήν την έννοια ακόµη και η φαντασίωση της επιβολής εκεχειρίας κατά τη διεξαγωγή τους µοιάζει πιο κοντά από ποτέ. Ίσως ένα ιστορικού χαρακτήρα στοίχηµα για τους Αµερικανούς το 2028. Πάντως οι Αγώνες του Παρισιού αποκατέστησαν τελικά στη θέση τους την Τζοκόντα και τη Νίκη της Σαµοθράκης στο Λούβρο, όπου φυλάσσονται…