Η περίοδος που ξεκίνησε σε διεθνές επίπεδο στις αρχές της δεκαετίας του 1990 µετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του συνασπισµού του Συµφώνου της Βαρσοβίας τελειώνει. Ουσιαστικά έχει τελειώσει και έχουµε µπει στη µεταβατική περίοδο για µια νέα εποχή. Αυτό γίνεται φανερό από τη διαµόρφωση της οικονοµικής ενότητας των BRICS, µε ηγετική δύναµη τη σε αυτοαποµόνωση Κίνα των µεταπολεµικών χρόνων, την ένταξη της Ρωσίας στο ασιατικό µπλοκ ως αποτέλεσµα του πολέµου στην Ουκρανία, ενώ µεγάλες δυνάµεις σε πληθυσµό και οικονοµική δυνατότητα της Ασίας, της Αφρικής και της Νοτίου Αµερικής συγκλίνουν σε αυτή. Ακόµη και η γειτονική Τουρκία.

Η παγκοσµιοποίηση της µοναδικής ∆ύσης ως πόλου ισχύος επίσης τελειώνει, ενώ οι εταιρείες και τα «αφεντικά», όπως χαρακτηρίζονται οι διοικήσεις τους από τον «Economist», δεν κατόρθωσαν να φέρουν έναν πιο ισόρροπο και συνεκτικό πέραν των εθνών κόσµο και η απειλή του µετεωρίτη που θα χτυπήσει τη Γη, η κλιµατική αλλαγή που θα βάλει τέλος στον πολιτισµό και οι παγκόσµιες επιδηµίες όπως αυτή της COVID-19 για παράδειγµα δεν είναι πειστικές ώστε να γράψουν την ιστορία του µέλλοντος για την ανθρωπότητα.

Το φόρουµ του Νταβός, οι λέσχες τύπου Μπίλντερµπεργκ, οι υπερεθνικές και υπερκρατικές εταιρείες, που στη βάση κοινών κανόνων χρηµατοοικονοµικού ύστερου καπιταλισµού θα οδηγούσαν σε ενοποίηση των αγορών χρήµατος και διάθεσης κεφαλαίων, άρα έναν πλανήτη ελεγχόµενο από µια «στενή» ελίτ υπερπλουσίων, µε τις περιουσίες τους όµως δεσµευµένες, πέραν της κληρονοµίας για τις οικογένειές τους, σε ανώνυµα και αόριστα ως προς τις ιδιοκτησίες και τις πρακτικές τους ιδρύµατα της παγκόσµιας κυριαρχίας στην ανθρωπότητα, όχι µόνο στην οικονοµία και την πολιτική αλλά πολύ περισσότερο στα κοινωνικά ήθη και την πολιτιστική επιρροή, σε ελάχιστα χρόνια δεν θα είναι πια εδώ.

Στον προηγούµενο τριακονταετή κύκλο η χώρα ''έχασε το τρένο'' της ανάπτυξης και της αυτάρκειας µε αποτέλεσµα τελικά να χρεοκοπήσει

∆εν είναι µόνον οι τάσεις και τα πρώτα εκλογικά αποτελέσµατα στο πολιτικό επίπεδο σε Ευρώπη και ΗΠΑ που δείχνουν τη διαδροµή. Είναι και οι οικονοµικές κινήσεις, για παράδειγµα στο επίπεδο των µεγάλων υπερεθνικών συγχωνεύσεων, που πείθουν ως σηµεία των καιρών για το επερχόµενο. Είναι και οι πόλεµοι, µε τους στρατηγούς να έχουν επιστρέψει στο προσκήνιο, σπρώχνοντας τους τραπεζίτες σε πιο κλασικούς ρόλους. Είναι η υποκατάσταση στις προτεραιότητες της πράσινης µετάβασης υπέρ της αµυντικής βιοµηχανίας -ως βάση ανάπτυξης τεχνολογιών αιχµής στο µοντέλο των ΗΠΑ- και η ανάγκη για φθηνή ενέργεια για τη βιοµηχανία και τα νοικοκυριά που καθίσταται προϋπόθεση επιβίωσης για τη ∆ύση απέναντι στην Ανατολή. Επίσης σε πολιτειακό επίπεδο για τη ∆ύση αποτελεί καταλυτικό παράγοντα η υπέρβαση της παγκοσµιοποίησης για την ανάκτηση της δηµοκρατίας κλασικού τύπου και όχι woke, απέναντι σε αυταρχικά και πιο βίαια ως προς τους κανόνες επιβολής τους καθεστώτα. Σηµειωτέον ότι εξαιτίας της συγχώνευσης των δυτικών διεθνών -κυρίαρχων ως προς την ενηµέρωση και τη διαµόρφωση των τάσεων- µίντια ο δυτικός άνθρωπος βλέπει την πραγµατικότητα των «ειδώλων» που αποφασίζουν οι υπερεθνικές ελίτ της παγκοσµιοποίησης χρόνια τώρα στρεβλή.

Η Ελλάδα στον προηγούµενο τριακονταετή κύκλο «έχασε το τρένο» της ανάπτυξης και της αυτάρκειας στον πυρήνα της παραγωγής µε αποτέλεσµα τελικά να χρεοκοπήσει. Το µοντέλο, η ταυτότητα που επιδείχθηκε στα ελληνικά δρώµενα ήταν εκείνο των «υπηρεσιών» και µόνον. Ένα λάθος µοντέλο. Στην παρούσα φάση, την εκ νέου εθνικοποίηση ως παγκόσµια τάση, που δεν θα είναι µια «βόλτα στην εξοχή», η Ελλάδα θα πρέπει άµεσα να βρει ταυτότητα και µέσα στην πενταετία µοντέλο συνοχής και ανάπτυξης. ∆ιακηρυγµένο µάλιστα. Είναι σαφώς η ώρα των εφοπλιστών, που θα πρέπει να οδηγήσουν τη χώρα στη νέα εποχή µε τις δικές τους διεθνείς προσλαµβάνουσες απέναντι στον «ευρωπαϊκό επαρχιωτισµό» των τραπεζιτών και των πολιτικών διαχειριστών που απέτυχαν 30 χρόνια τώρα.

Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»