Ο πόλεµος στην Ουκρανία οδεύει προς το τέλος του

Η προπαγάνδα είναι συµφυής µε τον πόλεµο. Όταν οι περιορισµένες ουκρανικές δυνάµεις εισήλθαν µε δυτικό εξοπλισµό στη ρωσική επικράτεια, η ισχυρή δυτική προπαγάνδα κυριολεκτικά ξεπέρασε κάθε όριο λογικής. Αλλά ο πόλεµος έχει λογική. Η Ουκρανία από πέρυσι έχει δείξει τις δυνατότητές της στις στρατιωτικές επιχειρήσεις ανάσχεσης των Ρώσων. Αλλά και οι Ρώσοι, ως παλαιά αυτοκρατορία του διπολισµού της παγκόσµιας ισχύος, γνωρίζουν τα όρια των διεκδικήσεών τους. Έτσι πάλι από πέρυσι έχουν µε τέτοιο τρόπο τοποθετήσει τις στρατιωτικές δυνάµεις τους ανατολικά του ποταµού ∆νείπερου, ώστε να είναι έτοιµοι για τις επερχόµενες κάποια στιγµή ειρηνευτικές συνοµιλίες.

Η Ουκρανία ούτως ή άλλως θα διχοτοµηθεί. Αλλά η µοιρασιά αυτή θα πρέπει να έχει στοιχεία δικαιοσύνης. ∆εν είναι καινούργιο. Ο πόλεµος δηµιουργεί δεδοµένα που συµφωνούνται και µονιµοποιούνται στις ειρηνευτικές συνοµιλίες. Αν τα δεδοµένα αυτά δεν είναι σταθερά και δίκαια, έστω στη βάση της ισχύος, έχουµε και νέο πόλεµο, µέχρι τη στιγµή που η διατάραξη της ειρήνης έχει πολύ µεγαλύτερο κόστος από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Οι Ρώσοι τόλµησαν έναν πόλεµο στην Ευρώπη, που αν αφαιρέσουµε τη σύγκρουση για τον διαµοιρασµό της Γιουγκοσλαβίας ήταν ο πρώτος µετά την κήρυξη του τέλους του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Η επιλογή Πούτιν να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού της ισχύος και της επιρροής στην Ευρώπη είχε κόστος. Τόσο για τον ίδιο όσο και για τη Ρωσία. Η Ουκρανία µετά τη Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε το «µήλον της Έριδος». Ο Πούτιν όµως θέλησε να ξεκαθαρίσει την ασφάλεια και την επιρροή επί της χερσονήσου της Γιάλτας. Θέλησε λοιπόν να αποκτήσει στρατηγικό βάθος επί της Ουκρανίας, διασφαλίζοντας τους ρωσικούς πληθυσµούς και τα εδάφη τους επί αυτής. Τίποτα δεν θα είχε συµβεί αν η Γερµανία συνεπικουρούµενη από αµερικανικό και βρετανικό σχεδιασµό δεν είχαν επιδιώξει να κυριαρχήσουν στο Κίεβο συζητώντας ακόµη και για ένταξη της όλης Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Η αντίδραση ήταν ολιστική και επιθετική από τη Μόσχα, που ακόµη µια φορά πολέµησε χωρίς να υπολογίζει το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και εξοπλισµό. Άλλος ένας µακρύς, επίπονος και αιµατηρός πόλεµος στον Καύκασο, από την πλευρά της Ευρώπης όµως αυτή τη φορά και όχι της Ασίας.

Η Ρωσία κινήθηκε µε σχεδιασµό αποκτώντας τα εδάφη της Ανατολικής Ουκρανίας χωρίς όµως να πέσει στη βουλιµική παγίδα να κατακτήσει την Οδησσό, µετατρέποντας το δυτικό κοµµάτι σε µια περίκλειστη χώρα χωρίς διέξοδο στον Εύξεινο Πόντο. Η ∆υτική Ουκρανία βρίσκεται σήµερα σωρευµένη σε ερείπια αλλά διατηρεί την πρόσβασή της στη θάλασσα. Οµοίως η Ρωσία έχασε τη Βαλτική, που µετατράπηκε σε µια θάλασσα του ΝΑΤΟ, αλλά χωρίς αυτή να χάσει την πρόσβασή της στη θάλασσα. Οι παλαιοί ανταγωνιστές του Ψυχρού Πολέµου γνωρίζουν στο βαθύ παρασκήνιο της πιο «σκοτεινής ώρας» να διαπραγµατεύονται και να µοιράζουν τις ζώνες επιρροής σε µια βάση win-win. Σε αυτές τις υποθέσεις και τα παγκόσµια παίγνια επιρροής δεν επιτρέπεται η υπερβολή. Η Ουκρανία θα αποτελέσει τη νέα µεταπολεµική Γερµανία. Τα σύνορα που θα χωρίζουν τη ρωσική ζώνη επιρροής από τη δυτική µετακινήθηκαν προς Βορρά και ανατολικά. Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να χτισθεί «τείχος» από τους απογόνους των Σοβιετικών, υπάρχει το ποτάµι.

Ο Ζελένσκι στην τελευταία φάση του πολέµου δοκίµασε και δοκιµάζει να απειλήσει εισπήδηση στη ρωσική επικράτεια, παίζοντας ένα µάλλον «φθηνό» παιχνίδι κάποιων ανόητων δυτικών, που θα µείνουν στην αφάνεια. Το Κουρσκ δικαιώνει την κοσµοθεωρία του Πούτιν, ότι η ρωσική επικράτεια απειλείται. Είναι βέβαιο ότι ο Πούτιν πριν αποχωρήσει από την ηγεσία του Κρεµλίνου, µάλλον µε συµφωνηµένο ήδη από τώρα χρονοδιάγραµµα, θα φροντίσει να «τιµωρηθεί» ο Ζελένσκι και ας είναι στην ηγεσία της ∆υτικής Ουκρανίας.