Είναι πλέον φανερό ότι ο όγδοος πρόεδρος της 5ης Γαλλικής ∆ηµοκρατίας θα αποβεί µοιραίος για την ίδια την 5η Γαλλική ∆ηµοκρατία. ∆εν θα πρέπει να θεωρείται πλέον καθόλου απίθανο σε λίγα χρόνια να µιλάµε για µια 6η Γαλλική ∆ηµοκρατία, έπειτα από κάποια δοµική συνταγµατική αναθεώρηση.

Ο Εµανουέλ Μακρόν, «χρυσό παιδί» των ελίτ της πρώην αυτοκρατορίας και εκ των πλέον ισχυρών και κεντρικών δυνάµεων στην Ευρώπη µε τη Γερµανία, ανέλαβε µε το κόµµα του Αναγέννηση, ένα υβριδικό µόρφωµα πέραν της ∆εξιάς και της Αριστεράς, το ανώτατο αξίωµα της χώρας το 2017. Σύµφωνα µε το Σύνταγµα του 1958, ο πρόεδρος είναι ο κυρίαρχος πολιτειακός παράγων, µε απόλυτες αρµοδιότητες στα θέµατα εξωτερικής και αµυντικής πολιτικής και ισχυρές στα θέµατα εσωτερικής και οικονοµικής πολιτικής, που µοιράζεται την εξουσία του µε τον πρωθυπουργό.

Το Σύνταγµα της 5ης Γαλλικής ∆ηµοκρατίας αναθεωρήθηκε το 1962 µε την άµεση εκλογή από τον λαό του προέδρου και υπέστη συνταγµατικές µεταρρυθµίσεις ύστερα από δηµοψήφισµα το 2000, που περιόρισαν τη θητεία από επτά σε πέντε χρόνια, ενώ το 2008 ετέθη όριο στις θητείες σε δύο συνεχόµενες. Ο Εµ. Μακρόν όταν αναλάµβανε το αξίωµά του στα Ηλύσια Πεδία φάνταζε ως ο ηγέτης που θα άλλαζε τη µοίρα της Γαλλίας, που είχε εν µέσω σκανδάλων ερωτικών και οικονοµικών εισέλθει σε περιδίνηση και παρακµή, και θα την επανατοποθετούσε στο διεθνές και όχι µόνο το ευρωπαϊκό power game.

Τα τελευταία χρόνια, µε τους πολίτες αριστερούς και δεξιούς ή φορώντας κίτρινα γιλέκα στους δρόµους, µε τη Γαλλία να εκπέµπει επικίνδυνα µηνύµατα σύγχυσης και «βοναπαρτισµού» σχετικά µε τον πόλεµο στην Ουκρανία, ενώ τα στρατεύµατά της αποχωρούσαν υπό διωγµό από την Αφρική, και την οικονοµία της να βρίσκεται στο στόχαστρο της Κοµισιόν και των αγορών για το ύψος των ελλειµµάτων της, όλα δείχνουν να έχουν χαθεί.

Ο Εµ. Μακρόν αναζητά µια επόµενη µέρα εν µέσω στρατηγικής αµηχανίας µε ορίζοντα την καταληκτική ηµεροµηνία της θητείας του το 2027. Θα µπορούσε κάποιος σχολιάζοντας να µιλήσει για χαρακτηριστικό υπόδειγµα του «τέλους των µύθων» που καλλιέργησε για την ηγεσία και τη διακυβέρνηση η διεθνής «νέα τάξη» των απολιτίκ διαχειριστών και η ανάδειξη ενός «φωτισµένου» (πραγµατιστικού) Κέντρου κυρίαρχου της ∆εξιάς και της Αριστεράς, στο τέλος των ιδεολογιών και των κοµµάτων στην Ευρώπη.

Ούτε όµως µια τέτοια προσέγγιση δείχνει επαρκής για να εξηγήσει το φαινόµενο της πλήρους απαξίωσης του Μακρόν. Για παράδειγµα, µετά την ήττα του κόµµατός του στις ευρωεκλογές και τα χαµηλά ποσοστά που συγκέντρωσε επεχείρησε άλµα προς τα εµπρός µε αλόγιστο ρίσκο προκηρύσσοντας κοινοβουλευτικές εκλογές. Έπειτα από βαθύ παρασκήνιο, µε παραιτήσεις δεκάδων υποψηφίων αµοιβαία σε εκλογικές περιφέρειες, υποστήριξε τον ευκαιριακό εκλογικό συνασπισµό Σοσιαλιστών, Κοµµουνιστών και Οικολόγων της Αριστεράς. Το Λαϊκό Μέτωπο µε φυσικό ηγέτη τον Μελανσόν.

Πέτυχε στον δεύτερο γύρο των εκλογών να επικρατήσει ως πρώτο κόµµα η Αριστερά σε βάρος του κυρίαρχου κόµµατος, όπως έγινε φανερό από τον πρώτο γύρο, της ∆εξιάς του κόµµατος της Εθνικής Συνείδησης υπό Λεπέν - Μπαρντελά. Θα µπορούσε να ειπωθεί και «εκλογικό πραξικόπηµα». Χωρίς να έχει συµφωνήσει για πρωθυπουργό που θα στήριζαν από κοινού µε το Λαϊκό Μέτωπο, κατόρθωσε να δηµιουργήσει συνθήκες πλήρους ακυβερνησίας για δύο µήνες στη Γαλλία.

Τελικά εµφανίζεται να προτείνει υποψήφιο τον «γερόλυκο» της ∆εξιάς Μισέλ Μπαρνιέ, 72 ετών, για πρωθυπουργό -σε συνεργασία µε τους κεντροδεξιούς Ρεπουµπλικανούς και επηρεαζόµενος από τον Νικολά Σαρκοζί-, που για να µη δεχθεί πρόταση µοµφής και καταπέσει στο Κοινοβούλιο θα πρέπει να πετύχει την ανοχή της ∆εξιάς της Μαρίν Λεπέν, η οποία ανυποµονεί να προκηρυχθούν πρόωρες προεδρικές εκλογές.

Η Γαλλία σε «βραχυκύκλωµα» και ο Μακρόν στο βατερλό του…

Δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»