Θεωρητικά η παράνοµη µετανάστευση δεν θα έπρεπε να τροµάζει τις µητροπόλεις της αποικιοκρατίας που σωρεύονται στη Γηραιά Ήπειρο. Οι κανόνες θα έπρεπε να είναι ξεκάθαροι. Είσαι παράτυπος µετανάστης, δεν δικαιούσαι τίποτα. Ούτε τροφή ούτε στέγη, ούτε φυσικά επίδοµα. Η µόνη συµβολή των κρατών του γκρουπ θα ήταν να αναλάβουν το κόστος της µεταφοράς των παράνοµων µεταναστών στις πατρίδες τους ή στα λιµάνια προέλευσης, εκτός Ευρώπης, από όπου ξεκίνησαν οι βάρκες τους.

Παράλληλα, η θωράκιση των χερσαίων συνόρων και ένα τείχος από πολεµικά σκάφη ή των ακτοφυλακών στις θαλάσσιες ζώνες που την περικλείουν θα έπειθαν τα δίκτυα του οργανωµένου εγκλήµατος αλλά και τις συµµορίες των «πρόθυµων» έµµισθων ανθρωπιστών, που τα συνδράµουν, ότι δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να διασπάσουν τα σύνορα της Ευρώπης και να απειλήσουν τη συνοχή των κοινωνιών της.

Απολύτως αντίθετη λογική θα έπρεπε να υπάρχει για τη νόµιµη µετανάστευση. Οι χώρες της Ευρώπης που χρειάζονται εργατικό ή άλλο δυναµικό θα το δήλωναν µε διεθνή δηµοσιότητα. Οι ενδιαφερόµενοι από τις χώρες εκτός Ένωσης που θα ενδιαφέρονταν να µετοικήσουν και να εργασθούν σε αυτή την ευρωπαϊκή χώρα θα κατέθεταν αίτηση µετεγκατάστασης στα προξενεία της χώρας στο έδαφός τους. Θα οριζόταν η µεταφορά τους, θα τους υποδέχονταν συγκεκριµένες κρατικές επιτροπές στα σύνορα της ευρωπαϊκής χώρας, όπου θα τους εξασφάλιζαν στέγη, φαγητό, εξετάσεις ιατρικές και άλλες και θα φρόντιζαν στη συνέχεια να µετεγκατασταθούν στις περιοχές των χώρων εργασίας τους.

Οι αστυνοµικές Αρχές της συγκεκριµένης ευρωπαϊκής χώρας και οι κρατικές υπηρεσίες της θα κατέγραφαν τους συγκεκριµένους µετανάστες και τις οικογένειές τους και θα τους προµήθευαν µε ειδικά έγγραφα νόµιµης διαµονής, ενηµερώνοντας ταυτόχρονα όλες τις αντίστοιχες υπηρεσίες των χωρών-µελών της Ζώνης Σένγκεν αλλά και τις ευρωπαϊκές που δεν εντάσσονται σε αυτή. Κάπως έτσι άλλωστε «χτίσθηκαν» οι ΗΠΑ, δεν θα ήταν πρωτότυπο το µοντέλο. Οι συγκεκριµένοι νόµιµοι µετανάστες όταν τελείωνε ο χρόνος της συµφωνηµένης, εποχικής για παράδειγµα, εργασίας τους ή εφόσον επιθυµούσαν να επιστρέψουν στη χώρα τους θα αποκτούσαν το δικαίωµα µεταφοράς τους µε ασφάλεια στην πατρίδα τους από την ευρωπαϊκή χώρα που τους είχε αναλάβει και θα συµπεριλαµβάνονταν σε επόµενες λίστες υποδοχής ως προνοµιούχοι, εφόσον είχαν επιδείξει νοµιµόφρονα στάση και διάθεση προσαρµογής στα ισχύοντα δυτικά πρότυπα της χώρας υποδοχής τους. Ταυτόχρονα, σε επίπεδο κεντρικών ευρωπαϊκών δοµών, θα εντοπίζονταν οι χώρες που για διάφορους λόγους, εµφυλίους, δικτατορίες, αναταραχές µεταξύ φυλών, υπερπληθυσµού, «παράγουν» µετανάστευση και µε απόφαση Κοµισιόν, Συµβουλίου και συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα προετίθετο η Ευρώπη µε συµµαχίες «προθύµων» από τα µέλη της ή εν συνόλω να αναλάβει τη συγκεκριµένη χώρα, µεταφέροντας τεχνογνωσία, χτίζοντας εργοστάσια και υποδοµές διαχειριζόµενη τους πόρους τους -όχι φυσικά µε την απληστία της βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών-, και να την αναβαθµίσει τελικά. Άρα, η Ευρώπη θα είχε κέρδη στον κοινό «κουµπαρά» και εργατικό δυναµικό στις πολιτικές και οικονοµικές ζώνες της, ενώ τα «failed states» που «παράγουν» µετανάστευση καλύτερες συνθήκες ασφάλειας και διαβίωσης για τους λαούς.

Θα µιλούσαµε τότε για στρατηγική «διπλής ανάπτυξης» και δεν θα προέλαυνε η Κίνα δεσµεύοντας ζώνες και χώρες µε δάνεια και χρέη. Αντί γι’ αυτό, αρχικά µε τις ανοησίες των «ανοιχτών συνόρων» και την κατάπτωση των στρατηγικών ενσωµάτωσης και τώρα πλέον µε τον επίµονο «επαρχιωτισµό» των Γερµανών που καταρρακώνουν τη ζώνη ελεύθερης και ασφαλούς διακίνησης Σένγκεν, η συνοχή της Ευρώπης απειλείται και πάλι. Όµως, τελικά, δεν µιλάµε για τη συνοχή αλλά για λάθος δόγµατα και ακόµη πιο λάθος υποδείγµατα…

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13/09/2024