Στην Ευρώπη σε επίπεδο Αριστεράς εξελίσσονταν δύο πολιτικά πειράµατα. Το ένα στη Γερµανία µε τη Συµµαχία Σάρα Βάγκενεχτ (BSW) και το άλλο στην Ελλάδα µε την εκλογή Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα δύο µοντέλα επόµενης Αριστεράς, σύµφωνα µε τα ευρωπαϊκά µοντέλα, ήταν ολωσδιόλου διαφορετικά. Η Βάγκενεχτ αποτέλεσε διάσπαση του αριστερού κόµµατος Die Linke και κινείται αιρετικά σε τρία επίπεδα, αυτό της οικολογίας, του Μεταναστευτικού και της ασφάλειας.

Το πείραµα Κασσελάκη ήταν πολύ διαφορετικό, αφού ανέλαβε διά εφόδου την ηγεσία του δεύτερου µεγαλύτερου και πρώτου σε εκλογικά ποσοστά αποδοχής στην Κεντροαριστερά κόµµατος, του ΣΥΡΙΖΑ. Ανέδειξε τη woke κουλτούρα πρακτικά ως προς την αποδοχή του δικαιωµατισµού και κινήθηκε, µε δυτική λογική, µάλλον αµερικανική, µιλώντας για πατρίδα και εθνική καταγωγή.

Το πρώτο πείραµα στη Γερµανία συνεχίζει να εξελίσσεται, παράγοντας αποτελέσµατα και συγκεντρώνοντας το παγκόσµιο ενδιαφέρον. Το δεύτερο πείραµα στην Ελλάδα σταµάτησε την προηγούµενη Κυριακή, όταν στην Κεντρική Επιτροπή του κόµµατος αυτός αποκαθηλώθηκε.

Το ωραίο του πράγµατος είναι ότι ο εξ αποδήµων προερχόµενος Στ. Κασσελάκης µπορούσε να είναι ηγέτης του κόµµατος ή απλό µέλος του κόµµατος, που ουσιαστικά δεν παίζει κανένα ρόλο, αφού δεν είναι βουλευτής αλλά ούτε στέλεχος της νοµενκλατούρας, για παράδειγµα εκλεγµένο µέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Στην προκειµένη περίπτωση ακολουθήθηκε το αµερικανικό σλόγκαν: Ο πρώτος τα παίρνει όλα, ο δεύτερος τα χάνει όλα. Ποια θα είναι η επόµενη µέρα για τον Στ. Κασσελάκη και την εµπλοκή του στα ρετιρέ της πολιτικής; Λίγη αξία έχει η απάντηση, παρά τα σενάρια που κυριαρχούν.

Για παράδειγµα, µέχρι στιγµής και αφού δεν έχει διαγραφεί από το κόµµα, όπως κάποιοι εισηγούνται, µπορεί να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα και σύµφωνα µε κάποιες προβλέψεις να επανεκλεγεί. Και πάλι όµως ο διχασµός ανάµεσα στην κοµµατική νοµενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ και στο εκλογικό σώµα που συµµετέχει στην εσωκοµµατική διαδικασία είναι τόσο βαθύς, που καταλήγει µοιραία και µη αναστρέψιµος για την πορεία και την κατάσταση πραγµάτων του κόµµατος. Οι «µύθοι» έχουν εκπέσει και το πείραµα για να έχει ουσία έληξε την προηγούµενη Κυριακή.

Μπορεί από την άλλη ο κ. Κασσελάκης να προχωρήσει στην ίδρυση ενός νέου κόµµατος, µε χαρακτηριστικά woke ιδεολογίας και νέα αντίληψη, ψηφιακή -άµεση- συµµετοχική δηµοκρατική λειτουργία. Θα είναι ένα κόµµα που θα κινηθεί σαφώς κάτω του 10% και δεν θα αφορά τις βασικές παραδοχές και τα «στοιχήµατα» του πειράµατος που εξελίχθηκε από πέρυσι το καλοκαίρι και θα προσοµοιάζει περισσότερο µε το «πείραµα» Βαρουφάκη µε το ΜέΡΑ25.

Μαζί µε την πτώση Κασσελάκη, αυτό δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει πολλοί και έµπειροι στην πολιτική ίντριγκα, που πρωταγωνίστησαν στο παρασκήνιο, ότι τελειώνει και η θεωρία µε τη συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ σε έναν δηµοκρατικό συνασπισµό τύπου ΗΠΑ.

Όσο και αν διασπάται ο ΣΥΡΙΖΑ και αποδυναµώνεται και όσο και αν το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία Ανδρουλάκη «αργεί», τα δύο µέρη δεν θα συναντηθούν, γιατί πρώτα από όλα στο ΠΑΣΟΚ έχουν συνηθίσει να ελέγχουν τη διακυβέρνηση, το «γκουβέρνο» µε τα λόγια Μποδοσάκη και ποτέ δεν θα δώσουν την ηγεσία στον Αλ. Τσίπρα και την Αριστερά.

Οπότε το µέλλον για την Κεντροαριστερά τελικά -και αυτό θα το καταλάβουν καλύτερα µε το πέρασµα των εβδοµάδων οι κύκλοι επιρροής- γράφει στην ούγια «διπολισµός» ή «δικοµµατισµός». Που σηµαίνει ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσουν στην εκλογή ηγεσίας τους µέσα στους επόµενους µήνες, θα εξελίξουν κοινοβουλευτικές και πολιτικές συγκλίσεις και σε µια περίπτωση για παράδειγµα που έχουµε ένα σχήµα Ρένας ∆ούρου - Π. Γερουλάνου θα έχουν ισχυρές πιθανότητες να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας µε κυβέρνηση συνασπισµού για λογαριασµό της Κεντροαριστεράς στις εκλογές του 2027.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 11/09/2024