Οταν τον Ιούνιο 2023, µετά την επανεκλογή Ερντογάν, ανακοινωνόταν η νέα κυβέρνησή του, µε τον Χ. Φιντάν να µετακινείται από τη διοίκηση των υπηρεσιών πληροφοριών (ΜΙΤ) στο υπουργείο Εξωτερικών -ενώ αποχωρούσαν ταυτόχρονα από τη νέα κυβέρνηση οι Τσαβούσογλου, Ακάρ και Σοϊλού (Εσωτερικών)- σηµειώναµε, όχι τυχαία, από τις στήλες της «Α» ότι ο Φιντάν θα ακολουθούσε διαφορετική διεθνή πολιτική σε σχέση µε τους προκατόχους του, και αυτή θα ήταν «ανατολική» και περιφερειακή της Μεσογείου. Πολλοί λίγοι είχαν αίσθηση της σηµασίας αυτής της αλλαγής πολιτικής και ακόµη λιγότεροι και από τους ειδικούς µε «στασίδι» στα τηλεοπτικά κανάλια παρακολούθησαν τη συγκεκριµένη προσέγγιση, η οποία φυσικά δεν προέκυψε διά επιφοιτήσεως, αλλά στη βάση δεδοµένων.

Πιο συγκεκριµένα, ο Χ. Φιντάν, στη δεκαετία που υπηρέτησε ως επικεφαλής των µυστικών υπηρεσιών πληροφοριών της χώρας του, πέραν του επιχειρησιακού µοντέλου που εισήγαγε σε αυτές, στο πρότυπο των υπηρεσιών των ΗΠΑ και Ισραήλ (CIA, Μοσάντ κ.λπ.), είχε κινηθεί σε αυτήν τη στρατηγική, εγκαταλείποντας την παραδοσιακή µε επίκεντρο το Αιγαίο, την Α. Μεσόγειο και τη Βαλκανική. Η ισχύς της Τουρκίας, που επιδιώκει εµφανώς και αφανώς να µετεξελιχθεί σε µια περιφερειακή -αυτοκρατορικού τύπου ως προς τη γεωπολιτική της επιρροή- έχει ως επίκεντρο την Ασία και την Αφρική.

Έναν χρόνο µετά η Τουρκία, µε το δικό της διεθνές λόµπι σε µίντια και ξένα πανεπιστήµια της ∆ύσης, επιχαίρει και επιδεικνύει το «πέρασµά» της στην Αφρική µε στρατιωτικούς εξοπλισµούς, επενδύσεις σε ορυχεία, εµπόριο, υποδοµές και κατασκευές, ακόµη και τζαµιά ή διαύλους οικονοµικής βοήθειας από τη ∆ύση. Έχοντας ήδη κάνει βάση, όχι µόνον στρατιωτική, τη Σοµαλία, γεγονός που απειλεί ή εκβιάζει την Αίγυπτο και δίνει οπτική στην Τουρκία ως προς την Ερυθρά Θάλασσα, επιδεικνύει τις σχέσεις της, µέσω Bloomberg και διεθνών δυτικών αναλυτών, σε µια ζώνη χωρών, και συγκεκριµένα σε Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία, Λιβύη (το µέτωπο δηλαδή της Β. Αφρικής, όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί η Αίγυπτος µε τις συµµαχικές της χώρες όπως το Ισραήλ, η Ελλάδα, η Κύπρος, πέραν των Αράβων), Μάλι, Νίγηρα, Τσαντ, Τόγκο, Μπουρκίνα - Άνω Βόλτα (οι πρώην γαλλικές αποικίες, το απροσδιόριστο Σαχέλ, απ’ όπου έφυγαν καταδιωκόµενες, επί εποχής Μακρόν, οι ένοπλες δυνάµεις της ευρωπαϊκής πρώην αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας), Νιγηρία, Αγκόλα, Ρουάντα (κεντρικά εδάφη και δυνάµεις πρώτων υλών για την αφρικανική ήπειρο) και στην προαναφερθείσα Σοµαλία ως ορµητήριο.

Το «πέρασµα» της Τουρκίας στην Αφρική συνεχίζεται σηµειωτόν. Στην ήπειρο όπου η Κίνα και η Ρωσία δεσπόζουν από πλευράς επιρροών και εξαρτήσεων που δηµιουργούν, οι εν λόγω χώρες είναι απολύτως αποτυχηµένες και ασταθείς από την ανεξαρτησία τους, κυριολεκτικά «failed states», και η Τουρκία έχει αντίληψη και παράδοση στα εδάφη αυτά από την εποχή της αυτοκρατορίας της και του δουλεµπορίου.

Από την άλλη πλευρά η Τουρκία δηµιουργεί «ανάσχεση» επιδιώκοντας από την Ελλάδα στη θάλασσα ως προς τις ΑΟΖ και την έκταση των χωρικών υδάτων, απέναντι στον διεθνή νόµο, κέρδη διά της ισχύος και της τροµοκρατίας, στη φιλοσοφία της «γαλάζιας πατρίδας», και πολιορκεί µε «σύµφωνα φιλίας» την Αίγυπτο του Αλ Σίσι. Το κύριο µέτωπο όµως µένει στην Εγγύς Ανατολή, όπου θέτει υπό τον έλεγχο και την επιρροή της τα εδάφη ενός δυνάµει Κουρδιστάν, πολεµώντας µε τους Κούρδους του PKK στα βουνά, διατηρώντας στρατιωτικές δυνάµεις στη Β. Συρία και, το τελευταίο, ανοίγοντας «πέρασµα» στο «failed state» του Ιράκ µε την κατάργηση της βίζας. Η Τουρκία στο πεδίο της Ασίας διατηρεί προνόµιο, µε τη στενή συµµαχία της µε το Πακιστάν, σε σχέση µε κρίσιµες µαζικές χώρες όπως η Μαλαισία, η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες και εν γένει η µουσουλµανική Ανατολή.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή